Μια άλλη Δευτέρα

Ο πιο μεγάλος φόβος του κορωνοϊού είναι ότι στην πραγματικότητα κανείς δεν γνωρίζει πότε θα τελειώσει όλο αυτό και πώς θα είμαστε μετά.

Ελένη Χελιώτη

 

Η προηγούμενη Δευτέρα φαντάζει τρομακτικά μακριά. Συγκλονιστικά ξένη. Και το χειρότερο; Δεν γνωρίζουμε πότε θα ξαναέχουμε την πολυτέλεια να τη μισήσουμε.

Είναι 7 το πρωί, Δευτέρας. Ενώ μέχρι χθες είχαμε μια μικρή δόση άνοιξης, σήμερα επιστρέψαμε στον χειμώνα. Κρύο, αέρας, βροχή, σκοτεινιά. Μια οποιαδήποτε άλλη Δευτέρα θα είχαν ήδη ανέβει στα σόσιαλ μίντια τα κλασικά αστεία μηνύματα και memes, που εκφράζουν το μίσος μας για αυτή την πρώτη μέρα της εβδομάδας όπου επιστρέφουμε με βαριά καρδιά στη δουλειά μας. Σήμερα όμως είναι αλλιώς. Η προηγούμενη Δευτέρα φαντάζει τρομακτικά μακριά. Συγκλονιστικά ξένη. Και το χειρότερο; Δεν γνωρίζουμε πότε θα ξαναέχουμε την πολυτέλεια να τη μισήσουμε.
Είμαι στο σπίτι από την Πέμπτη το απόγευμα και
έχω ήδη αρχίσει να υποφέρω από αυτό που στα Αγγλικά ονομάζουμε cabin fever: την ατονία, ενόχληση και ευερεθιστικότητα που προέρχεται από την παρατεταμένη απομόνωση σε εσωτερικό χώρο κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Εγώ, που αγαπώ τόσο τη μοναχικότητά μου. Εγώ, που είμαι ένας άνθρωπος εσωστρεφής και που έχω ανάγκη την απομόνωση για να γεμίζω μπαταρίες. Εγώ, που είμαι έξω και περνάω καλά και φτάνω αναπόφευκτα σε ένα σημείο που φαντασιώνομαι τη στιγμή που θα επιστρέψω σπίτι μου και θα κλείσω την πόρτα πίσω μου.
Ξέρω όμως ότι δεν είναι αυτό που με τσιτώνει τώρα. Τρεις μέρες δεν είναι δα τόσες πολλές. Είναι ο φόβος. Ο φόβος έλλειψης επιλογής. Ο φόβος της άγνοιας για το πότε θα επιστρέψω στην καθημερινότητά μου και ποια θα είναι αυτή. Ο φόβος ότι στην πραγματικότητα κανείς δεν γνωρίζει πότε θα τελειώσει αυτό και πώς θα είμαστε μετά.
Αστειευόμασταν με μια φίλη μου χθες συζητώντας για τον «κακό χαμό» που έχει να γίνει, όταν όλο αυτό τελειώσει. Γελάγαμε κανά δεκάλεπτο περιγράφοντας σκηνές όπου ο κόσμος ξεχύνεται στους δρόμους και αγκαλιάζουμε και φιλάμε αλλήλους, βγαίνουμε στα μπαρ και τα δίνουμε όλα γιορτάζοντας επιτέλους την ελευθερία μας και την ξεγνοιασιά μας. Αφού το γέλιο εξασθενεί, νιώθω το πρόσωπό μου να σοβαρεύει και ακούω τον εαυτό μου να ρωτάει «ποιος όμως θα έχει λεφτά να βγει;» Της έκοψα και το δικό της γέλιο.
Καραντίνα: ημέρα 1, 2, 3, 4. Δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα. Τα memes ακόμα μας κάνουν να χαμογελάμε και να διακωμωδούμε την πρωτόγνωρη αυτή συνθήκη. Σε 9 μήνες θα έχουμε ταυτόχρονα πολλά παιδιά και πολλά διαζύγια. Η ιστορία με τα χαρτιά τουαλέτας είναι στο συντριπτικό ποσοστό των αναρτήσεων στα κοινωνικά δίκτυα, και γελάμε με την καρδιά μας ενώ μέσα μας αναρωτιόμαστε… βρε λες; Οπότε αγοράζουμε και εμείς λίγα ακόμα. Better safe than sorry.
Στην Ιταλία, όπου η πραγματικότητα έχει μετατραπεί σε δυστοπική νουβέλα της Margaret Atwood, βλέπουμε ότι το ανθρώπινο σθένος ακόμα καλά κρατεί. Τους συγχαίρουμε, αλλά ταυτόχρονα ακόμα αρνούμαστε το γεγονός ότι μπορεί να φτάσουμε και εμείς εκεί. Έχω μια φίλη στην Ελβετία, μία στη Γερμανία, και πολλούς στον Καναδά. Τους ρωτάω πώς είναι. Δεν το θεωρώ πια δεδομένο ότι μπορώ ανά πάσα στιγμή να μιλήσω μαζί τους. Είναι προνόμιο της εποχής μας. Έχω και μια αδερφή στη Γερμανία, όπως και μια ανηψιά. Ήταν να αρχίσει σχολείο φέτος. Θα πάει; Πότε θα τους ξαναδώ; Ήταν να ’ρθουν τον Μάιο…
Δεν είμαι απαισιόδοξος άνθρωπος εκ φύσεως, αλλά έχω αρχίσει να φοβάμαι. Γιατί; Γιατί ό,τι και αν έχουμε περάσει στη ζωή μας ως τώρα, ως έναν βαθμό ήταν γνώριμο, διαχειρίσιμο, βατό. Αυτό είναι άγνωστο, σκοτεινό και σε μεγάλο βαθμό ανεξέλεγκτο. Ερχόμαστε για πρώτη φορά σαν άνθρωποι, σαν οικογένειες, σαν γειτονιές, σαν κοινωνίες αντιμέτωποι με κάτι άκρως παρεμβατικό για τη ζωή μας και την καθημερινότητά μας, που μέχρι την προηγούμενη Δευτέρα όλοι καταριόμασταν και σιχτιρίζαμε γιατί είχαμε σαν δεδομένη.
Η θεωρία της σχετικότητας μας χτυπά τώρα την πόρτα σαν τον δολοφόνο από το Texas Chainsaw Massacre. Η σωστή όμως αντιμετώπιση δεν είναι ούτε να κρυφτούμε κλαίγοντας σε ένα σεντούκι με ένα μασέτε στο χέρι, ούτε να κάνουμε τα μαλλιά μας κοτσίδες και να εκμηδενίζουμε την κατάσταση με αναισθησία και ανευθυνότητα. Όπως πάντα, όπως έλεγαν οι πρόγονοί μας, παν μέτρον άριστον. Ακόμα και στον σύγχρονό μας πια zombie apocalypse. Το μέτρο θα μας βγάλει από όλο αυτό ζωντανούς, κυριολεκτικά ίσως. Η αίσθηση ευθύνης και για τον πλησίον μας και για εμάς τους ίδιους.
Αυτή η Δευτέρα δεν είναι σαν τις άλλες Δευτέρες. Στο χέρι μας όμως είναι να είμαστε ακόμα άνθρωποι, όταν η Δευτέρα που τόσο αγαπάμε να μισούμε επιστρέψει δριμύτερη.

ΠΗΓΗ: