Στο όριο του Πυρός και του “Σιδήρου”!

ΤΟΥ ΣΠYPOΥ ΠAΠAΣΠYPOΥ*

Η πραγματικότητα αιφνίδια έγινε «Αινιγματική» αλλά παραμένει σχετικά γνωστή. Η χώρα μας είναι σταθεροποιημένη, σε ένα Γεωπολιτικό περιβάλλον αστάθειας και συγκρούσεων, και αποσταθεροποιημένη οικονομικά, αφού παραμένει  «παρκαρισμένη» σε κατάσταση ελεγχόμενης  χρεοκοπίας.
Είμαστε στο «όριο επιβίωσης» ανάμεσα στη ζώνη της Ειρήνης και του Πολέμου, μεταξύ  HΠA-EE-Ρωσίας ενώ γράφονται πολλά για τις νέες σχέσεις της υπερ-δύναμης Ρωσίας, Τουρκίας, Μ. Ανατολής, μέσα από το ψυχροπολεμικό κλίμα της Ευρώπης και εμάς σε κομβικό σημείο για την αναδιαμόρφωση των ρόλων.  
Η επίσκεψη αναμφίβολα στρατηγικά οικοδομεί στοιχεία -πέρα από τα επικοινωνιακά- με την προϋπόθεση μίας σταθερά σοβαρής εξωτερικής πολιτικής με ορίζοντα και συνέχεια, όχι όμως άμεσα όπως πολλοί σπεύδουν στην καλλιέργεια προσδοκιών, πριν και μετά, τονίζοντας τη «δύναμη της γραφειοκρατίας» που «υπερισχύει» των πιθανολογούμενων προθέσεων κάθε νέου «πλανητάρχη».
Μας διαφεύγει όμως ότι εδώ “ευδοκιμούν” όσα είναι κολλημένα στο βαθύ παρελθόν και επομένως έχουν απόσταση να διανύσουν για να έρθουν στο παρόν, δηλαδή στην αναδιάρθρωση και απόσβεση του χρέους ή τον “Πακτωλό” των επενδύσεων που έφερε η επίσκεψη.
Ανάκαμψη οικονομίας, “πρόοδος” στο Κυπριακό, απαραβίαστο συνόρων, αναγνώριση της στάσης της χώρας στο προσφυγικό, ίσως και λίγο Συνθήκη της Λωζάνης και διευκολύνσεις (Σούδα κλπ) πίσω από τις κλειστές πόρτες, παραδοσιακή φιλία, Λίκνο της Δημοκρατίας και τόσα άλλα σημαντικά και “καλόηχα” από τον “πάνω ” κόσμο που δεν ακούγονται στον “κάτω” και αν ακούγονται προσκρούουν στο “σίδερο” δηλαδή στην δύσκολη καθημερινότητα αφού στην κοινωνία το όριο “πυρός για αξιοπρεπή επιβίωση” το έχουν ήδη διαβεί εκατομμύρια συμπολίτες.
Την επόμενη δεκαετία η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση στην παραγωγή, οι μεταβολές στον ενεργειακό χάρτη με το υδρογόνο, η επιστημονική έκρηξη που ήδη έχει συντελεστεί και εγκαθίσταται στην ζωή, στην οργάνωση της εργασίας και των κοινωνιών μεταβάλλοντας το έως τώρα status πολυδιάστατα και ευρύτερα στο οικονομικό και γεωπολιτικό τοπίο, είναι εκτός “μυθιστορηματικού ” αφηγήματος παρά το γεγονός ότι ξ πρόκληση για έξοδο από την κρίση είναι: η παραγωγική μας ανασυγκρότηση  
Το εκκρεμές στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία δεν απαντιέται με ψευδο-διλήμματα ανταγωνιστικότητας μεταξύ HΠA-EE για δύο λόγους: πρώτον η κρίση πλήττει και στις ΗΠΑ τα μεσο-κατώτερα στρώματα και δεύτερον  οι συμφωνίες  για το εμπόριο και τα γεωπολιτικά υπερτερούν και ορίζουν το υπόβαθρο των ρόλων και συνεννοήσεων έως τώρα. Άλλωστε και ΕΕ και ΗΠΑ, με τους φορολογικούς παραδείσους που “ανέχονται” και την “εξαγωγή επιχειρήσεων” σε χώρες φθηνού κόστους (όπου εδώ εδράζεται και η κοινή γραμμή περί μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα), εισάγουν μαζικά φτώχεια στο δυτικό κόσμο. Επομένως η υπερ-αισιοδοξία για αποτελεσματική στήριξη από έξω -όπως και μέχρι τώρα έχει αποδειχθεί- είναι πλάνη που δύσκολα ανανεώνει βάσιμες ελπίδες!
Μπορεί η κυβέρνηση να “ανεβάζει” τον πήχυ και η αντιπολίτευση να τον “κατεβάζει”, και οι δύο με εύσχημο τρόπο, αλλά και οι πολίτες δεν  συγκινούνται από τις ολυμπιακές επιδιώξεις τους, αφού από ότι μέχρι τώρα αποδεικνύεται ο δικός τους καθημερινός μαραθώνιος είναι μία “ατέλειωτη Ολυμπιάδα”.  
Ωστόσο ας κρατήσουμε την όποια παρακαταθήκη για την χώρα αφού έστω και η επιλογή να αφήσει από εδώ ο Ομπάμα την παρακαταθήκη του στην Οικουμένη, δεν αποτελεί απλώς προβολή που μεταφράζεται σε τουρισμό -όπως κάποιες υπεραπλουστευμένες αναφορές ήθελαν, αλλά αποτελεί συμβολισμό και ουσιαστικό ζήτημα για εμάς το πώς θα ενσωματωθεί και θα αξιοποιηθεί στο μέλλον!

*Ο Σπύρος Παπασπύρος είναι πρόεδρος του Γενικού Συμβουλίου της Α.Δ.Ε.Δ.Υ.