Πότε ήταν τα καλύτερα Χριστούγεννα;

Του ΦΙΛΗΜΟΝΑ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ
Το ερώτημα «ποια ήταν τα καλύτερα σου Χριστούγεννα;» σε πιάνει απροετοίμαστο.

Γιατί σε υποβάλλει σε μία διαδικασία μνήμης που προϋποθέτει να είσαι μαθημένος στον αναστοχασμό και να έχεις ασχοληθείς με το παρελθόν σου. Να έχεις κλείσει τραύματα, να έχεις αναθεωρήσει, να έχεις εντοπίσει. Εύκολο; Μάλλον όχι.

Μπορείς βέβαια να παραπέμψεις στα παιδικά χρόνια, όταν ο κόσμος των ενήλικων ήταν ακόμα θολός. Δεν είναι όμως και τόσο «αθώα» τα παιδικά χρόνια, όσο νομίζουμε. Και η εφηβεία μετά, που για μας εδώ στην Ελλάδα κρατάει και κάμποσο (και καμιά φορά για πάντα), δεν είναι κι από τις περιόδους που μπορείς να πατήσεις στέρεα. Η αντίδραση περίσσευε και έπαιρνε μπάλα και τις γιορτές.
Η αντίδραση πάντα είναι θέμα. Το Χόλιγουντ έχει εντρυφήσει στο ζήτημα παράγοντας σειρά από ταινίες για την «επιστροφή στο σπίτι» για τις γιορτές και τα αόρατα μαχαίρια που βγαίνουν γύρω από το οικογενειακό τραπέζι.
Για να αντιμετωπίσεις τον πολύπλοκο εαυτό σου μέσα στο χρόνο, χρειάζεται μια ωριμότητα που δεν είναι εύκολη. Η αποδοχή δεν είναι ποτέ εύκολη, πόσο μάλλον όταν αφορά τον μεγαλύτερο εχθρό μας που είναι ο εαυτός μας.
Η αλήθεια είναι πάντως ότι αν βρεις τα πατήματά σου, βρίσκεις και το μονοπάτι της γιορτής.
Θυμάμαι, κάτι Χριστούγεννα που ήμουν άνεργος, αλλά είχα χρόνο για την οικογένεια κι ένα πολυήμερο ταξίδι στην Αθήνα ανάμεσα σε φίλους, μου ανανέωσε το ενδιαφέρον για τους ανθρώπους.
Θυμάμαι πολύωρες συνάξεις μεταξύ φίλων που τους έχω εμπιστοσύνη και δεν έχω τίποτα να αποδείξω, συνήθως μετά τον αχό της Παραμονής.
Θυμάμαι, βράδια Παραμονής, που το ποτό βοήθησε στο να ξεκλειδώσει ο εσώκλειστος εαυτός.
Είναι προφανές ότι οι γιορτές χρειάζονται ανθρώπους κι όχι λεφτά, πολυτέλεια, ή σπατάλες. Αλλά ακόμα και μόνοι να είμαστε- κι είναι πολλοί μόνοι πια στις πόλεις- αρκεί μόνο ο εαυτός μας να είναι εκεί και κάνουμε καλή παρέα.

Από τις Αποχρώσεις της Ελευθερίας