Κυριακές στο Πανί
Κύκλος: Μοντέρνοι καιροί
Ώρα έναρξης: 8:30 μ.μ.
Ώρα έναρξης: 8:30 μ.μ.
Πολιτιστικός Πολυχώρος Παλιά Σφαγεία
Είσοδος Ελεύθερη
Κυριακή 10 Φεβρουαρίου, Η Παράσταση Αρχίζει (All That Jazz), Μπομπ Φόσε, ΗΠΑ, 1979, 123 λεπτά
Σχετικά με την ταινία αναφέρει ο Χρήστος Παπαδόπουλος:
«Ο διάσημος χορογράφος και σκηνοθέτης Τζακ Γκίντεον προβάρει το νέο του
ριζοσπαστικό μιούζικαλ για το Μπρόντγουέϊ ενώ ταυτόχρονα τελειώνει το
μοντάζ της τελευταίας κινηματογραφικής του ταινίας. Στη φρενήρη
καθημερινότητα του και με την υγεία του κλονισμένη, ο Τζακ μοιάζει να
αναμετράται με τον θάνατο καθώς αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι ο χρόνος
ζωής του είναι περιορισμένος και, πασχίζοντας να τελειώσει τις
εκκρεμότητες, το μιούζικαλ παίρνει τη μορφή της γκρότεσκας ζωής του και
το αντίθετο.
Το αυτοβιογραφικό αυτό φιλμ του Μπομπ Φόσσι ήταν μια ανάσα καθαρού αέρα στο είδος και ταυτόχρονα η ταφόπλακά του. Μετά απ’αυτό (με μόνη εξαίρεση το Grease) το μιούζικαλ πέρασε μαύρες μέρες για δεκαετίες καθώς το κοινό στράφηκε μαζικά προς άλλα είδη αφήνοντάς το μακριά από σελιλόϊντ και περιορίζοντάς το στο στη «φυσική» του θέση που δεν είναι άλλη από την θεατρική αίθουσα.
Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του 70. Μια νέα γενιά Αμερικανών δημιουργών έχει ξεπεταχτεί μέσα από το πειραματικό σινεμά του Τζον Κασσαβέτη και το φθηνό καλτ τρόμο του Ρότζερ Κόρμαν. Οι γενιά αυτή περιείχε στις τάξεις της τον Κόπολα, τον Σκορτσέζε, τον Σπίλμπεργκ, τον Ντε Πάλμα, ακόμη και τον Ρόμπερτ Όλτμαν. Για πρώτη φορά, το Χόλιγουντ έμοιαζε ανοιχτό σε προτάσεις πέρα από τις συνηθισμένες επιταγές επιτυχίας και το ευρύ κοινό έτοιμο να δεχθεί την οριστική μεταμόρφωση του αμερικάνικου underground από προϊον για λίγους σε πακέτο για τις μάζες.
Από αυτή την άποψη ο Φόσσι σκηνοθετεί την πιο ριζοσπαστική ταινία των Νέων Αμερικανών. Αντί να παίξει με είδη όπως θρίλερ ή το γκαγκστερικό φιλμ διαλέγει (λόγω και ιδιότητας) να μεταφέρει το προσωπικό του υπαρξιακό δράμα σε ένα κατεξοχήν «οικογενειακό» είδος διασκέδασης όπως το μιούζικαλ. Επιπλέον το επιφορτίζει με ένα νευρώδες μοντάζ, ρίχνει τους προβολείς πάνω σε ένα αμφιλεγόμενο χαρακτήρα (που είναι ουσιαστικά ο ίδιος) κάνοντας διάνα στην επιλογή του Ρόϊ Σάιντερ για πρωταγωνιστή ενώ μεταμορφώνει ένα ανώδυνο ποπ τραγουδάκι (από Bye Bye Love σε Bye Bye Life) των Everly Brothers σε ένα ελεγειακό και γκροτέσκο ύμνο με βάση τον οποίο χορογραφεί όλη την πάλη του ανθρώπου με το θάνατο σε ένα από τα πιο εντυπωσιακά υπαρξιακά φινάλε στην ιστορία του μιούζικαλ».
Το αυτοβιογραφικό αυτό φιλμ του Μπομπ Φόσσι ήταν μια ανάσα καθαρού αέρα στο είδος και ταυτόχρονα η ταφόπλακά του. Μετά απ’αυτό (με μόνη εξαίρεση το Grease) το μιούζικαλ πέρασε μαύρες μέρες για δεκαετίες καθώς το κοινό στράφηκε μαζικά προς άλλα είδη αφήνοντάς το μακριά από σελιλόϊντ και περιορίζοντάς το στο στη «φυσική» του θέση που δεν είναι άλλη από την θεατρική αίθουσα.
Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του 70. Μια νέα γενιά Αμερικανών δημιουργών έχει ξεπεταχτεί μέσα από το πειραματικό σινεμά του Τζον Κασσαβέτη και το φθηνό καλτ τρόμο του Ρότζερ Κόρμαν. Οι γενιά αυτή περιείχε στις τάξεις της τον Κόπολα, τον Σκορτσέζε, τον Σπίλμπεργκ, τον Ντε Πάλμα, ακόμη και τον Ρόμπερτ Όλτμαν. Για πρώτη φορά, το Χόλιγουντ έμοιαζε ανοιχτό σε προτάσεις πέρα από τις συνηθισμένες επιταγές επιτυχίας και το ευρύ κοινό έτοιμο να δεχθεί την οριστική μεταμόρφωση του αμερικάνικου underground από προϊον για λίγους σε πακέτο για τις μάζες.
Από αυτή την άποψη ο Φόσσι σκηνοθετεί την πιο ριζοσπαστική ταινία των Νέων Αμερικανών. Αντί να παίξει με είδη όπως θρίλερ ή το γκαγκστερικό φιλμ διαλέγει (λόγω και ιδιότητας) να μεταφέρει το προσωπικό του υπαρξιακό δράμα σε ένα κατεξοχήν «οικογενειακό» είδος διασκέδασης όπως το μιούζικαλ. Επιπλέον το επιφορτίζει με ένα νευρώδες μοντάζ, ρίχνει τους προβολείς πάνω σε ένα αμφιλεγόμενο χαρακτήρα (που είναι ουσιαστικά ο ίδιος) κάνοντας διάνα στην επιλογή του Ρόϊ Σάιντερ για πρωταγωνιστή ενώ μεταμορφώνει ένα ανώδυνο ποπ τραγουδάκι (από Bye Bye Love σε Bye Bye Life) των Everly Brothers σε ένα ελεγειακό και γκροτέσκο ύμνο με βάση τον οποίο χορογραφεί όλη την πάλη του ανθρώπου με το θάνατο σε ένα από τα πιο εντυπωσιακά υπαρξιακά φινάλε στην ιστορία του μιούζικαλ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου