Κ α τ ε δ α φ ι ζ ό μ ε θ α

               

Του Χρήστου Παπαδημητρίου.

        Κοινωνιολόγου.

            Προέδρου Τ Κ Πύργου-Κόνιτσας.

                  

     Κ  α  τ  ε  δ  α  φ  ι  ζ  ό  μ  ε  θ  α.

                          

           Η ιστορία από την άποψη της κοινωνικής προβληματικής και ανθρώπινης περιπέτειας επαναλαμβάνεται, και μάλιστα πολλές φορές γράφεται και περιγράφεται με θαυμαστή ομοιότητα όχι μόνο στα ιστορικά κείμενα αλλά στις διηγηματικές αφηγήσεις, στις  νουβέλες, καθώς και στα μυθιστορηματικά κείμενα.

             ....δύσπιστος και σκωπτικός ο ήρωας του διηγήματος της Διδώς Σωτηρίου πάλευε μέσα και έξω από το περιβάλλον του ανάμεσα στις συμπληγάδες μιας κυρίαρχης πολιτικής  και ξενόδουλης  δεξιάς  και μιας βαριά τραυματισμένης μα πάντα δυναμικής αριστεράς. Αναζητούσε με πάθος το στίγμα της εποχής του, οργίζονταν  και αμφισβητούσε ,παρέπαιε και αρνούνταν να ξοδέψει τον ενθουσιασμό του στις ξεπερασμένες και αποτυχημένες πρακτικές που και τότε είχαν ως σκοπό την βελτιστοποίηση της κοινωνικής πραγματικότητας…

              Παρόμοια πραγματικότητα βιώνει σήμερα η χώρα μας, και ως άλλος ήρωας, εκατομμύρια ανέργων, των οποίων η τραγικότητα της κατάστασης είναι ανεκδιήγητη, όπως και αυτών που βρίσκονται στα πρόθυρα της φτώχειας, της χρεοκοπίας , της κατάθλιψης, και της αυτοχειρίας, κατεδαφίζονται καθημερινά όλο και πιο βαθειά στα τάρταρα της εξαθλίωσης …

Αναζητά και σήμερα ο νέος άνεργος το στίγμα της εποχής του, και το μόνο που μπορεί να διακρίνει είναι ο δρόμος της φυγής, το φάντασμα του προγόνου του «γκασταρμπάιτερ» αφού εδώ στον τόπο του το μόνο που μπορεί να οραματίζεται είναι ένα αβέβαιο και ζοφερό μέλλον.

Κι ενώ τα πάντα κατεδαφίζονται στην χώρα μας οφείλουμε να δούμε και να παραδεχτούμε ότι γεννιέται και αναπτύσσεται ένα απύθμενο μίσος, όχι μόνο κατά των υπευθύνων αυτής της λαίλαπας που είναι γνωστοί, αλλά και κατά της δημοκρατίας.

Τίθεται έτσι ευθέως και χωρίς περιστροφές το ερώτημα από ποιας μορφής φασισμού κινδυνεύει περισσότερο και άμεσα η ελληνική κοινωνία; από τις ενέργειες κάποιων φασιστών που έτσι κι αλλιώς είναι καταδικαστέες η από την ενσυνείδητα προβοκατόρικη, και με βεβαιότητα φασιστική διάθεση και ισχυρισμό ότι τα πολιτικά πράγματα απριόρι τα χειρίζονται πολιτικά τζάκια και οικογένειες που γνωρίζουν από υποθέσεις υποβρυχίων και μιζών, από προστασία λιστών αλλά και ληστών, και οι οποίες κατά τον ένα η άλλο τρόπο θησαύρισαν κλέβοντας το δημόσιο χρήμα  και συνεχίζουν να επιβιώνουν ως σκουλήκια που σαπίζουν τον εναπομείναντα κοινωνικό ιστό.

Αυτό συνέβη και συμβαίνει αγαπητέ μου αναγνώστη ,ακόμη και σήμερα οι άνθρωποι και οι αχυράνθρωποι της γραβάτας και της «γκλαμουριάς» ως κληρονόμοι του κλεμμένου δημόσιου πλούτου εμφανίζονται οι ελεεινοί ακόμη να έχουν την αίσθηση ότι μπορούν να σώσουν την χώρα.

Η απρόσμενη κατάσταση του «νεόπτωχου», και ληξιπρόθεσμου αλλά και η επισφαλής θέση του «νεόπλουτου» που ως τέτοιος δυσκολεύεται να αντιληφθεί και να προσαρμοστεί στην νέα πραγματικότητα, αλλά και ο ακουσίως αποχωρών από τον μάταιο τούτο κόσμο ...ελλείψει ελπίδας… αυτόχειρας, συνθέτουν ένα τοπίο πραγματικής κατεδάφισης των πάντων.

             Το κείμενο γράφεται από απογοήτευση αλλά και αηδία συνάμα, καθότι ο πόνος, η πείνα και ο θάνατος, για τον υγιή τον χορτάτο και τον ζωντανό δεν μπορούν να κατανοηθούν αλλά ερμηνεύονται και αναλύονται με φιλολογική φλυαρία και ανυπέρβλητο θράσος, ακόμη και σήμερα, που περισσεύουν όλα τους.

Όταν ο άνθρωπος χάνει και την τελευταία του ελπίδα για ζωή εξ αιτίας της συμπεριφοράς που έγινε κανόνας όσον αφορά την λεηλασία της Ελλάδος από έλληνες  ασθενεί από κατάθλιψη, και τότε γεννώνται και οι σκέψεις για αυτοχειρία, όταν δηλαδή δεν μπορεί να εξασφαλίσει πλέον τα προς το ζην τότε τα ανθρώπινα στεγανά διαρρηγνύονται, και πιθανότατα οδηγείται στην σκέψη της αυτοκτονίας, ως λύτρωση.

Η επίκληση δε της γενικής ευθύνης και της προσωπικής ενοχής για την ανεργία, την φτώχια, την μιζέρια, είναι έννοιες για τις οποίες ο πολίτης πρέπει να πειστεί ότι έχει, όχι μόνο μερίδιο ευθύνης αλλά ενοχής και προσωπικού λάθους, αποτελεί κατά την άποψή μου προβοκατόρικη προσπάθεια, η οποία βρίσκει συμμάχους σε όλο το φάσμα της πολιτικής θρησκευτικής, κοινωνικής , δημοσιογραφικής και όχι μόνο διάστασης στην χώρα μας.

Προσωπική ενοχή για το σημερινό status quo που μας προέκυψε από συγκεκριμένους χειρισμούς συγκεκριμένων ανθρώπων της πολιτικής και όχι μόνο, ενώ οι ίδιοι συνεχίζουν να εκλαμβάνουν την προσωπική τους παρέμβαση ως ελπίδα για την πατρίδα, ακόμη και τώρα που ομολογείται και εκ των ιδίων όχι ότι δεν διάβασαν αλλά μάλλον δεν κατάλαβαν ή έκαναν ότι δεν κατάλαβαν  τι διάβαζαν ή τι δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να καταλάβουν οι «ανόητοι»… ή οι «ηλίθιοι»… θα το κρίνει αυτό ο ιστορικός του μέλλοντος.

    Η ανάταξη της πολιτικής συμπεριφοράς, προϋποθέτει δομική αναδιάρθρωση της πολιτικής κουλτούρας (γεγονός πράγματι δύσκολο) και εντελώς μακριά από εκείνη που οδήγησε σε αυτήν την πρωτοφανή προσβολή του πολιτικού μας υπόβαθρου, από τους φορείς της πολιτικής εξουσίας , οι οποίοι αλαζονικά υπέσκαψαν την θεμελιώδη αρχή της πολιτικής ορολογίας ότι η «πολιτική» είναι διαδικασία παραγωγής πολιτικής σκέψης και πράξης ενώ ο «πολιτικός» πρόσωπο ,η διαδικασία αποτελεί το μείζον το πρόσωπο το έλασσον, και με τις ενέργειες των οδήγησαν όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και τους Έλληνες στην σημερινή κατάσταση, αυτή του πολιτικού αμοραλισμού, και της απύθμενης φτωχοποίησης των πάντων.

Αναμφίβολα και η πολιτική ασυλία αποτέλεσε και αποτελεί ανάχωμα  και αποδεικνύεται άλλη μια φορά σήμερα ότι πίσω της καλύπτονται ανήθικα στοιχεία, κλέφτες αλήτες και κοπρίτες, πολιτικοί με προδιαγραφές «νταμαρτζήδων» με «χαρίσματα» αναξιόπιστων και τιποτένιων του ημερήσιου και νυχτερινού υπόκοσμου, μάγκες και ψευτόκλαψες πολιτικοί οι οποίοι άσκησαν τα καθήκοντα τους πλημμελώς και εν πάση περιπτώσει έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους την πολιτική αθλιότητα, και όχι την πολιτική ως παραγωγική διαδικασία, αυτή είναι η πραγματικότητα αυτό πιστεύει ο κόσμος, αυτό πλανάται και αυτό λέγεται, και με αυτές τις λογικές το πλοίο κτύπησε στα ύφαλα, και με αυτές τις πρακτικές και θεσμικές αδυναμίες οδηγηθήκαμε στην κατεδάφιση των πάντων.

Η συγκεκριμένη αναφορά λοιπόν ενδιαφέρεται για την συμπεριφορά του προσώπου που συνέβαλε ακούσια η εκούσια στην κατεδάφιση των ονείρων της νέας γενιάς, και όχι για το πρόσωπο, κατά συνέπεια ενδιαφέρεται για τα πολιτικά χαρακτηριστικά του προσώπου που αποτελούν προωθητικό παράγοντα εξέλιξης της Δημοκρατίας, αλλά και για τα χαρακτηριστικά του «πολιτικού κτήνους» που αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα της παραπέρα εξέλιξης της.

Η ελληνική κοινωνία έχει την ευκαιρία σήμερα να διακρίνει τέτοιες συμπεριφορές, και βεβαίως της δίνεται η μοναδική ευκαιρία να αναδείξει, αλλά και να απομονώσει «πρόσωπα και κτήνη», να προωθήσει ή να οπισθοδρομήσει την πολιτική εξέλιξη των πραγμάτων, να ανατάξει ή να περιθωριοποιήσει την Δημοκρατία.

Κατεδαφιζόμεθα, πολίτες και Δημοκρατία, και μία από τις δυνατότητες ανάσχεσης αναμφίβολα είναι η πολιτική διαδικασία των εκλογών, με την λογική της καθοριστικής παρέμβασης του εκλογικού σώματος να θέσει στο περιθώριο, όχι μόνο αυτούς που στην καθημερινότητα τους χαρακτηρίζονται ως αλήτες ,κλέφτες και απατεώνες, και αποτελούν υποκείμενα του ποινικού δικαίου, ως φίλοι και συνδαιτυμόνες  των τροφίμων  του κορυδαλλού, αλλά και όσους είτε δεν καταλάβαιναν, οπότε είναι « πολιτικά ηλίθιοι» και άρα ακατάλληλοι, είτε καταλάβαιναν και άρα είναι επικίνδυνοι να αναπαράγουν συνεχώς τις ίδιες αμαρτωλές πρακτικές και στο μέλλον.

Κείμενο πολιτικού προβληματισμού ελεύθερο δημοσίευσης.

Η επιγραφή του άρθρου δανεισμένη από την Διδώ Σωτηρίου.

            Γιάννενα 21-01-2014