Μη διαβάστε τη saga Γιάννη Στουρνάρα – Χρύσανθου Λαζαρίδη με δυο μόνο πρόσωπα. Ξεκινήστε (χρονολογικό είναι, άλλωστε) από ένα τρίτο.
Πράγματι, την περασμένη Κυριακή στο ΒΗΜΑ – το ίδιο εκείνο ΒΗΜΑ που είχε στηρίξει με ευλάβεια μετά-Σημιτικά τη σεμνοτάπεινη επανίδρυση του Κράτους, ύστερα την εποχή λαμπερών προσώπων και Τιτανικού και πιστολιών στο τραπέζι, ύστερα της μνημονιακής επιλογής ΓΑΠ και της μνημονιακής μεταστροφής Αντ-Σαμ, ύστερα τις προσδοκίες Παπαδήμου και τελευταίως τη χαραυγή του πρωτογενούς πλεονάσματος – δημοσιευόταν η εκτίμηση του βετεράνου πλην πεισματικά απόντος Αλέκου Παπαδόπουλου: ότι, άμα δεν υπάρξουν συνθήκες επανατοποθέτησης του προγράμματος που εφαρμόζεται στην ελληνική περίπτωση με διαλυόμενη την πραγματική οικονομία, «η χώρα θα αχθεί μόνη της εκτός Ευρωζώνης». Πώς αντιμετωπίζεται αυτό; Με μια «μεσοπρόθεσμη πλατφόρμα διάσωσης όπου θα εκπροσωπούνται όλα τα ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα σε επίπεδο κορυφής». Αυτή η πλατφόρμα κατ’ ανάγκην θα προκύψει μετεκλογικά, υπό τη βίαιη πίεση της ανάγκης. Θα ήταν ιδεώδες να γινόταν προεκλογικά, και το αποτέλεσμα να υποβαλλόταν στη βάσανο της κάλπης. Αλλά…
…Αλλά, φυσικά, απαιτείται μια ριζικά διαφορετική διαπραγματευτική προσέγγιση με αυτήν τη βάση. Διαπραγμάτευση με τους εταίρους/δανειστές όπου η μεν Ελλάδα θα αναλάβει μια σειρά από αυστηρές – προσοχή! εσωτερικά συμφωνημένες, όμως – υποχρεώσεις σε μακροχρόνια βάση, εκείνοι δε θα δεχθούν απόσβεση του χρέους σε βάθος χρόνου (με μακρόχρονο ομόλογο προς τα Κράτη και την ECB: μείωση επιτοκίων και επιμήκυνση δεν αρκούν). συν στοχευμένες χρηματοδοτήσεις επενδύσεων χωρίς τις οποίες δεν υπάρχει επανεκκίνηση, συν σωσίβιο για κοινωνική ασφάλιση-υγεία, χωρίς το οποίο κοινωνική στήριξη είναι αδιανόητη. «Φυσικά» κάτι τέτοιο θα θεωρηθεί μη-ρεαλιστικό, όσο κι αν τελικά αυτό, ή κάτι τέτοιο, θα επιβάλουν τα πράγματα.
Εκείνο που – τώρα – ανέβηκε στην επιφάνεια με τη φημολογία περί διάσπασης του υπουργείου Οικονομικών σε «νέο ΥΠΕΘΟ» για τη διαπραγμάτευση και σε «αληθινό ΥΠΟΙΚ» για την εσωτερική διαχείριση, με Χρύσανθο Λαζαρίδη να προσέρχεται πλήρως στο προσκήνιο στο δεύτερο και Γιάννη Στουρνάρα να (αυτό)περιορίζεται στη διαπραγμάτευση με τους «εταίρους», είναι ουσιαστικά η αποδοχή αυτής της λογικής με απόρριψη του στοιχείου συναίνεσης που περιλαμβάνει η πλατφόρμα διάσωσης του Αλ. Παπαδόπουλου.
Η αλήθεια είναι ότι από την πρώτη στιγμή η φημολογία περί Στουρνάρα-Λαζαρίδη αποκρούσθηκε. Η άλλη αλήθεια είναι ότι «ανησυχία πολιτικής» προέκυψε παρευθύς στις Βρυξέλλες – παρά την παραμονή Χριστουγέννων: και είναι και Χριστιανοδημοκράτες κυρίως εκεί! – και μάλιστα τόσο σε EcFin όσο και στου Mπαρόζο. Η δε τρίτη, πιο θυμόσοφη αλήθεια είναι ότι καπνός χωρίς φωτιά, δεν...
Όντως το Μαξίμου και στήριξε Στουρνάρα στη βαριά περιπέτεια των τελευταίων εβδομάδων και εκτίμησε την αντοχή του στην πίεση («σκυλί του πολέμου»: δεν θα διαφωνούσε κι ό ίδιος στον χαρακτηρισμό). Όμως όταν χρειάστηκε το συμμάζεμα και των παρακρουσιακών Πασόκων και των πολυπιεσμένων Νεοδημοκρατών, συν το κορφολόγημα των (πολλών) νομοτεχνικών ή και απλά λογικών κακοτεχνιών και στα φορολογικά και ειδικότερα στον ΕΝΦΙΑ, και στους πλειστηριασμούς και στη βροχή τροπολογιών, ο Λαζαρίδης ήταν που λειτούργησε σαν one-man-Task Force. Η απέναντί του (βαθιά) δυσπιστία του βουλευτικού και παραταξιακού τσούρμου της πλειοψηφίας έδωσε τη θέση της σε απορημένο θαυμασμό, ενώ την ίδια στιγμή ο Γ. Στουρνάρας γινόταν «αποδέκτης της οργής» (άδικο, ντροπή, αλλά… για βουλευτές σε επαφή με ψηφοφόρους μιλάμε, όχι;). Με δεδομένο τον εντελώς κομβικό ρόλο Χρύσανθου και στο αντιμνημονιακό βάθρο της στάσης της ΝΔ (διαδοχικά Ζάππεια) και στην κίνηση μεταστροφής και την υλοποίησή της, η «επανακάλυψή» του συμπίπτει με την εκ μέρους του ανακάλυψη των διαδρόμων της διοικητικής μηχανής και της νομοθεσίας. Ενώ του Στουρνάρα η αναγνώριση από τους «απέναντι» έχει και ένα στοιχείο σεβασμού.
Τι λείπει – αποφασιστική έλλειψη – από αμφότερους; Το φύτρο της συναινετικότητας. Αυτό θα το φέρει (όταν το φέρει, όπως το φέρει) η πίεση των πραγμάτων.
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου