Αντίο στην παλιά μορφή ηγεμονίας!

ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ*

Το σκηνικό στη Βουλή όπου η προσπάθεια να "γραφτεί η ιστορία" και να εξισωθούν οι γνωστοί δύο με πρότυπα ηγετών ή κοινοβουλευτικών -αυτών που οι αντιπαραθέσεις, τα επιχειρήματα, η ρητορική δεινότητα και η επίδραση στις προ ημερησίας είχε υπόβαθρο και αντιστοίχιση  με λαϊκά αισθήματα - ήταν εκτός χρόνου και τόπου.

Από την άλλη
μια υποτιμητική αναφορά σε βάρος ενός νέου ανθρώπου που ήταν στο βήμα του συνεδρίου της Συμπαράταξης από την πλευρά κάποιου "επώνυμου" και  προβεβλημένου προσώπου, που μόνιμα συμπαρατάσσεται ατομικά με την καρέκλα του -συντηρούμενο επί χρόνια από την ναφθαλίνη της κομματικής  γραφειοκρατίας-όπως μου μετέφερε άλλος νέος σύνεδρος, που έτυχε να είναι στα ορεινά, με ώθησε να τολμήσω μια απλή σύγκριση με τα συμβαίνοντα σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες και  μελαγχόλησα!

Από τον Matteo Renzi μέχρι τον 38 ετών πρωθυπουργό της Ιρλανδίας, της Εσθονίας, τον 39χρονο Μακρόν ή τον πρωθυπουργό του Βελγίου ή τον κεντροδεξιό Sebastian Kurz, 30 ετών, της Αυστρίας ή τον Πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου, οι Ευρωπαϊκές κοινωνίες αναζητούν νέους ανθρώπους προσδοκώντας πιθανά σε μία νέα πολιτική τάξη.

Η παράδοση και το Αγγλοσαξονικό πρότυπο φαίνεται να ξεπερνιούνται, κάτι που και η εκλογική επιτυχία Corby μαρτυρά.  Η ανάδειξη ανθρώπων σύγχρονων, ανοιχτών, ευρωπαϊστών, ρεαλιστών, με ιδεολογία, χωρίς όμως ιδιαίτερη θητεία και οργανωτική πορεία σε κόμματα, αλλά με έντονο το στοιχείο να προκρίνουν θετικές ευκαιρίες και δρόμους, όλα δείχνουν να ανταποκρίνεται στην δίψα των πολιτών. Ίσως μια "πνευματική" επανάσταση είναι σε εξέλιξη και ψάχνει τρόπο να κυριαρχήσει με την εκλογή μιας αισιόδοξης γενιάς. Ένα είναι προφανές: "ηγέτες" παγιδευμένοι στους παλιούς τρόπους του 20ου αιώνα -όποιας ηλικίας- έστω κι αν διακηρύσσουν το νέο δεν έχουν μέλλον. Αυτό αποδεικνύεται από τον Trump έως την Theresa May και στα  δικά μας: που τους νοιάζει ελάχιστα το χρώμα και η δημιουργία στην γη υπέρ των απλών ανθρώπων, τους νοιάζει όμως πολύ το κομματικό χρώμα της εξουσίας που μπορεί να μην αντιστοιχείται στις κόκκινες, μπλέ, κά ιδεολογικές και πολιτικές σημαίες. Γι αυτές τις νοοτροπίες, που ταχύτατα και προκλητικά  εκτοξεύονται σε είδη λαϊκισμού της πιο χυδαίας και σκληρής μορφής, είναι  θέμα Χρόνου η αποκάλυψή τους. Η ειλικρίνεια και η προσγείωση είναι έντονα επιζητούμενα στις  επιλογές των πολιτών από εκλογές σε εκλογές αφού απογοητεύτηκαν και έχουν οργιστεί από τον κύκλο μιας ηγεμονίας που απαξίωσε ιδέες και αξίες. Όσοι και όσες επιμένουν και εδώ να κρατούν θέσεις και ρόλους με την "γλώσσα της τρικλοποδιάς", και δεν αντιλαμβάνονται πόσο "ανθρωποδιώκτες" είναι εκτός της κάστας τους, μάλλον συγκρατούν κάτω και τα κόμματά τους. 

 Η υπόθεση διεκδίκησης ενός νέου προσώπου στην πολιτική, στις χώρες, την Ευρώπη, τον κόσμο δεν θέλει φιγούρες με υποκριτική προσποίηση του καινούριου που στην πραγματικότητα οδηγούνται από υπολειμματική νοσταλγία του παλιού.

Οι πολίτες πλέον και οι κοινωνίες έχουν παραδείγματα "συστημικών και αντισυστημικών"  με τέτοια διπλοπροσωπία και επειδή έχει καταρρεύσει η στρατηγική lingua Franca -κοινή γλώσσα, διάλεκτος, διάφορων κέντρων και ελίτ που είναι απομονωμένες, εντός και εκτός των χωρών. Εξαιτίας της "αταξίας" της υφιστάμενης παγκοσμιοποίησης και κρίσης αυτοί οι πολιτικοί γίνονται ταχύτατα πρωταθλητές στην φθορά και οι πρώτοι υποψήφιοι για απόσυρση με πρώτη ευκαιρία.

Οι κοινωνίες δεν παρέχουν τα περιθώρια του 20ου αιώνα -γιατί δεν τα διαθέτουν αντικειμενικά- για την επίλυση πιεστικών προβλημάτων: ασφάλειας, άμυνας, οικονομικά, κοινωνικά ή. διακυβέρνησης, μετανάστευσης, κα. Και ανεξάρτητα από τις επικρατούσες λογικές των υπό κατάρρευση γραφειοκρατικών ελίτ που έρχονται από το χθες μάλλον τελειώνει η δημοπράτηση του μέλλοντος και των δημοκρατικών αξιών με τον τρόπο -όσο κι αν αυτές  πιστεύουν ότι ελέγχουν ή επηρεάζουν τις εκλογές υπηρετώντας τα εναπομείναντα μαυσωλεία του 20ου αιώνα - αφού οι κοινωνίες, και η ελληνική μεταξύ τους, ψάχνουν το νέο και ελπιδοφόρο!

*Ο Σπύρος Παπασπύρος είναι πρώην πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ