"αναζητώντας τον Αριστοτελη στο έτος του, στην (και την) χώρα του"!

ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ&

Η αξιολόγηση τρέχει, το κυπριακό άνοιξε ξανά, οι "λύσεις είναι τόσο κοντά οσο και μακριά", η χώρα πλέει σε "αχαρτογραφητα" νερά με ένα ευρωπαϊκό εκκρεμές (ιταλικό δημοψήφισμα, γαλλικές και γερμανικές εκλογές κά) ως πυξίδα σε ένα "περίεργο" διεθνές σκηνικό και ένα γεωπολιτικό ναρκοπέδιο.

Ο λαός αφήνεται να νομίζει οτι οι εποχές δεν έχουν αλλάξει παρά προσωρινά, έτσι δεν προτίθεται να αλλάξει συνήθειες - αφού ή "έξοδος" από τα μνημόνια εκλαμβάνεται ως επιστροφή  στο πρίν- κάτι που ο "νεολαϊκισμός των κομμάτων που διεκδικούν την κυβέρνηση  την περίοδο της κρίσης (τώρα μετά τα Ζαππεια παλι η ΝΔ)  ανέχεται και καλλιεργεί.

Στο έδαφος αυτό ένα μέρος του - σημαντικό όμως - είναι αδρανές ή αρνείται να προσπαθήσει, να αγωνιστεί, να διαπραγματευθεί  νέες συνήθειες και νέες συνθήκες ( στο πολιτικό σύστημα, το κράτος, τους θεσμούς ) όσο κι αν οργίζεται απο που  βιώνει: μια βιαίη και άδικη προσαρμογή.

Με τον τρόπο αυτό δεν συνειδητοποιεί τις  στρατηγικές ( της τρόικας και τον ορίζοντα τους) που δεν ορίζει και δεν κατανοεί και αδυνατεί να διακρίνει την υστέρηση κομμάτων για σχέδιο παραγωγικής ανασύστασης.

Έτσι ο λαός απορρίπτει μέτρα ως "αδιαπραγμάτευτα" και ανέχεται τελικά τα πάντα. Οι"νόμοι" μένουν ίδιοι αλλά "η πολιτεία" σταθερά μεταλλάσσεται πιο αρνητικά!

Οι πολιτικοί που συμπράττουν στην πολιτειακή μετάλλαξη το πράττουν είτε γιατί είναι φαύλοι είτε γιατί δεν έχουν τα χαρακτηριστικά που ορίζει ο Αριστοτέλης: την ικανότητα, την αρετή και την αγάπη προς τη δικαιοσύνη και την πατρίδα.

Σε οτι αφορά το πολιτειακό καθεστώς της χώρας, μαλλον θολή εικόνα έχουν -για το είναι και το δέον- τί και πώς οδηγεί από την "πλήρη αποδιοργάνωση" στον "απόλυτο κεντρικό έλεγχο", από τον κοινοβουλευτισμό στον ολοκληρωτισμό.

Δεν έχουν λοιπόν πορεία παρά μονο  οτι δίνουν οι ξένοι και μάλιστα την ίδια στιγμή που τους αναθεματίζουν !

Και οι πνευματικοί ηγέτες που  αναζητούνται, μάλλον έχουν μετακομίσει από την χωρα του Αριστοτέλη.

Η παιδεία είναι στο περιθώριο- αν όχι υπό διωγμό-  πολλές δεκαετίες, ως κοινός τόπος και στόχος πολλών διαφορετικών κυβερνήσεων, οπότε το χθεσινό μέλλον -δηλ το σημερινό παρόν- είναι ανάλογα φτωχό από ανθρώπους που θα μπορούσαν να αναλύσουν την κατάσταση και να  διαχειριστούν την τύχη της χώρας, αλλά θα είχαν και την αρετή και το σθένος να σταθούν στο αναγκαίο ύψος των περιστάσεων.

Ο δρόμος της λογικής και ανθρωποκεντρικής προσέγγισης παραμένει ζητούμενο, στη χωρα με την πληθώρα των πτυχίων που δεν αντανακλούν την παιδεία του Αριστοτέλη.
*Ο Σπύρος Παπασπύρος είναι πρόεδρος του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ