Η αξιολόγηση και η «πλειοψηφία» της ΟΛΜΕ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ:esos.gr Άποψη του Θωμά Γεωργιάδη Γραμματέα του Δ. Σ. της Α’ ΕΛΜΕ Αθήνας Εκπροσώπου της «Προοδευτικής Ενότητας Καθηγητών» Η ανοιχτή αυτή επιστολή γράφεται γιατί το κείμενο «της πλειοψηφίας» της ΟΛΜΕ στις 8-1-2014  «Σχετικά με την αυτοαξιολόγηση …» αναφέρεται επικριτικά και απορρίπτει γενικά το θεσμό της αξιολόγησης και της αυτοαξιολόγησης. Δεν εστιάζει σε καμία περίπτωση στην προωθούμενη από την κυβέρνηση αξιολόγηση, η οποία είναι σαφώς αντιδραστική – αναποτελεσματική και ξεκάθαρα αναξιοκρατική. Χαρακτηριστική μάλιστα, για του λόγου το αληθές, είναι η αναφορά στο σχέδιο πρακτικού που προτείνουν: «Η αξιολόγηση δεν έχει στόχο να γίνει ο εκπαιδευτικός και το δημόσιο σχολείο καλύτερο για να υπηρετήσει τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες των μαθητών». Επειδή έχουμε ήδη κάνει συγκεκριμένη κριτική τόσο στο σχέδιο του Π. Δ. (10-2-2013) όσο και στο ίδιο το Π. Δ. (21-11-2013), δε θα σταθώ σ’ αυτό, αλλά στις προτάσεις – θέσεις που διατυπώνει «η πλειοψηφία» της ΟΛΜΕ. ●  Στο κείμενο «της πλειοψηφίας» της ΟΛΜΕ, από την πρώτη σειρά, «τον αντιδραστικό θεσμό της αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας», διατυπώνεται ορθά κοφτά η θέση της διαφωνίας – αντίθεσης σε κάθε μορφή αξιολόγησης στο σχολείο.    Από πότε άραγε είναι η αυτοαξιολόγηση και η αξιολόγηση αντιδραστικός θεσμός; Πώς θα προκύψει η βελτίωση του σχολείου από χρονιά σε χρονιά, αν δεν υπάρχει η παραμικρή μορφή αυτοκριτικής – αυτοαξιολόγησης;    Εμείς οι εκπαιδευτικοί πιστεύουμε ότι το σχολείο είναι χώρος μόρφωσης – διαπαιδαγώγησης, που πρέπει να μένει συνεχώς ζωντανός και να βελτιώνεται, ή μήπως ότι είναι ένα «parking ψυχών» και χώρος για να «περνάμε την ώρα μας»; Δεν νομίζω ότι ισχύει το δεύτερο! Δεν είναι λίγοι οι εκπαιδευτικοί που προσφέρουν δωρεάν ώρες ενισχυτικής στήριξης των αδύνατων μαθητών, ή που ασχολούνται με πλήθος προγραμμάτων και δραστηριοτήτων εκτός των υποχρεώσεων τους.  Γιατί το κάνουν; Είναι μόνο η προσπάθεια να καλυφθεί το κοινωνικό κομμάτι των οικονομικών δυσκολιών των μαθητών ή θέλουν να βοηθήσουν και στη βελτίωση τους; Τα ερωτήματα είναι πολλά και πολύ σκληρά και πρέπει κάποια στιγμή να τα απαντήσουμε με το χέρι στην καρδιά, αντί να δίνουμε βήμα ενίσχυσης στις  αντιδραστικές  απόψεις  και θέσεις  της κυβέρνησης πάνω στο θέμα. ● Αναφέρεται  στο κείμενο «με τις σημερινές συνθήκες, της καπιταλιστικής κρίσης και της αποδόμησης και διαφοροποίησης του δημόσιου σχολείου, επιχειρείται να αθωωθούν οι κυβερνητικές ευθύνες για τις αντιεκπαιδευτικές πολιτικές, αφού η αξιολόγηση επιχειρεί να μεταφέρει τα ταξικά αποτελέσματα της πολιτικής της Ε.Ε.-επιχειρήσεων-κυβέρνησης στο μαθητή, στον εκπαιδευτικό, στο γονιό, στη σχολική μονάδα.»    Υπήρξε στην Ελλάδα χρονική περίοδος που δεν είχαμε καπιταλισμό; Ο καπιταλισμός, σύμφωνα με την Μαρξιστική θεωρία, δεν είναι πάντοτε σε κρίση; Όταν το 1997, στο 8ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ, προβάλλαμε τη δική μας εκπαιδευτική προοδευτική θέση για την αξιολόγηση, ήμασταν σε καθεστώς σοσιαλισμού ή κομμουνισμού; ● Πότε έπαψαν, στ’ αλήθεια, να «πλήττονται τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών και υποβαθμίζεται – απαξιώνεται ο εκπαιδευτικός», όπως αναφέρεται ότι πραγματοποιείται αυτή την περίοδο στο κείμενο; Οι διαδικασίες που προβάλλονται στο κείμενο και με τις οποίες εκφράζεται η υποβάθμιση – απαξίωση πάντοτε υπήρχαν, άλλες σε μικρότερο και άλλες σε μεγαλύτερο βαθμό, ανάλογα με την περίοδο. Δεν είναι μοναδικά σημερινά φαινόμενα. Πιο έντονα ναι, μοναδικά και σημερινά όμως όχι. Αυτό όμως αναιρεί το δικαίωμα και την  υποχρέωση ταυτόχρονα της άλλης θέσης – άποψης; ● Στη θέση του σχολείου «των επιχειρήσεων», «της χορηγίας», «της εμπλοκής επιχειρηματικών φορέων», «του άκρατου ανταγωνισμού», που αναφέρεται στο κείμενο, εμείς τι αντιπαραβάλουμε; Τι προωθούμε; Τι προβάλλουμε; Υπερασπιζόμαστε αυτό που υπάρχει σήμερα; Ένα καθεστώς, δηλαδή,  που «μπάζει» από παντού και μας οδηγεί στην αγκαλιά της κυβέρνησης και των αντιδραστικών προτάσεων και λύσεων; Ή πρέπει να προτείνουμε και να διεκδικούμε ένα σχολείο ανοιχτό – δημοκρατικό και με ευκαιρίες επιμόρφωσης – βελτίωσης και εξέλιξης των εκπαιδευτικών; Δεν νομίζω ότι θα διαφωνήσει κανείς, στα λόγια τουλάχιστον, ως προς τη δεύτερη επιλογή. Πως θα γίνει όμως αυτό; Με αυτόματο πιλότο; Ή θα περιμένουμε από την εκάστοτε εξουσία να το πραγματοποιήσει, ενώ εμείς θα είμαστε ταμπουρωμένοι πίσω από μια  σταθερή και στείρα άρνηση ; Με το να λέμε παντού και πάντα μόνο όχι θα λύσουμε το πρόβλημα; ● Είναι βέβαιο ότι η ποσόστωση είναι τεράστιο αγκάθι και πρόβλημα στη βαθμολογική – μισθολογική εξέλιξη των εκπαιδευτικών, αλλά και στο σύνολο του Δημόσιου τομέα. Είναι ένα πρόβλημα που συσπειρώνει το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων και πάνω σ’ αυτό μπορεί να αναπτυχθεί συγκεκριμένος αγώνας από την ΑΔΕΔΥ και τα Σωματεία για την κατάργησή του. Η θέση, επομένως, για «ακώλυτη μισθολογική και βαθμολογική εξέλιξη και η αποσύνδεσή της από την αξιολόγηση» είναι σωστή. Είναι θέση που συσπειρώνει όλους τους εκπαιδευτικούς, όλο το Δημόσιο τομέα. Λάθος και ολέθρια είναι η θέση για «όχι κάθε μορφής αξιολόγηση» . ●  Αλήθεια, αν αύριο κληθούν να κυβερνήσουν αυτόν τον τόπο κάποιοι απ’ αυτούς που σήμερα ψηφίζουν και υπογράφουν τέτοιες θέσεις, τι θα κάνουν στο θέμα της αξιολόγησης; Το έχουμε θέσει επανειλημμένα από το 16ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ έως σήμερα και απάντηση δεν έχουμε πάρει!! Άς είναι μπορούμε να περιμένουμε, αλλά  είμαστε βέβαιοι ότι απάντηση δεν θα πάρουμε! ● Είναι βέβαιο ότι οι συντηρητικές κυβερνήσεις θα ονομάσουν «αξιολόγηση» οποιαδήποτε διαδικασία τους βολεύει για να εφαρμόσουν αντιλαϊκές πολιτικές – απολύσεις κ. ά.. Το ζητούμενο όμως από την μεριά μας είναι «εφόσον αυτοί προωθούν αντιδραστικές λύσεις εμείς θα ταμπουρωθούμε στην άρνηση»; Αν το προοδευτικό κίνημα είχε κρατήσει αυτή τη στάση όλα αυτά τα χρόνια της ζωής του, καμιά προοδευτική λύση δεν θα είχε πραγματοποιηθεί!! ● Σήμερα η κυβέρνηση προωθεί άμεσα σε πρώτο βήμα την αυτοαξιολόγηση. Την προωθεί μάλιστα με τέτοιο τρόπο, ώστε στα σχολεία οι εκπαιδευτικοί να κάνουν τις ίδιες διαδικασίες και εργασίες που κάνουν άτυπα χρόνια τώρα. Η ΟΛΜΕ καλεί τους εκπαιδευτικούς να αποφασίσουν συλλογικά να μη συμμετάσχουν στη διαδικασία της «αυτοαξιολόγησης».    Πιστεύω, αγαπητοί συνάδελφοι «της πλειοψηφίας» της ΟΛΜΕ, ότι οδηγείτε το εκπαιδευτικό συνδικαλιστικό κίνημα σε μια μεγάλη και οδυνηρή ήττα. Ζείτε έξω από την πραγματικότητα του σχολείου και της εκπαίδευσης!! Η θέση σας για «Διαγραφή από τις ΕΛΜΕ των Περιφερειακών Διευθυντών, των Διευθυντών Εκπαίδευσης και των Σχολικών Συμβούλων που θα εμπλακούν στην αξιολόγηση.» είναι η απαρχή της διάσπασης του Συνδικαλιστικού μας Κινήματος. Τι θα γίνει με τους Δ/ντές των σχολείων οι οποίοι θα εμπλακούν στη διαδικασία της αξιολόγησης; Τι θα γίνει με τους συναδέλφους που θα θελήσουν να αξιολογηθούν ακόμα και μ’ αυτό το αντιδραστικό καθεστώς; Θα πλακωθούμε μεταξύ μας  στο ξύλο; Όλοι αυτοί θα διαγραφούν;    Οι παρατάξεις ΣΥΝΕΚ – ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ – ΠΑΜΕ, που προτείνουν αυτές τις λύσεις στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, πραγματοποιούν άλλες κινήσεις στα Πρωτοβάθμια Σωματεία που «ελέγχουν» (βλέπε συλλόγους πρωτοβάθμιας εκπ/σης – Σύλλογος «Αθηνά»). Εκεί καλούν τους Σχολικούς Συμβούλους σε συσκέψεις και διαπιστώνουν ότι οι Σχολικοί Σύμβουλοι είναι στο πλευρό μας. Αυτό που εμείς φωνάζαμε από το καλοκαίρι του 2012, ότι οι Σχολικοί Σύμβουλοι δεν είναι αντίπαλοί μας και θα πρέπει να οικοδομήσουμε τις μεγαλύτερες δυνατές συμμαχίες, να δημιουργήσουμε ένα μεγάλο εκπαιδευτικό μέτωπο με βάση την επερχόμενη αξιολόγηση, το διαπιστώνουν σε επίπεδο πρωτοβάθμιου σωματείου, έστω δειλά και χαμηλόφωνα, σήμερα. Τι ισχύει όμως τελικά; Έχουμε συμμάχους για να πορευτούμε μαζί τους ή είμαστε ανάδελφοι; Προτείνετε, αγαπητοί συνάδελφοι, μια επώδυνη διαδικασία (διαγραφή), η οποία, όπως γνωρίζετε πολύ καλά, είναι εξαιρετικά δύσκολη να πραγματοποιηθεί με πιστή τήρηση των καταστατικών διαδικασιών. Προτείνετε μία λύση που μας οδηγεί ολοφάνερα σε διάσπαση. Ποιόν κοροϊδεύετε επιτέλους;      Με βάση όλα τα παραπάνω πιστεύω ότι η διαμορφωμένη πλειοψηφία της ΟΛΜΕ είναι ξεκάθαρα συντηρητική. Τα πρώτα σημάδια τα είδαμε στη διαχείριση της απεργίας του Σεπτεμβρίου, όταν αναίτια και χωρίς προοπτική οδήγησαν τον κλάδο στην δεύτερη 5νθήμερη απεργία, σπαταλώντας πολλές δυνάμεις. Το βλέπουμε ολοκάθαρα και σήμερα, με την ιδεολογική και πολιτική θέση που καταθέτουν για την αξιολόγηση. Δεν αρκεί, συνάδελφοι, να κρατάμε κάποια σημαία της αριστεράς και να διεκδικούμε δάφνες. Η αριστερά δεν ήταν ποτέ ενάντια στην πρόοδο. Φωτό: Αρχείο eurokinissi ΠΗΓΗ: