Το “ευ αγωνίζεσθαι" αποτελεί μία αρχή αποστολής του αθλητισμού που αναδεικνύει την κοινωνική, πολιτιστική και εκπαιδευτική αξία του. Στόχος η αύξηση του ενδιαφέροντος και της συμμετοχής, ιδιαίτερα των νέων. Επίκεντρο δεν είναι επικράτηση αλλά η νίκη με ηθική, ποιότητα, σεβασμό του αντιπάλου, τήρηση των κανόνων. Η ύπαρξη οικονομικών και άλλων συμφερόντων λειτουργεί αντίθετα με την θεμελιώδη αρχή “ευ αγωνίζεσθαι”.
Στην ντόπια πολιτική σκηνή υπάρχουν
παραλληλισμοί με το ποδόσφαιρο αλλά η αξία της εν λόγω αρχής στην κοινωνία, σε κάθε δραστηριότητα είναι σημαντική όταν λειτουργεί. Από το σύνθημα “αλήτες, προδότες ... “, μέχρι τα αυθαίρετα σε περιοχές που πνίγουν οι βροχοπτώσεις και το καλοκαίρι έως τον καταλογισμό ευθυνών για δεινά που μας συμβαίνουν, η συμμετοχή στην ευθύνη όλων δηλ και του πολίτη είναι επίμαχο θέμα σε αρκετές συζητήσεις. Θέσεις όπως “πας μη ομοϊδεάτης ... βάρβαρος” ή “ο θάνατος σου η ζωή μου” δυστυχώς συναντάμε σε πολλές εκδοχές της καθημερινότητας. Ειδικά όταν το “οφθαλμός αντί οφθαλμού” κυριαρχεί στην δημόσια σφαίρα, υπερθερμαίνει, ανοίγει τα αυγά κάτω. Με κριτήριο το πως ο α ή β, το χ ή ψ κόμμα αντιμετώπισε το ίδιο ζήτημα χθες -όταν ήταν εκτός ρόλου ή εξουσίας- τώρα τον/το “πολεμάμε γιατί άλλως παραδίδουμε όπλα” αποτέλεσμα να διεξάγεται ένας “αγώνας” που “αγιάζει κάθε μέσο”.
Έτσι η βία κινείται εκτός “θέας”, πίσω από τις πλάτες διαδηλωτών, στα χαμηλά δένδρα των πάρκων, έρπει με φιδίσιο τρόπο και στο τραγούδι “... ξακουστή ... ή αύριο ... έχω μια αδελφή ...” κρύβεται πίσω από την σημαία και το μαζικό των διαδηλώσεων στο δρόμο. Σφυρίζοντας διαχωρίζουν το “ευ” από το “αγωνίζεσθαι”, ηχούν τον φόβο, χτυπούν υπόγεια την δημοκρατία. Καθαρές κουβέντες: αν η σημερινή κυβέρνηση έχει ευθύνη για ένα ποσοστό στα προβλήματα οι προηγούμενες έχουν μεγαλύτερο για την ύπαρξη τους. Το ζητούμενο είναι η λύση και η αλλαγή νοοτροπίας διακυβέρνησης και εδώ έχει “παγιδευτεί” η παρούσα με κίνδυνο να εκτίθεται υπέρ του δέοντος και να χρεώνεται υπέρμετρα γιατί στην διαχείριση ταυτίζεται με το παλιό. Ιδιαίτερα στις μορφές αντιπαράθεσης. Δεν χρειάζονται φαντάσματα στον καμβά όταν είναι αυταπόδεικτο ότι ολιγομελείς ομάδες προβοκατόρων ζωγραφίζουν ακραίες και αντιδημοκρατικές καταστάσεις. Γραμματζίδες Ζαππείων, αγανακτισμένων πλατειών και διχασμών επί πατριωτικών ευαισθησιών ζήσαμε, να λείπουν από λαϊκές διαμαρτυρίες. Πριν λίγες μέρες ένας “κήρυκας” προς δόξα της “δημοσιογραφίας” σχολίαζε τις διακοπές του πρωθυπουργού των Σκοπίων: “κάνει μπάνιο και δείχνει να νοιώθει δική του την θάλασσα”, έλεος!
Τώρα οι “φωτιστές” του αύριο στην λογική των δύο κόσμων που εναλλάσσονται εύκολα μπορεί να νομίζουν ότι έτσι ίσως να πετύχουν αυτοδυναμίες ή δίπολα αλλά χθες- όπως και προσεχώς αν έρθουν στα πράγματα - θάναι οι “σκοταδιστές” για τους άλλους. Απαιτείται ενθάρρυνση της ενεργούς κοινωνικής και δημοκρατικής λειτουργίας, ευθύνη υπάρχει σε όλους αλλά μην μας διαφεύγει ότι το υπόδειγμα και ο τόνος δίνεται από την ηγεσία παντού: στην τήρηση ή μη των νόμων για κάθε είδους αυθαιρεσία ή ανοχή και πελατειακές ομπρέλες στα μπαζώματα που μας πνίγουν. Ότι συντηρεί σάπιες διοικητικές δομές και την νομοθεσία των διαμεσολαβήσεων.
Η ηθική του “ευ αγωνίζεσθαι” είναι βαθειά παιδαγωγική και ξεκινά από τον πιο μικρό παράγοντα μέχρι τον πιο μεγάλο, ιδιαίτερα τους αρχηγούς, προπονητές και τεχνικούς που δίνουν το παράδειγμα. Να υπογραμμίσουμε ότι μεγάλες ιδέες, από τους Ολυμπιακούς μέχρι την ενιαία Ευρώπη, στηρίζονται στην αξία του και την ειρηνική, διαπολιτισμική σχέση των λαών και προκαλεί έκπληξη η διαίρεση της ΕΕ δηλ 500 εκ μπροστά σε 50 χιλ πρόσφυγες. Επομένως ένα βήμα πίσω επειγόντως στα πάθη και την εμπορευματοποίηση των σχέσεων που οδηγούν σε καταστροφικούς ανταγωνισμούς στο εθνικό, ευρωπαϊκό, παγκόσμιο επίπεδο. Διώχνουν τους θεατές και οπαδούς, απενεργοποιούν διαθέσεις, το πάθος για συμμετοχή στα κοινά “γήπεδα” στο στίβο της ζωής, δεν διδάσκουν την πίστη και δεν μαθαίνουν το πνεύμα ειδικά των νέων σε αρχές και αξίες !
*Ο Σπύρος Παπασπύρος είναι πρώην πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου