Η ευθύνη της κοινωνίας κρύβεται εύκολα και δειλά πίσω από τα σενάρια συνωμοσιολογίας
Γιώργος Δημακόπουλος
Ατομική ευθύνη. Έχεις έναν πυροσβεστήρα στο αυτοκίνητο.
Κοίταξε την ημερομηνία που χρειάζεται αντικατάσταση. Πιθανότατα έχει
περάσει. Το ίδιο και στο σπίτι σου. Και στη δουλειά σου. Άλλαξέ τους. Οι
πυροσβεστήρες δεν είναι για να μην τρως κλήση από τον τροχονόμο, είναι
για να δουλεύουν αν χρειαστούν. Στον ηλεκτρικό πίνακα έχει ένα ρελέ
διαρροής, αν δεν το έχει γεφυρώσει ο ηλεκτρολόγος για να μην πέφτει,
δοκίμασε αν λειτουργεί. Μία φορά θα χρειαστούν. Μία φορά. Η φωτιά
στη Ζαχάρω το 2007 με 27 νεκρούς, ξεκίνησε από μια αποθήκη με μια φιάλη υγραερίου από μια γυναίκα που έφτιαχνε κόλλυβα. Στη λωρίδα έκτακτης ανάγκης
έχουν δικαίωμα να οδηγούν μόνο ΕΚΑΒ, πυροσβεστική, τροχαία ή να
σταθμεύσουν προσωρινά μόνο αυτοί που βρίσκονται σε έκτακτη ανάγκη. Δεν
θα σβήσεις μια πυρκαγιά με έναν πυροσβεστήρα, Θα σβήσεις μια φλόγα που
άναψε στο αυτοκίνητό σου, ή κάπου έξω, και μπορεί να γίνει πυρκαγιά να
κάψει άλλους.
Η ατομική ευθύνη πολλαπλασιάζεται στη συλλογική ευθύνη. Όταν δεν κάνουμε
αυτά που χρειάζονται για να προστατέψουμε τους δικούς μας ανθρώπους, μοιραία δεν φροντίζουμε για τίποτα που αφορά την κοινωνία, και οι επιλογές των άλλων είναι ανάλογες με τις δικές μας. Ποια συλλογική ευθύνη; Αδιάφοροι, παρτάκηδες, ανίκανοι, πολυλογάδες, συνωμοσιολόγοι, το στραβό το ριζικό μας, τρέχουμε με το σμαρτ ή με την πόρσε (με τα ληγμένα λάστιχα) να επιδείξουμε την ποζεριά μας και αδειάζουμε το τασάκι έξω. Τι μας φταίει;
Με τον τρόπο που λειτουργούμε εμείς, λειτουργούν και οι κυβερνώντες που εκλέγουμε. Με ψέματα εμείς, με ψέματα και αυτοί. Τα σκουπίδια που πετάς από το πλυμένο τζιτζί αυτοκίνητό σου γίνονται μολότοφ που φουντώνουν στο δάσος. Όλα αυτά τα ξέρεις. Και θα συνεχίσεις να τα κάνεις. Γιατί ζητάς να μην τα κάνουν οι άλλοι, αλλά όχι εσύ. Έτσι ξέρεις, έτσι έμαθες. Να παρκάρεις πάνω στο πεζοδρόμιο, να περνάς με κόκκινο, είτε είσαι πεζός, με μηχανάκι, με αυτοκίνητο, με ποδήλατο, να χύνεις τον βόθρο σου στη θάλασσα, να χτίζεις το αυθαίρετο στην εξοχή, να κλείνεις τη ράμπα για τους ΑΜΕΑ, να λαδώνεις τον υπάλληλο να μη σε γράψει, να ζητάς φακελάκι για να κάνεις τη δουλειά σου, να πετάς τα σκουπίδια σου στην ανακύκλωση. Να ζεις σαν να μην υπάρχουν άλλοι.
Δεν αναλαμβάνουμε ποτέ τις ευθύνες μας, αλλά πάντα φταίει κάποιος άλλος. Πάντα. Εμείς δεν φταίμε ποτέ. Όσοι λένε ότι και οι πολίτες έχουμε ευθύνη «σίγουρα τα αρπάζουν από κάποιους, είναι πληρωμένοι ή είναι αφελείς», έτσι δεν λες; Η ευθύνη της κοινωνίας κρύβεται εύκολα και δειλά πίσω από τα σενάρια συνωμοσιολογίας που η ίδια πλέκει. Οι Τούρκοι, ο ΣΚΑΪ, οι Αμερικανοί, οι Ρώσοι, ο βωξίτης! Ποια κλιματική αλλαγή; Ποια ανάγκη για αλλαγή πολιτικής; Ποια ανάγκη για σεβασμό στο περιβάλλον; Ποιος άχρηστος κρατικός μηχανισμός; Και τα στρατόπεδα των μεν κατηγορούν τους δε βρίζοντας. Και οι ανίκανοι του 2018 χρησιμοποιούν τις γελοίες δικαιολογίες των ανίκανων του 2007. Και οι δε να τους κατηγορούν για τις αστείες δικαιολογίες, που τότε προπαγάνδιζαν και αυτοί. Και σε κάθε τραγωδία τα κανάλια να καλούν ηλίθιους «εμπειρογνώμονες» να μας ψεκάσουν μπούρδες. Πενθούμε με κοπετούς και ιερεμιάδες, να μας δουν όλοι. Ξέρουμε να μοιράζουμε χιλιάρικα μετά. Ξεχρεώνουμε την ανικανότητά μας με δανεικά ευρώ. Και οι νεκροί; «Δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ» ή τουλάχιστον μέχρι το γλέντι για την έξοδο από τα μνημόνια. Θυσιάζεις 75-100 για να πατήσεις στα πτώματά τους, να γαντζωθείς στην καρέκλα σου. Και μετά μοιράζεις τα γεύματα από τη δεξίωση του προεδρικού μεγάρου στους ξεσπιτωμένους. Ο Καραμανλής μετά τις πυρκαγιές στις πρόωρες εκλογές του 2007 και παρά τους 67 νεκρούς αύξησε το εκλογικό του ποσοστό! Γιατί όχι και ο Τσίπρας! Και μετά φωτογραφίες με τους ήρωες της πυροσβεστικής που παλεύουν με τις φλόγες. Και εμείς στην αιμοδοσία όλοι μαζί ηρωικά με selfie, όταν όλες τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου αδιαφορούμε.
Γιατί τα παθήματα δεν μας γίνονται μαθήματα, αλλά ευκαιρία να αλλάξουμε τον έναν άχρηστο με τον επόμενο «σωτήρα». Τα παθήματα δεν μας γίνονται μαθήματα. Αποτύχαμε γιατί αντί να αναζητούμε τις λύσεις, να καταθέτουμε προτάσεις, να κάνουμε παρεμβάσεις, να ζητάμε να εφαρμοστούν, μόνο επιλέγουμε στρατόπεδο διεφθαρμένων. Και οι κυβερνήσεις μοιράζουν τις ευθύνες τους στους άλλους και κηρύττουν εθνικά πένθη για να αναρτούν τις σημαίες μεσίστιες. Αποτύχαμε γιατί ψηφίζουμε για πλάκα. Οι ίδιοι άνθρωποι, ίδια πολιτική, ίδια προπαγάνδα. Από το «ασύμμετρη απειλή» των μεν, στο «ασύμμετρο φαινόμενο» των δε. Η ίδια κυβερνητική ανικανότητα στη διαχείριση, η ίδια κυβερνητική προπαγάνδα πάνω από τους νεκρούς. Και μετά ο πόλεμος των τρολ ανακοινώσεων των κομμάτων τους, πάνω από τους καιόμενους. Σαν να μην πέρασε ούτε μία ημέρα.
Ούτε προσευχές, ούτε ευχές, ούτε κεριά, ούτε θαύματα, ούτε παπάδες με αφορολόγητο, ούτε τράγοι δεσπότες με πολυτελή ξενοδοχεία θα μας σώσουν. Κανένας δεν θα μας σώσει. Να παραδεχτούμε τα λάθη μας πρέπει, να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας πρέπει, να αλλάξουμε τους άχρηστους με χρήσιμους, τους ανίκανους με ικανούς, τους ψεύτες με ειλικρινείς. Αντίθετα, βλέπουμε ότι άνθρωποι τίμιοι και ικανοί, σοβαροί opinion makers να συμβιβάζονται με πατσαβούρες, για να σπρώξουν τον εκλεκτό τους και ας είναι ανίκανος. Και χαζές ερωτήσεις, τι έκανε ο υπουργός, γιατί δεν πήγε ο πρωθυπουργός να σβήσει τις φωτιές. Οι υπουργοί δεν είναι για να σβήνουν φωτιές, οι πρωθυπουργοί δεν είναι για να μας σώζουν στις πλημμύρες. Ο κρατικός μηχανισμός ασφαλείας και πρόληψης και διαχείρισης καταστροφών πρέπει να λειτουργεί και να σώζει ζωές. Αρκεί να τους έχεις ένα εγχειρίδιο δράσης. Αρκεί να έχεις διορίσει τους κατάλληλους ανθρώπους, όχι τους γλείφτες του κόμματος. Αυτή είναι η ευθύνη των υπουργών, βαρύτερη από αυτήν των άχρηστων που διόρισαν. Οι ασκήσεις ετοιμότητας δεν είναι ποζεριές των στρατηγών με τους υπουργούς, πρέπει να είναι ασκήσεις ετοιμότητας. Αλλά εμείς μια συναυλία στην Μαλακάσα δεν μπορούμε να διοργανώσουμε χωρίς να διαλυθεί το σύμπαν, θα καταφέρουμε να σβήσουμε φωτιές;
Πρώτα θα γίνουμε πολίτες, σωστοί πολίτες, και μετά θα βρούμε τους πολιτικούς που αξίζουν σε αυτούς τους πολίτες. Όσο λειτουργούμε ως πελάτες θα επιλέγουμε τα φτηνότερα προϊόντα να μας εκπροσωπούν. Δεν είμαστε αποτυχημένο κράτος, είμαστε ένα αποτυχημένο μπουλούκι, κράτος δεν το λες. Ανοργάνωτοι σε όλα, χωρίς κανόνες, χωρίς σεβασμό, χωρίς πειθαρχία, χωρίς φιλότιμο, μόνο αυθαίρετα απομεινάρια ενός βαλκανικού μεγαλοϊδεατισμού. Αντί να προετοιμαζόμαστε να αντιμετωπίζουμε την κλιματική αλλαγή μαζί με τα υπόλοιπα κράτη, έχουμε να παλέψουμε με τις πολλές μικρές και μεγάλες μαλακίες του καθένα μας. Εμείς πεθαίνουμε από τα μικρά, όχι από τα μεγάλα.
Υ.Γ. Ξέρεις τι κάνει ένα κράτος με προϋπολογισμό 54 δισ. ευρώ; Αναρωτήσου το καθώς ακούς στην tv δημοσιογράφους της πλάκας να πουλούν «ασύμμετρα φαινόμενα» βλακείας. Τι μπορεί να κάνει ένα κράτος με τόσο υψηλό προϋπολογισμό; Και τι κάνει το δικό μας; Μόνο ένα αργόσυρτο γραφειοκρατικό πανηγύρι, που κάποιοι προσποιούνται ότι δουλεύουν και κάποιοι προσποιούνται ότι τους ελέγχουν. Θα έπρεπε να νοικιάζαμε ένα ελικόπτερο να βάζαμε πάνω Τσίπρα, Σαμαρά, Καμμένο, Βενιζέλο, Καραμανλή να πετάξουν πάνω από τα καμένα, να δουν μαζί τι προκάλεσαν σε αυτόν το τόπο, και μετά να μας τα εξηγήσουν στη Βουλή. Όλοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι όλα τα έκαναν σωστά, αλλά οι άλλοι άφησαν καμένη γη.
Η ατομική ευθύνη πολλαπλασιάζεται στη συλλογική ευθύνη. Όταν δεν κάνουμε
αυτά που χρειάζονται για να προστατέψουμε τους δικούς μας ανθρώπους, μοιραία δεν φροντίζουμε για τίποτα που αφορά την κοινωνία, και οι επιλογές των άλλων είναι ανάλογες με τις δικές μας. Ποια συλλογική ευθύνη; Αδιάφοροι, παρτάκηδες, ανίκανοι, πολυλογάδες, συνωμοσιολόγοι, το στραβό το ριζικό μας, τρέχουμε με το σμαρτ ή με την πόρσε (με τα ληγμένα λάστιχα) να επιδείξουμε την ποζεριά μας και αδειάζουμε το τασάκι έξω. Τι μας φταίει;
Με τον τρόπο που λειτουργούμε εμείς, λειτουργούν και οι κυβερνώντες που εκλέγουμε. Με ψέματα εμείς, με ψέματα και αυτοί. Τα σκουπίδια που πετάς από το πλυμένο τζιτζί αυτοκίνητό σου γίνονται μολότοφ που φουντώνουν στο δάσος. Όλα αυτά τα ξέρεις. Και θα συνεχίσεις να τα κάνεις. Γιατί ζητάς να μην τα κάνουν οι άλλοι, αλλά όχι εσύ. Έτσι ξέρεις, έτσι έμαθες. Να παρκάρεις πάνω στο πεζοδρόμιο, να περνάς με κόκκινο, είτε είσαι πεζός, με μηχανάκι, με αυτοκίνητο, με ποδήλατο, να χύνεις τον βόθρο σου στη θάλασσα, να χτίζεις το αυθαίρετο στην εξοχή, να κλείνεις τη ράμπα για τους ΑΜΕΑ, να λαδώνεις τον υπάλληλο να μη σε γράψει, να ζητάς φακελάκι για να κάνεις τη δουλειά σου, να πετάς τα σκουπίδια σου στην ανακύκλωση. Να ζεις σαν να μην υπάρχουν άλλοι.
Δεν αναλαμβάνουμε ποτέ τις ευθύνες μας, αλλά πάντα φταίει κάποιος άλλος. Πάντα. Εμείς δεν φταίμε ποτέ. Όσοι λένε ότι και οι πολίτες έχουμε ευθύνη «σίγουρα τα αρπάζουν από κάποιους, είναι πληρωμένοι ή είναι αφελείς», έτσι δεν λες; Η ευθύνη της κοινωνίας κρύβεται εύκολα και δειλά πίσω από τα σενάρια συνωμοσιολογίας που η ίδια πλέκει. Οι Τούρκοι, ο ΣΚΑΪ, οι Αμερικανοί, οι Ρώσοι, ο βωξίτης! Ποια κλιματική αλλαγή; Ποια ανάγκη για αλλαγή πολιτικής; Ποια ανάγκη για σεβασμό στο περιβάλλον; Ποιος άχρηστος κρατικός μηχανισμός; Και τα στρατόπεδα των μεν κατηγορούν τους δε βρίζοντας. Και οι ανίκανοι του 2018 χρησιμοποιούν τις γελοίες δικαιολογίες των ανίκανων του 2007. Και οι δε να τους κατηγορούν για τις αστείες δικαιολογίες, που τότε προπαγάνδιζαν και αυτοί. Και σε κάθε τραγωδία τα κανάλια να καλούν ηλίθιους «εμπειρογνώμονες» να μας ψεκάσουν μπούρδες. Πενθούμε με κοπετούς και ιερεμιάδες, να μας δουν όλοι. Ξέρουμε να μοιράζουμε χιλιάρικα μετά. Ξεχρεώνουμε την ανικανότητά μας με δανεικά ευρώ. Και οι νεκροί; «Δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ» ή τουλάχιστον μέχρι το γλέντι για την έξοδο από τα μνημόνια. Θυσιάζεις 75-100 για να πατήσεις στα πτώματά τους, να γαντζωθείς στην καρέκλα σου. Και μετά μοιράζεις τα γεύματα από τη δεξίωση του προεδρικού μεγάρου στους ξεσπιτωμένους. Ο Καραμανλής μετά τις πυρκαγιές στις πρόωρες εκλογές του 2007 και παρά τους 67 νεκρούς αύξησε το εκλογικό του ποσοστό! Γιατί όχι και ο Τσίπρας! Και μετά φωτογραφίες με τους ήρωες της πυροσβεστικής που παλεύουν με τις φλόγες. Και εμείς στην αιμοδοσία όλοι μαζί ηρωικά με selfie, όταν όλες τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου αδιαφορούμε.
Γιατί τα παθήματα δεν μας γίνονται μαθήματα, αλλά ευκαιρία να αλλάξουμε τον έναν άχρηστο με τον επόμενο «σωτήρα». Τα παθήματα δεν μας γίνονται μαθήματα. Αποτύχαμε γιατί αντί να αναζητούμε τις λύσεις, να καταθέτουμε προτάσεις, να κάνουμε παρεμβάσεις, να ζητάμε να εφαρμοστούν, μόνο επιλέγουμε στρατόπεδο διεφθαρμένων. Και οι κυβερνήσεις μοιράζουν τις ευθύνες τους στους άλλους και κηρύττουν εθνικά πένθη για να αναρτούν τις σημαίες μεσίστιες. Αποτύχαμε γιατί ψηφίζουμε για πλάκα. Οι ίδιοι άνθρωποι, ίδια πολιτική, ίδια προπαγάνδα. Από το «ασύμμετρη απειλή» των μεν, στο «ασύμμετρο φαινόμενο» των δε. Η ίδια κυβερνητική ανικανότητα στη διαχείριση, η ίδια κυβερνητική προπαγάνδα πάνω από τους νεκρούς. Και μετά ο πόλεμος των τρολ ανακοινώσεων των κομμάτων τους, πάνω από τους καιόμενους. Σαν να μην πέρασε ούτε μία ημέρα.
Ούτε προσευχές, ούτε ευχές, ούτε κεριά, ούτε θαύματα, ούτε παπάδες με αφορολόγητο, ούτε τράγοι δεσπότες με πολυτελή ξενοδοχεία θα μας σώσουν. Κανένας δεν θα μας σώσει. Να παραδεχτούμε τα λάθη μας πρέπει, να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας πρέπει, να αλλάξουμε τους άχρηστους με χρήσιμους, τους ανίκανους με ικανούς, τους ψεύτες με ειλικρινείς. Αντίθετα, βλέπουμε ότι άνθρωποι τίμιοι και ικανοί, σοβαροί opinion makers να συμβιβάζονται με πατσαβούρες, για να σπρώξουν τον εκλεκτό τους και ας είναι ανίκανος. Και χαζές ερωτήσεις, τι έκανε ο υπουργός, γιατί δεν πήγε ο πρωθυπουργός να σβήσει τις φωτιές. Οι υπουργοί δεν είναι για να σβήνουν φωτιές, οι πρωθυπουργοί δεν είναι για να μας σώζουν στις πλημμύρες. Ο κρατικός μηχανισμός ασφαλείας και πρόληψης και διαχείρισης καταστροφών πρέπει να λειτουργεί και να σώζει ζωές. Αρκεί να τους έχεις ένα εγχειρίδιο δράσης. Αρκεί να έχεις διορίσει τους κατάλληλους ανθρώπους, όχι τους γλείφτες του κόμματος. Αυτή είναι η ευθύνη των υπουργών, βαρύτερη από αυτήν των άχρηστων που διόρισαν. Οι ασκήσεις ετοιμότητας δεν είναι ποζεριές των στρατηγών με τους υπουργούς, πρέπει να είναι ασκήσεις ετοιμότητας. Αλλά εμείς μια συναυλία στην Μαλακάσα δεν μπορούμε να διοργανώσουμε χωρίς να διαλυθεί το σύμπαν, θα καταφέρουμε να σβήσουμε φωτιές;
Πρώτα θα γίνουμε πολίτες, σωστοί πολίτες, και μετά θα βρούμε τους πολιτικούς που αξίζουν σε αυτούς τους πολίτες. Όσο λειτουργούμε ως πελάτες θα επιλέγουμε τα φτηνότερα προϊόντα να μας εκπροσωπούν. Δεν είμαστε αποτυχημένο κράτος, είμαστε ένα αποτυχημένο μπουλούκι, κράτος δεν το λες. Ανοργάνωτοι σε όλα, χωρίς κανόνες, χωρίς σεβασμό, χωρίς πειθαρχία, χωρίς φιλότιμο, μόνο αυθαίρετα απομεινάρια ενός βαλκανικού μεγαλοϊδεατισμού. Αντί να προετοιμαζόμαστε να αντιμετωπίζουμε την κλιματική αλλαγή μαζί με τα υπόλοιπα κράτη, έχουμε να παλέψουμε με τις πολλές μικρές και μεγάλες μαλακίες του καθένα μας. Εμείς πεθαίνουμε από τα μικρά, όχι από τα μεγάλα.
Υ.Γ. Ξέρεις τι κάνει ένα κράτος με προϋπολογισμό 54 δισ. ευρώ; Αναρωτήσου το καθώς ακούς στην tv δημοσιογράφους της πλάκας να πουλούν «ασύμμετρα φαινόμενα» βλακείας. Τι μπορεί να κάνει ένα κράτος με τόσο υψηλό προϋπολογισμό; Και τι κάνει το δικό μας; Μόνο ένα αργόσυρτο γραφειοκρατικό πανηγύρι, που κάποιοι προσποιούνται ότι δουλεύουν και κάποιοι προσποιούνται ότι τους ελέγχουν. Θα έπρεπε να νοικιάζαμε ένα ελικόπτερο να βάζαμε πάνω Τσίπρα, Σαμαρά, Καμμένο, Βενιζέλο, Καραμανλή να πετάξουν πάνω από τα καμένα, να δουν μαζί τι προκάλεσαν σε αυτόν το τόπο, και μετά να μας τα εξηγήσουν στη Βουλή. Όλοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι όλα τα έκαναν σωστά, αλλά οι άλλοι άφησαν καμένη γη.
ΠΗΓΗ: 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου