Στους καιρούς των Βαρελιών!

ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ*

 

Από τα μαζικά κινήματα του 20ου αιώνα στην κρίση του 21ου, τα εθνικιστικά, τους αγανακτισμένους, τις αντιφάσεις και τις διαψεύσεις, ανήσυχοι, «ήρεμοι», απογοητευμένοι, οργισμένοι ή μελαγχολικοί «πορευόμαστε περιστρεφόμενοι» γύρω από το ερώτημα: υπάρχει πάτος στο βαρέλι; Άλλοτε απαθείς και άλλοτε «επαναπροσδιοριζόμενοι» γίναμε «άνθρωποι στο βαρέλι».

Ο Πλίνιος ο πρεσβύτερος μας ενημερώνει ότι τα βαρέλια έγιναν στις αρχές της πρώτης χιλιετίας μ.χ. στις Άλπεις. Η χρήση τους στο εμπόριο διαδόθηκε και είναι ευρεία όσο κι αν στο μυαλό μας έρχεται η τιμή του πετρελαίου ή το κρασί. Σε κάθε περίπτωση είναι και μονάδα μέτρησης. Έτσι η χωρητικότητα με πάτο είναι προσδιορισμένη ανάλογα με το μέγεθος του κυλινδρικού δοχείου. Στους μνημονιακούς καιρούς που διανύουμε τρόικα, πολιτικοί και δημοσιογράφοι το «παρουσίασαν» ως μέτρο και μέσο για την θέση της χώρας και των ανθρώπων.

Επομένως και οι προσπάθειες εξόδου από τα μνημόνια προς την «αυτόνομη» χρηματοδότηση από τις αγορές έχουν όρια: δηλαδή για το «νέο-«μετα»-μνημονιακό βαρέλι». Κάποιες διαστάσεις του είναι γνωστές -έως το 2022- αλλά στα μέσα του νέου χρόνου πρόκειται να μάθουμε το σύνολο. Στα μνημονιακά βαρέλια πάντα υπήρχε πάτος και ουσιαστικά οι όποιες προσαρμογές γίνονταν προκειμένου η «ελευθερία» κίνησης της χώρας και των ανθρώπων ναι είναι όπως βόλευε το «εμπόριο» των δανειστών. Η τέταρτη αξιολόγηση ορίζει στην τελική ευθεία τα περιθώρια του νέου βαρελιού που θα μας «παρέχουν». Με δεδομένο ότι το πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης συνεχίζεται και μετά, το μέγεθος του βαρελιού εξαρτάται από την ελάφρυνση του χρέους και τα κλικ αλλαγής των πραγμάτων στην Ευρώπη αφού προς το παρόν -με την «μείωση» του ρόλου του ΔΝΤ- έχει και την ευθύνη στο τελευταίο στάδιο έως τα μέσα του 2018.

Τώρα σε μια περιοχή που τα «αδιανόητα» είναι παρόντα από την Συρία έως την λωρίδα της Γάζας ή τα ανελεύθερα καθεστώτα, το θρησκευτικό μίσος, ο «θάνατος, η βία, οι διαιρέσεις, τα βασανιστήρια, ο ξεριζωμός ανθρώπων είναι παντού» το γέμισμα κι άλλων «τοξικών» στα βαρέλια, ο αναβρασμός έχει δρόμο.

Όπως έχει μέλλον και η ύπαρξη Paradise αφού πέρα από τις γνωστές λίστες τέσσερις χώρες στην γειτονιά μας, τα Βαλκάνια: Βουλγαρία, Αλβανία, Σκόπια και Ρουμανία διαγκωνίζονται για την υποδοχή της «καθαρής» μεταναστευτικής ροής επιχειρήσεων από την Ελλάδα με απώλειες εδώ αρκετών δις και κάποιων δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας και βέβαια με συνέπεια την «παραμονή και αποθήκευση της άλλης μετανάστευσης», δηλαδή των «βρώμικων» βαρελιών. Η πολιτική των πολιτικών αυτής της χώρας δεν μπορεί να σταθεί και αφήνει την χώρα να εξελίσσεται σε σκουπιδότοπο για τα βρώμικα βαρέλια, με κάθε συνέπεια, στο όνομα μιας δήθεν ανθρωπιστικής αντίληψης που όμως δεν περιλαμβάνει τους ίδιους τους πολίτες της.

Στο τοπίο αυτό η πολιτική/οί μας συνεχίζει/ζουν να σπάνε αμφορείς και  οι άνθρωποι προσπαθούν να αναπνεύσουν τα Χριστούγεννα αφού στο βαρέλι δεν έχουν χώρο όσο κι άν οι ευχές κάθε λογής «ηγεσίας και αρχής» φτάνουν σε όλους ενιαία και τυπικά εφόσον είναι πλέον ψηφιοποιημένες. Ας ευχηθούμε τα επόμενα τουλάχιστον να μην το έχουν ερμητικά κλειστό και σφραγισμένο, να επιτρέπουν χώρο για αξιοπρεπή επιβίωση και ζωή. Και το κυριότερο η χώρα και οι άνθρωποι να έχουν δυνατότητα να κινηθούν, να σηκωθούν μήπως και καταφέρουμε το άλμα: να βγούμε από τα εναλλασσόμενα μνημονιακά βαρέλια!

*Ο Σπύρος Παπασπύρος είναι  πρώην Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ