Του Νίκου Τσούλια
Τώρα και οι πιστοί οπαδοί του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έχουν
συνειδητοποιήσει ότι το κόμμα τους δεν έχει καμιά σχέση με την αριστερά –
και αυτό όχι γιατί απλά και μόνο ασκεί νεοφιλελεύθερη πολιτική – αλλά
γιατί αν αρμόζει ένας και μόνος χαρακτηρισμός, ο βασικός χαρακτηρισμός
του, είναι ότι πρόκειται για ένα κόμμα διάχυτου και κραταιού λαϊκισμού
και τίποτα άλλο.
Η αποκάλυψή του δεν είναι τωρινή.
Πολλοί θεωρούν είτε την ψήφιση του 3ου Μνημονίου και των επακόλουθών του, του 4ου
Μνημονίου και των μακροχρόνιων και άκρως υποτελών δεσμεύσεων της χώρας
μας (αντί για την κατάργηση των προηγούμενων Μνημονίων) είτε τον πλήρη
ευτελισμό της λαϊκής εντολής του περίφημου Δημοψηφίσματος με την απόλυτη
ανατροπή του αποτελέσματός του ως τα ιστορικά σημεία που αποκαλύφθηκε
στην απτή πραγματικότητα ο λαϊκισμός του.
Ωστόσο, θεωρώ ότι η αποκάλυψη του λαϊκισμού του
ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ήταν πριν ακόμα αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες – όταν
διαλαλούσε μια δήθεν λυτρωτική λύση που δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε
με μια στοιχειώδη λογική. Και δεν υπάρχει καμιά αντίφαση ανάμεσα σ’ αυτή
την προσέγγιση και στο γεγονός ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. απέκτησε πλειοψηφική
εκλογική αναφορά. Γιατί πολύ απλά ο λαϊκισμός δεν επιβάλλεται από πάνω
ούτε προκύπτει από ορθολογικές αναλύσεις. Ο λαϊκισμός γοήτευσε, γιατί
ακούστηκε τόσο παραμυθένιος, που άρεσε στην επιθυμία του λαού, γιατί οι
πολίτες δεν σκέφτηκαν ποια είναι η πραγματικότητα.
Γιατί πώς μπορούν να απαντηθούν τα εξής απλά αλλά
και ουσιαστικά ερωτήματα τόσο για την ανάλυση της κρίσης όσο και για την
υπέρβασή της.
α) Είναι δυνατόν ένα κόμμα το ΠΑ.ΣΟ.Κ., μόνο αυτό
και τίποτα άλλο, να ευθύνεται γι’ αυτή τη φοβερή κρίση της χώρας μας;
Και αν η κρίση οφείλεται μόνο σε έναν παράγοντα, τι ακριβώς έκανε που
έφερε τα μαύρα σκοτάδια στην ελληνική κοινωνία και πώς δεν το πήραμε
είδηση έστω λίγο νωρίτερα μήπως και αποτρέπαμε την κακή εξέλιξη;
β) Είναι δυνατόν το διεθνές χρέος της χώρας να
καταργηθεί με νόμο του ελληνικού κράτους, πώς πρακτικά θα συνέβαινε αυτό
και από πού θα δανειζόταν η χώρας μας από την επόμενη μόλις ημέρα για
να κινηθεί στοιχειωδώς η οικονομία της, από τους ίδιους δανειστές ή από
κάποιους άλλους και ποιοι μπορεί να ήσαν αυτοί; Υπήρχε πουθενά αλλού
χρήμα προς διάθεση και δανεισμό εκτός από εκεί που τελικά κατέφυγε η
Ελλάδα;
γ) Από πού ως πού μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως
«προδότες και Γερμανοτσολιάδες» οι Γ. Παπανδρέου και ο Ε. Βενιζέλος και
ως «απελευθερωτές και λυτρωτές» οι Α. Τσίπρας και ο Π. Καμμένος; Ποια
παιδική σκέψη ή ακόμα ποια ανοησία και ηλιθιότητα θα μπορούσε να
ισχυριστεί κάτι τέτοιο; Αν τελικά είναι προδότες και κατέστρεψαν τη
χώρα, γιατί «δεν οδηγούνται στο Γουδί»;
δ) Είναι δυνατόν να μην ήξεραν οι Τσίπρας και
Καμμένος ότι αυτά που υπόσχονταν μόνο και μόνο για να αναρριχηθούν στην
εξουσία – που δεν θα μπορούσαν ποτέ άλλοτε να την αντικρίσουν ακόμα και
από μακριά – δεν επρόκειτο να τα πραγματοποιήσουν, και επομένως
εξαπάτησαν συνειδητά και προκλητικά τους πολίτες; Γνωρίζουμε τι έκαναν
στους δημαγωγούς οι αρχαίοι Αθηναίοι;
ε) Είναι ταξικός εχθρός του ΣΥ.ΡΙΖΑ. η μεσαία τάξη
και όχι το μεγάλο και διεθνές κεφάλαιο και ο καπιταλισμός; Τελικά ποιοι
χορεύουν χωρίς σταματημό: οι αγορές ή οι άνεργοι και οι νέοι, οι
μικροεπιχειρηματίες και οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι μισθωτοί και οι
συνταξιούχοι;
στ) Είναι δυνατόν με πολιτικό κλίμα διχόνοιας, που
καλλιέργησαν μεθοδικά και συστηματικά Τσίπρας και Καμμένος υιοθετώντας
ακόμα και συνθήματα για κρεμάλα, να δημιουργήσει η χώρα μας συνθήκες
υπέρβασης της κρίσης; Πώς γίνεται σε όλες τις άλλες χώρες, που βρέθηκαν
περίπου σε ανάλογη κατάσταση, να δημιουργηθεί κλίμα πολιτικής συναίνεσης
με αποτέλεσμα να ξεπεράσουν την κρίση ή να θέσουν τις βάσεις για την
υπέρβασή της και εδώ στην Ελλάδα να ανθοφορεί η δημαγωγία και ο διχασμός
με την ευθύνη των σημερινών κυβερνητικών εταίρων;
ζ) Πώς γίνεται σε μια τόσο απαιτητική περίοδο, να
συνεργάζονται τόσο αρμονικά ένα «αριστερό» και μη συστημικό κόμμα με ένα
ακροδεξιό και άκρως φοβικό κόμμα; Έχει γίνει πουθενά αλλού στην Ευρώπη
μια τέτοια σύμπραξη; Ποια πολιτική εφαρμόζουν και ποιο είναι το
συνδετικό νήμα των υποτιθέμενων αντιτιθέμενων ιδεολογικών και πολιτικών
προτάσεών τους, πέραν εκείνου του λαϊκισμού και της νομής της εξουσίας;
η) Πέραν, της εθνικής ομοψυχίας, της πολιτικής
συναίνεσης και της διατήρησης της κοινωνικής συνοχής – με σχέδιο και
προτεραιότητες – δεν είναι οι επενδύσεις το κλειδί για την ανάπτυξη και
το βασικό βήμα εξόδου από την οδυνηρή περιπέτειά μας; Αυτή η
συγκυβέρνηση έχει καμιά σχέση με τη λογική των επενδύσεων; Πέραν του
αυτόματου δημοσιονομικού κόφτη, των μεγάλων πλεονασμάτων (για τα οποία
επιχαίρονται…), της χωρίς προηγούμενο στη μεταπολεμική περίοδο
φοροεπιδρομής, ασκείται κάποια συγκεκριμένη οικονομική πολιτική;
Από τη στιγμή που θριαμβεύει ο λαϊκισμός
προδιαγράφεται η απόλυτη συντριβή του – μόνο που η συντριβή περιλαμβάνει
κοινωνίες και πολίτες ακόμα και όσους αντιτάχθηκαν σε αυτόν. Το τίμημά
του δεν είναι μόνο η παράταση της κρίσης αλλά και η όξυνσή της και το
πισωγύρισμα σε όποια προσπάθεια έγινε μέχρι τώρα. Τα σκοτάδια του είναι
μπροστά μας… Γιατί εκτός από τη φτώχεια της οικονομίας μας έχουμε να
αντιμετωπίσουμε και τη φτώχεια της σκέψης μας. Γιατί αν δεν μπορούμε να
κατανοήσουμε την πραγματικότητα, πώς μπορούμε να την επηρεάσουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου