Από την χρεοκοπία στην "ευημερία": γιατι ακούμε αλλά δεν βλέπουμε σχέδιο!

ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ*

Ακούμε για εθνικό σχέδιο αλλά πέρα από τους "εκτός των κομματικών τειχών" οι "εντός" και τα κόμματα δεν καταθέτουν σχεδόν τίποτα συγκεκριμένο. Γιατί τα γενικά περί μείωσης των συντελεστών -και άλλα ωραία- δηλ.οι αυτοματισμοί δεν συγκροτούν πρόγραμμα. Η βελτίωση των αριθμών και ιδιαίτερα των μακροοικονομικών μεγεθών δεν σημαίνει έξοδο από την κρίση και την φτώχεια για τους πολίτες. Είναι ψέμα ότι όλα μπορούν να γίνουν "μαγικά" και χωρίς να "θιγεί" κανείς.Αλλά αυτο αν ειπωθεί "κοστίζει" σε ψήφους.

Αν όμως μιλήσουμε σοβαρά
για ανασυγκρότηση η βάση της θα πρέπει να είναι η τολμηρή αλλαγή στο κράτος και την δημόσια διοίκηση, δηλαδή κατ’ αρχήν η απαλλαγή από ότι είναι περιττό ως γραφειοκρατία και κοινωνικά αναποτελεσματικό. Γίνεται αυτό χωρίς νέο μοντέλο διακυβέρνησης; χωρίς περιφερειακή διακυβέρνηση με φορολογική αρμοδιότητα ή νομοθετική; χωρίς να θιγεί η σημερινή "νομενκλατούρα" κάθε είδους; ή χωρίς να θιγεί κανείς στο δημόσιο απο δομικές αλλαγές που φέρνουν επαναπροσδιορισμό αντικειμένων, λειτουργιών, ρόλων και διαδικασιών;

Γίνεται παραγωγική οικονομία χωρίς να θιγεί κανείς στο εμπόριο ή στην παροχή "άσκοπων" υπηρεσιών, από την κατάργηση διαμεσολαβητικών πρακτικών; Γίνεται να δημιουργήσουμε ένα όραμα με στόχο να κινητοποιηθεί ένα 30% της κοινωνίας ή των οικογενειών για να εμπλακεί σε κάποια παραγωγική δραστηριότητα, όπως είναι οι ανανεώσιμες μορφές ενέργειας ή επεξεργασίας και τυποποίησης προϊόντων, δηλαδή δραστηριότητες βιοτεχνικής πρωτοβουλίας σε σύνδεση με τον πρωτογενή τομέα ή τον τουρισμό, χωρίς να θιγεί κανείς πχ εισαγωγέας, μεταπράτης, μεσάζοντας ή επιχειρηματίας του τουρισμού;

Είναι εύκολο επομένως να μιλάμε διαρκώς για τους δανειστές με την σκέψη πως θα δανειστούμε εκ νέου ή για την χρεοκοπία, αλλά να αποφεύγουμε να μιλήσουμε και το κυριότερο να συν-διαμορφώσουμε  -ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα και την κοινωνία- το σχέδιο αναδιοργάνωσης της χώρας με στόχο την ευημερία των ανθρώπων και όχι των αριθμών. Ένα τέτοιο σχέδιο απαιτεί πρώτον: θάρρος, δεύτερον: ολόκληρη την αλήθεια, τρίτον: συνέπεια στην εφαρμογή, τέταρτον: καθαρή και ανοιχτή συμφωνία, πέμπτον πόρους και πρώτα ενδογενή χρηματοδότηση που συνεπάγεται τον επιμερισμό υποχρεώσεων. Βεβαίως εννοείται ότι η στρατηγική του επάρκεια και διάσταση προϋποθέτει εναλλακτικά σενάρια τόσο για την περίπτωση εσωτερικών εμποδίων ή μεταβολών, όσο και εξαιτίας πιθανών, νέων αδιεξόδων, σε ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο επίπεδο.

Μπορούμε; γιατί όχι; αρκετοί μιλούν για πενταετία! Ίσως και λιγότερο, αν η συμφωνία είναι πραγματικά αληθινή και όχι κάλπικη και υποστηριχτεί -χωρίς χαϊδέματα και προσμονές για χτυπήματα στην πλάτη- και το κυριότερο: αν τηρηθεί έντιμη και ακέραιη στάση όποιων δυνάμεων και συνακόλουθα προτάσεων αναδειχτούν από το λαό. Δηλαδή δεν πάει άλλο με το ψέμα να εκλέγεσαι ή να προσπαθείς να κρατηθείς. Αν τα πράγματα στραβώσουν και "παγιδεύεται" κανείς σε διαμετρικά αντίθετη πορεία απο τις δεσμεύσεις χρειάζεται και λεβεντιά: υπάρχει και το “παραιτούμαι” και με ειλικρίνεια να πεί την αλήθεια για τους λόγους, είτε αυτοί αφορούν τους "έξω" είτε τους "μέσα".

Επιζητείται άμεση μετατόπιση της ατζέντας και από την επιφάνεια να μπούμε στην ουσία, δηλαδή να φύγουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε από την "ψεύτικη αλήθεια" ή την "αλήθεια του ψέματος", από την χρεοκοπία του δημόσιου λόγου και των υποσχέσεων, να πάμε μπροστά και πάλι πάνω με μέτρο την ευημερία των ανθρώπων!

*Ο Σπύρος Παπασπύρος είναι πρώην πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ