Ο πολιτισμός στην πολιτική...

 Γράφει ο Δημήτρης Παπαχρήστος, Συγγραφέας

 Οι διαθεσιμότητες μετατοπίστηκαν στις αρχές του 2014 και θεωρήθηκε μεγάλη παραχώρηση των τροϊκανών επιτρόπων και μικρή επιτυχία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Δηλαδή, θεωρούνται τα νέα μέτρα και οι απολύσεις και οι κινητικότητες συμβατές αναγκαιότητες, για να βγούμε από το αδιέξοδο της κρίσης, που οι ίδιοι με την πολιτική της λιτότητας μας έχουν ρίξει.

Το μαρτύριο της σταγόνας έχει εξαντληθεί, δεν υπάρχουν σταγόνες, έχουν στερέψει όλοι «οι υδάτινοι αποταμιευτήρες». Οι κόκκινες γραμμές που έχουν θέσει οι συγκυβερνώντες έχουν παραβιαστεί. Φοβούνται κάποιους, αν υπάρξουν, όχι στα λόγια, «αντάρτες» βουλευτές που ενδέχεται να μην ψηφίσουν, καθότι θα τους καταψηφίσουν οι ψηφοφόροι τους.
Μέσα όμως από τη δίνη της οικονομικής κρίσης, ο ελεγχόμενος κομματικά ψηφοφόρος απελευθερώνεται και γίνεται ενεργός πολίτης και σπάει τα «κληρονομικά» δεσμά, που σημαίνει γκρεμίζει τον δικομματισμό των επικυρίαρχων συγκυβερνώντων, που μας οδήγησε στη χρεοκοπία και στην κοινωνική κατάθλιψη.
Οι δημοσκοπήσεις, εκ των οποίων πολλές είναι κατευθυνόμενες, ακόμα και από τον τρόπο που τίθενται οι ερωτήσεις, λίγο - πολύ εκφράζουν τις υπόγειες διεργασίες που συντελούνται στον καθέναν ξεχωριστά, αναλόγως της θέσης του, και σε όλους μαζί που υφίστανται τις συνέπειες της γενικευμένης πλέον οικονομικής κρίσης, η οποία δεν ακουμπάει κάποιους εργασιακούς κλάδους, δεν έχουν συντεχνιακό χαρακτήρα κι έτσι αποτρέπεται να στραφεί ο ένας εναντίον του άλλου, πράγμα που θα βόλευε τους συγκυβερνώντες. Η καθολικότητα δίνει την πολιτική διάσταση και προετοιμάζει την επερχόμενη ρήξη της ριζικής ανατροπής που δεν αφορά μόνο τη χώρα μας αλλά όλη την Ενωμένη Ευρώπη της Γερμανίας.
Ο ευρωσκεπτικισμός παίρνει τη μορφή της άρνησης του κεφαλαιοχρηματοπιστωτικού συστήματος της Ευρώπης, που εμποδίζει την πολιτική ένωση των λαών σε μια ομοσπονδία δικαιοσύνης, ελευθερίας και ισότητας στα σημερινά μέτρα και δεδομένα.
Χρειάζεται ένας νέος Διαφωτισμός, να μη μείνουμε στο 1770. Γιατί, πέραν όλων των άλλων, ο καπιταλισμός παίζει και με τον πολιτισμό, καθώς παράγει στην πλειονότητα έναν πολιτισμό βαρβαρότητας, που τον διακινεί και τον εμπορεύεται. Αλώνει έθνη, λαούς και κράτη. Εξαρθρώνει γλώσσες, ιστορίες, σκοτώνει μνήμες και αλλοτριώνει εμάς τους ίδιους και τη ζωή μας.
Η οικονομική κρίση είναι και πολιτισμική, μ' αυτήν τη διάσταση δεν ασχολείται η αντιπολιτευόμενη Αριστερά. Ο κόσμος ντύνεται, τρώει, σκέπτεται και συμπεριφέρεται βάσει των μοντέλων και των προϊόντων που -ακόμη και αν δεν τα έχει ανάγκη- τον πείθουν να τα καταναλώσει.
Αυτό το μοντέλο πρέπει να αλλάξει. Να μπει ο πολιτισμός στην πολιτική, στην κοινωνία, θα είναι το μέγιστο κέρδος της κρίσης, που δημιουργεί παρακρούσεις.