Διοργάνωση: Πνευματικό Κέντρο Δήμου Ιωαννιτών
Ώρα προβολών: 8.30 μ. μ.
Πολιτιστικός Πολυχώρος «Δημήτρης Χατζής»
Είσοδος Ελεύθερη
Αφιέρωμα στον Ισραηλινό Κινηματογράφο
Κυριακή 24 Νοεμβρίου
Σκάνταρ Κόπτι και Γιαρόν Σάνι: Σταυροδρόμια Ζωής (Ajami), Ισραήλ, 2009, 124 λεπτά
Σχετικά, ο ειδικός συνεργάτης του Πνευματικού Κέντρου κύριος Παπαδόπουλος Χρήστος αναφέρει:«Οι δημιουργοί του φιλμ μας καλούν σε ένα κινηματογραφικό ψηφιδωτό, σε ένα ασύμμετρο και φαινομενικά τυχαίο παζλ, όπου οι πέντε διαφορετικές ιστορίες που εκτυλίσσονται παράλληλα και χωρίς χρονολογική σειρά μοιάζουν να μην τέμνονται πουθενά, τουλάχιστον μέχρι την μέση της ταινίας. Κάποιες σκηνές-ιστορίες επαναλαμβάνονται κατά τη διάρκεια του φιλμ γυρισμένες όμως από διαφορετική γωνία φανερώνοντας μια εντελώς διαφορετική προοπτική, προσθέτοντας όμως χρήσιμα κομμάτια στο αφηγηματικό αυτό παζλ.
Κύριος αφηγητής είναι ο μικρός Νασρί που ζει στην συνοικία Ajami στην πόλη Γιάφα του Ισραήλ. Με το Νασρί σαν κέντρο βάρους τους, τα «Σταυροδρόμια» μας συστήνουν σε έναν γαλαξία χαρακτήρων που επιβιώνει σε ένα από τα πιο ιδιόμορφα και εξαιρετικά επικίνδυνα μέρη του πλανήτη, όπου κάθε στιγμή και για οποιονδήποτε λόγο μπορεί να εκτυλιχτεί μια ανθρώπινη τραγωδία.
Είναι εξαιρετικά εύκολο να επαινέσει κανείς ή, αντιθέτως, να απορρίψει πανηγυρικά τα «Σταυροδρόμια» ως υπερβολικά πολιτικώς ορθή ταινία. Φαινομενικά και όντας αραβο-ισραηλινή παραγωγή (με κάποια ευρωπαϊκά κεφάλαια) κάποιος θα μπορούσε να πει ότι προσπαθεί μάταια να συγκεράσει δεκαετίες μιας μόνιμης μάχης για να βγάλει το συμπέρασμα ότι για όλα φταίει το νοσηρό κλίμα, ο φαύλος κύκλος της βίας και η εκ του ασφαλούς πολιτική αντιμετώπιση ενώ ο απλός κόσμος πεθαίνει χωρίς λόγο στους δρόμους. Και, πράγματι, η ταινία δέχθηκε τέτοια πυρά από κύκλους της ευρωπαϊκής κινηματογραφικής διανόησης. Ευτυχώς για τον θεατή, το σκηνοθετικό δίδυμο των Κόπτι και Σάνι, όμως, είναι απείρως πιο έξυπνο, δημιουργικό και ταλαντούχο από την πένα της κινηματογραφικής κριτικής.
Τα «Σταυροδρόμια» ως γνήσιο μετα-μοντέρνο φιλμ ενσωματώνουν μια σειρά από τεχνικές και αφηγηματικές πρακτικές που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια σε ταινίες σαν την εκρηκτική «Πόλη του Θεού», το σύγχρονο ντοκιμαντέρ πόλεων αλλά και την αποσπασματική αφήγηση α λα Ρόμπερτ Όλτμαν με πινελιές αρχαιοελληνικής τραγωδίας! Όλο αυτό το αναφορικό αλαλούμ θα μπορούσε πολύ εύκολα να ξεφύγει από την τροχιά του και να μετατραπεί σε ένα ναρκισσιστικό φιλμ, όπου οι δημιουργοί θα αυτοθαυμάζονταν τόσο για την στιλιστική του αρτιότητα και πολυμορφία όσο και για το πολιτικό-κοινωνικό μήνυμα που μοιραία το στιγματίζει. Οι δύο σκηνοθέτες αποφεύγουν τον σκόπελο, και μάλιστα με άνεση, επειδή πραγματικά νοιάζονται για τους χαρακτήρες τους. Δεν τους αντιμετωπίζουν σαν μυθοπλαστικούς ήρωες αλλά σαν ανθρώπους με σάρκα και οστά προσδίδοντας στο δυσάρεστο αυτό φιλμ μια ειλικρινή αίσθηση ανθρωπιάς που ο σύγχρονος κινηματογράφος μοιάζει να έχει ξεχάσει πως να αποδίδει πια, εγκλωβισμένος όπως είναι ανάμεσα στο όλο και πιο χάρτινο Χόλυγουντ και το μεγαλοαστικό αδιέξοδο του Ευρωπαϊκού «σινεφίλ» κινηματογράφου.
Παράλληλα, δανείζεται τον καταιγιστικό ρυθμό της Χολιγουντιανής περιπέτειας και έτσι κρατά τον θεατή, ειδικά μετά το δεύτερο μισό όπου γίνεται πια κατανοητό ότι οι φαινομενικά ασύνδετες ιστορίες είναι μέρος ενός συγκεκριμένου και συμπαγέστατου συνόλου, όπου όλα καταλήγουν από εκεί που ξεκίνησαν σαν μια συνεχής γραμμή αίματος.
Η ταινία κέρδισε τον Χρυσό Αλέξανδρο ως καλύτερη ταινία στο 50ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκη, το 2009, ενώ την επόμενη χρονιά προτάθηκε για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας αλλά το έχασε από το εξίσου εξαιρετικό «Μυστικό στα μάτια της» του Χουάν Χοσέ Καμπανέλα.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου