«Βίβα Ζαπάτα!» (Viva Zapata!) ΗΠΑ, 1952, 113 λεπτά

Κυριακές στο πανί
Διοργάνωση: Πνευματικό Κέντρο Δήμου Ιωαννιτών
Ώρα προβολών: 8.30 μ. μ.
Πολιτιστικός Πολυχώρος «Δημήτρης Χατζής»
Είσοδος Ελεύθερη

Αφιέρωμα στον Ηλία Καζάν
Κυριακή 1 Δεκεμβρίου
«Βίβα Ζαπάτα!» (Viva Zapata!) ΗΠΑ, 1952, 113 λεπτά

Σχετικά, ο ειδικός συνεργάτης του Πνευματικού Κέντρου, κινηματογραφιστής Παναγιώτης Κράββαρης αναφέρει:

«Παραμονές της μεξικανικής επανάστασης, μια επιτροπή ιθαγενών από τη νότια πολιτεία του Μεξικό, επισκέπτεται τον πρόεδρο Ντίαζ για να καταγγείλει την υφαρπαγή της γης τους και τον περιορισμό τους στις άγονες ορεινές περιοχές. Ο επικεφαλής της ομάδας Εμιλιάνο Ζαπάτα, ζητά επιτακτικά μια λύση, πράγμα που προκαλεί την στοχοποίησή του, ενώ όταν αργότερα περνά σε ένοπλη δράση για την προστασία των δικαιωμάτων των ιθαγενών, γίνεται παράνομος. Αργότερα η επανάσταση ξεσπά υπό την ηγεσία του Μαδέρο, και θα κληθεί να συμμετάσχει ως «στρατηγός» των δυνάμεων του νότου, παραμένοντας δύσπιστος απέναντι στον νέο ηγέτη, ο οποίος θα χριστεί πρόεδρος με την απομάκρυνση του Ντίαζ. Ο Μαδέρο αποδεικνύεται αφελής απέναντι στον αδίστακτο για εξουσία στρατηγό του Χουέρτα, ο οποίος θέλει να επαναφέρει ένα παλαιού τύπου καθεστώς, στο οποίο στέκουν εμπόδιο, τόσο ο Μαδέρο, όσο και ο Ζαπάτα. Αφού δολοφονεί τον Μαδέρο, στρέφεται εναντίον του Ζαπάτα, ο οποίος θα παραμείνει πιστός στην ιδέα του για αναδιανομή της γης μέσω του ένοπλου αγώνα μέχρι το τέλος.
            Μέσα από απλουστεύσεις της μεξικανικής επανάστασης, ιστορικές συντομεύσεις και κάποιους αφελείς συμβολισμούς που απευθύνονται στο συναίσθημα, ο Καζάν και ο Στάινμπεκ δημιουργούν ένα πρότυπο ηγέτη για τις φτωχές μάζες: Ένας από αυτούς αλλά με λίγο αριστοκρατικό αίμα, αμόρφωτος αλλά έξυπνος, απότομος αλλά όμορφος, σκληρός αλλά νοιάζεται για τους άλλους, επιθυμητός από τις γυναίκες αλλά μονογαμικός, και πάνω απ’ όλα περήφανος (Λ. Τσουκνίδας). Ο Μπράντο συνενώνει τους απότομους τρόπους και την ωμότητα με την ευγενή καρδιά του, κάτι που τον ανυψώνει από έναν απλό άνθρωπο σε έναν χαρακτήρα που μπορεί κανείς να ταυτιστεί. Στον αντίποδα, ο αδερφός του, που τον παίζει ο Κουίν, είναι πιο πραγματικός, και ενδίδει στις ανθρώπινες αδυναμίες, κάνοντας τον Ζαπάτα να δείχνει ακόμα καλύτερος μέσα από την αντίθεση (Λ. Τσουκνίδας). Ανάμεσα σε αυτούς κινείται ο Αγκίρε, που είναι το σύμβολο της ψυχρής λογικής, και αντιλαμβάνεται ότι η νίκη είναι προσωρινή, ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ, και η ουτοπία είναι αυταπάτη, και προβλέπει τον επόμενο νικητή με τρομακτική ακρίβεια, παίρνοντας το μέρος του την κατάλληλη στιγμή (Λ. Τσουκνίδας).
            Παρ’ όλο που αυτός ο Ζαπάτα είναι περισσότερο αποκύημα των δημιουργών παρά ιστορικά ακριβής φιγούρα (Λ. Τσουκνίδας), δεν παύει να είναι μια σημαντική σπουδή πάνω στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα αυτή προσωπικότητα».