Η επανεκκίνηση χωρίς ευρεία μετατόπιση είναι ανέφικτη!

ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ*

Αυτές τις μέρες ζούμε και πάλι έναν "πόλεμο" στα γνωστά: σκάνδαλα, σκανδαλολογία, σενάρια κα, σκουπίδια. Διερωτάται κανείς όταν δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε και να λύσουμε το ζήτημα διαχείρισης των απορριμμάτων (αρκετά πρόστιμα έχουν πέσει) πως μπορούμε να ελπίζουμε σε νέο ξεκίνημα;

Σε λίγο ως χώρα φθηνού κόστους εργασίας θα είμαστε "ισοβαρείς" στην παραγωγή, παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα με την Αλβανία αν συνεχίσουμε χωρίς εστιασμένο σχέδιο και συντονισμό. Εάν εξαιτίας της πολύχρονης κρίσης μείνουμε δεκαετίες πίσω στην ενσωμάτωση των νέων τεχνολογιών και παράλληλα επιμείνουμε σε άκαμπτες νοοτροπίες, στάσεις και διαχειριστικές μεθοδολογίες πως μπορούμε να μιλάμε για αύριο;

Με ένα "πολιτικό, οικονομικό και εν μέρει και κοινωνικό οικοσύστημα" που στην πλειοψηφία του είναι κλειδωμένο σε παλιά μοντέλα και ένα πολιτικό σύστημα και προσωπικό που αρνείται να αναγνωρίσει την πραγματικότητα συνεχίζουμε ως πολίτες και κοινωνία να βλέπουμε τα τραίνα να φεύγουν. Και γι αυτό έχουμε ευθύνη. Υπάρχουν αντικειμενικά εμπόδια; προφανώς και μεγάλα. Μπορούμε να τα υπερβούμε αυτόματα; αναμφίβολα όχι. Σίγουρα όμως είναι εφικτό να επανεκκινήσουμε με νέα όμως βάση και αφετηρία. Χρειάζεται δουλειά με αξία και κατεύθυνση.

Πρώτον: στις δημόσιες πολιτικές που πρέπει να πρωταγωνιστούν στην άντληση πρωτοποριακών αλλαγών και να αποδεικνύουν την χρησιμότητα και το όφελος. Αυτό σημαίνει μια ριζική τομή στο Κράτος και την διοίκηση. Κάτι που προϋποθέτει ένα πρόγραμμα αν όχι επταετίας -όπως συνέβη σε χώρες που τόλμησαν - σίγουρα περισσότερο από το χρόνο μιας κυβέρνησης. Δηλαδή προϋποθέτει ευρύτερη αποδοχή, συναίνεση, δέσμευση και συνεργασία στην πράξη για να μην ανακυκλωνόμαστε με τις ασυνέχειες, το ράβε - ξήλωνε, στα αδιέξοδα. Μπορεί η παρούσα διακυβέρνηση ή η ΝΔ, που διεκδικεί να την διαδεχτεί, να σταθούν στο ύψος της ανάγκης ενός τέτοιου προγράμματος; Με βεβαιότητα όχι, δεδομένου ότι όχι μόνο δεν διαθέτουν πρόταση προγράμματος αλλά ούτε καν αντιλαμβάνονται -γι αυτό δεν μιλούν επί της ουσίας- τι σημαίνει συντεταγμένη πορεία μεταβολής και φυγής από την πολυνομία, την γραφειοκρατία, την αδύναμη και αναποτελεσματική διοίκηση σε χρόνο με αρχή, μέση, τέλος.

Δεύτερον: επιχειρηματικότητα χωρίς σύγχρονη επιχειρηματική γνώση ούτε τις ευκαιρίες, ούτε τις καθημερινές προκλήσεις ή τα προβλήματα μπορεί να αντιληφθεί, να αξιοποιήσει, να αντιμετωπίσει. Σήμερα το μείζον  είναι: πως δημιουργείς μεγαλύτερη αξία με λιγότερους πόρους. Η ανικανότητα διαχείρισης των αποβλήτων -σε άλλες χώρες έχουν μετατραπεί σε ενεργειακό και οικονομικό πόρο-αφενός και δυσχέρεια μείωσης του κόστους παραγωγής -πχ στα τρόφιμα- με ποιότητα, χαμηλότερες τιμές και με εφαρμογή μιας νέας Λιτής γραμμής παραγωγής και διανομής αφετέρου, καθώς και η παντελής έλλειψη όχι μόνο σχετικού σχεδιασμού αλλά και δομημένου  διαλόγου περί αυτά, είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις του εθνικού δράματος που βιώνουμε. Αν τώρα έχει κανείς την τόλμη να μιλήσει και για την (αναγκαία) προσπάθεια "ελληνοποίησης" των προμηθειών του δημοσίου, ειδικά σε τομείς όπως η άμυνα ή η υγεία -και υπάρχουν τρόποι γι αυτό αλλά και χώρος για εγχώριες επιχειρηματικές παραγωγικές πρωτοβουλίες- "κινδυνεύει" με λιθοβολισμό.

Επομένως άνευ σοβαρών μεταστροφών, μετατοπίσεων  πολιτισμού συνεργασιών καμμιά "ανάσα" δεν αρκεί για να δημιουργήσουμε παρόν και μέλλον με αξιοπρέπεια. Και το κλειδί είναι το ίδιο: η σοβαρή  αλλαγή πρακτικών, γνώμης, επιλογών, κατευθύνσεων και πρώτα προτύπων !

*Ο Σπύρος Παπαπύρος είναι πρώην Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ