Επιστολή στον πρόεδρο

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Πρόεδρέ μου, καλημέρα, Πολύ ανησύχησα με τη ζαλάδα που σ’ έπιασε προχθές. Δεν ξέρω αν φταίει ο καιρός ή το μάτι. Θέλω όμως να σου ευχηθώ ταχεία ανάρρωση και επιστροφή στο μετερίζι. Γιατί, πρόεδρε, εμείς είμαστε ΠΑΣΟΚ εδώ και τρεις γενιές. Από πατέρα σε πάππο, ήμασταν ΠΑΣΟΚ και πριν το ΠΑΣΟΚ – δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις, πρόεδρε. Κι εμείς τις αποστασίες τις έχουμε φάει με το κουτάλι και γι’ αυτό δεν μασάμε, πρόεδρε. Να τους μαζέψεις όλους μαζί και να τους τρίξεις τα δόντια, πρόεδρε. Γιατί αυτές, αν τις αφήσεις ελεύθερες, κλάπα-κλούπα τα τακουνάκια τους και μην τις είδατε. Δεν χαμπαριάζουν ούτε από παράγοντες σταθερότητας σαν και σένα ούτε από δημοκρατική παράδοση. Πρόεδρε, μ’ αρέσεις. Μ’ αρέσεις γιατί εσύ ξέρεις πως το ΠΑΣΟΚ είναι μεγάλο, κι ακόμη κι αν είναι μικρό, αν είναι ΠΑΣΟΚ μεγάλο θα είναι. Για τι μας πέρασαν, ρε πρόεδρε, και μας κουνιούνται; Για κεντροαριστερούς ή για Κουβέληδες; Εμείς, πρόεδρε, είμαστε παράγων σταθερότητας και χωρίς εμάς η σταθερότητα δεν είναι σταθερή. Πρόεδρε, μ’ αρέσεις γιατί δεν μασάς. Πάει ο άλλος, όνομα και μη χωριό, και λέει ότι όποιος γουστάρει να φύγει από το ΠΑΣΟΚ, και να ’ρθει στο δικό του μαγαζί. Ποιος είσαι, ρε φίλε; Ο Τσάβες είσαι; Και ξέρεις εσύ τι είναι το ΠΑΣΟΚ; Και τους μαζεύεις, πρόεδρε, και καλά κάνεις και τους μαζεύεις για να τους μαντρώσεις. Γιατί αυτοί, επειδή, πρόεδρε, τους έβγαλες βουλευτές για να είναι παράγοντες σταθερότητας, νομίζουν πως μπορούν να κάνουν ό,τι τους κατέβει. Κι όταν τους βλέπεις όλους εκεί μαζεμένους, λες: Σαν πολλή σημασία δεν έδωσα στο παλιόπαιδο που θέλει να τους αποστατήσει; Και θα βγουν τώρα οι άλλοι να πουν ότι τον φοβάμαι τον ανθυποτσάβες και δεν έχω εμπιστοσύνη και στον Σκανδαλίδη – άλλος παράγων σταθερότητας κι αυτός. Τι να κάνεις όμως που έχουν μαζευτεί; Κάνεις διπλωματική ασθένεια. Είσαι Μετερνίχος, ρε πρόεδρε, και γι’ αυτό μ’ αρέσεις. Θυμάσαι, πρόεδρε, τότε που πιάναμε κάτι σαρανταπεντάρια στις εκλογές και μας αγαπούσαν όλοι; Και τώρα με το εφτάρι καλά είναι δεν λέω. Ασε που όταν σ’ ακούω να μιλάς ξεχνάω το εφτάρι και με παίρνει ο ύπνος νομίζοντας πως πιάσαμε και πάλι σαρανταπεντάρι. Διότι ένας παράγων σταθερότητας, τι παράγων, πυλώνας ολόκληρος, και εφτά και πέντε να πιάσει, αν είναι πυλώνας σταθερότητας, αξίζει για σαράντα πέντε. Αυτά έχει η πολιτική, πρόεδρε. Πότε στα σαράντα πέντε, πότε στα πέντε. Η ουσία είναι να μένεις πάντα ΠΑΣΟΚ. Ενας δημοκράτης