Άνευ "κέντρων βάρους" !

ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ*

  

Το 2010 και το 2015  ήταν δύο κομβικοί σταθμοί- γεγονότα. Το 2017 διανύουμε τον τρίτο (που μάλλον θα εχει μια νέα διετή διάρκεια όπου τα αλλεπάλληλα διλήμματα για Grexit  θα τα διαδέχονται αντίστοιχα κύματα περικοπών και λιτότητας) αλλά όχι το ιστορικό κομβικό σημείο εξόδου απο την περιπέτεια.

Απο το 2010 έως σήμερα ζούμε ακρότητες σε μέτρα, πολιτικό λόγο και συμπεριφορές, βία, οργή, αγανακτισμένους με ή χωρίς πλατείες και μιά σειρά καταστάσεις χωρίς "απάντηση" πόσο θα αντέξουμε αυτό που συμβαίνει.

Οι επιπτώσεις της κρίσης είναι διπλής διάστασης για την χώρα και τους πολίτες: καταστροφή πλούτου και αναδιονομή αφού ένα τμήμα κερδίζει απο αυτήν. 

Ωστόσο η αλλαγή νοοτροπίας και συνακόλουθα επιλογών, θεσμών και δομών, προσώπων είναι εμφανώς πιο αργή απο αυτό που χρειάζεται άμεσα για να αντιμετωπιστούν οι πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές δυναμεις καθόδου που δεν είναι μόνο στην πλευρά των δανειστών αλλά και εδώ.

Δύο μείζονα ζητήματα παραμένουν άλυτα: σύγκλιση απόψεων και μίνιμουμ εθνική συννενόηση και ποιοί, ποιός θα το κάνει. 

Οι ριζοσπαστικές αλλαγές γενικώς είναι στο πρόγραμμα όλων όσων διεκδικούν την εξουσία. Στην πράξη όμως το πλάνο τους εξαντλείται σε κάποιους μήνες άν οχι τις πρώτες μέρες διακυβέρνησης όταν οι ισχυροί οικονομικά ή οι δανειστές ή οι αλλοι παίκτες στα γεωπολιτικά γύρω μας έχουν πλάνα και στρατηγική για σαράντα χρόνια. Με τέτοιο έδαφος σε ένα ρευστό περιβάλλον οικονομικό αλλά και γεωστρατηγικά αφου αλλάζει ο κόσμος, τα παλιά δεδομένα πεθαίνουν και νέα ανακύπτουν, με έντονα προβλήματα στην ιστορική μεταβατική περίοδο που διανύουμε, για ποιά σταθερότητα μπορούμε να μιλάμε; Για την διάρκεια των κυβερνήσεων με εξασθενημένη δυνατότητα για αλλαγές και αποτελεσμάτων; Για αριθμούς πχ μείωση της ανεργίας με μερικές μορφές απασχόλησης ή εξευτελιστικές αμοιβές και το κυριότερο που κρύβεται απο τους ταχυδακτυλουργούς των αριθμών : μείωση του εργατικού δυναμικού της χώρας εξαιτίας της μετανάστευσης κάποιων εκατοντάδων χιλιάδων νέων δηλ. του μέλλοντος της χώρας;

Καλά λοιπόν να μιλάμε με αυταπάτες και μεγάλα λόγια για την εθνική και πολιτική κυριαρχία, για τα παλιά συστήματα που πρέπει να σαρωθούν αλλά πως όταν η κάθε κατηγορία σκέφτεται εντός των επαγγελματικών της συμφερόντων και ο καθένας στον ατομισμό και την μοναξιά του προσωπικού του μεγάλου ή μικρού γολγοθά; Στερούμαστε κομμάτων, συνδικάτων με αξίες αναφοράς στο όλον και όχι την άθροιση των  επιμέρους, δεσμών που υφαίνουν το ολόκληρο και την συνέχεια.

Είναι επόμενο χωρίς "κέντρα βάρους" στα κρίσιμα πεδία, σε εποχές ρευστοποίησης με επίμαχο την εδραίωση συστημάτων ελέγχου και οχι απλά εμπορευματοποίησης της γνώσης, να είναι διαρκώς "έκπτωτοι"  οι άνθρωποι αντί οι δυνάμεις φθοράς της ποιότητας και ασφάλειας στην ζωή των περισσότερων. 

Αρκετά λοιπόν με τα "τυχαία" ή αποφασίζουμε να προχωρήσουμε σε άλλο επίπεδο οργάνωσης παντού με αλλαγή προτύπων, τρόπου σκέψης και στάσης ζωής, με λογική συνεργασίας, με το συν της πρόσθεσης ή με τα θεατρικά των διαπραγματεύσεων -όπου οι δανειστές ξέρουν τι θέλουν και που το πάνε σε αντίθεση με εμάς- οι εποχές για τις παρούσες γενιές δεν θα "τύχουν" ούτε της κινέζικης κατάρας: "είθε να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς" !

*Ο Σπύρος Παπασπύρος είναι πρώην Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ