Το «πολύ» του «τίποτα»!

ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ*

Καλά τα λόγια και οι «σταυροφόροι» κατά της διαφθοράς αλλά η Ελλάδα κινείται κάτω από την βάση. Στην τελευταία καταγραφή βρεθήκαμε στην 69η από την 58η θέση σε σύνολο 168 χωρών. Η τελευταία συζήτηση στην Βουλή αναδεικνύει και το πρόβλημα της μεγαλο- ή μικρο- διαφθοράς: το χέρι της πολιτικής, των υφιστάμενων πολιτικών, παντού. «Δημοσιογραφία» που ανάλογα σε ποιόν πρόσκειται γράφει, πολίτες που παρακολουθούν αντί να παρεμβαίνουν και να επαγρυπνούν, ποικιλώνυμοι θεσμοί που κοιμούνται. Και βέβαια και η διεθνής διαφθορά είναι πιο διαδεδομένη αλλά μην τα αποδώσουμε όλα σε αυτήν στην επόμενη «αρρένα» για την φοροδιαφυγή.

Η αλήθεια είναι
ότι παραμένουμε στάσιμοι ως προς τη βελτίωση κανόνων, θεσμών, ποιότητα και εκσυγχρονισμό νομοθεσίας και δημόσιων μηχανισμών όταν το οικονομικό έγκλημα εξελίσσεται. Παρότι αναγνωρίζεται η διαβρωτική και επικίνδυνη διάσταση του ή η αιτία για το μέγεθος της κρίσης που βιώνουμε -ειδικά στην απώλεια ή κακή χρήση πόρων σε άμυνα, εξοπλισμούς, δημόσια έργα, ιατροτεχνολογία, φάρμακα- η στρατηγική και η οργάνωσης της πρόληψης, αποτροπής, αντιμετώπισης ήταν και παραμένει μερική, εφήμερη και ασυνεχής. Αν και θάπρεπε να συναντά την ενιαία, καθολική βούληση και συμφωνία του πολιτικού δυναμικού τουλάχιστον επί του πλαισίου διαφάνειας και διαχείρισης, διάθεσης των πόρων παρά τις διαφορετικές απόψεις για την κατεύθυνση,  η οποία κρίνεται τελικά από τον λαό. Η Διαύγεια ήταν ένα σοβαρό μέτρο αλλά με την μέθοδο των εξαιρέσεων και των διαδικαστικών πρακτικών (κάτι ανάλογο που έγινε με το ΑΣΕΠ) ατόνησε και έχασε την δυναμική της.

Παράλληλα στο πεδίο της κοινωνικής δικαιοσύνης βρισκόμαστε στην τελευταία θέση μεταξύ των 28 της Ευρώπης, σύμφωνα με την έκθεση του Bertelsmann Stiftung, και μάλιστα σταθερά τα τελευταία χρόνια, ενώ έπρεπε εξαιτίας της κρίσης κάποια πράγματα να διορθωθούν άν όχι να αλλάξουν ριζικά. Ενώ πέρα από την ανεργία, που μαζί με την Ισπανία συνεχίζουμε τον πρωταθλητισμό, στην λειτουργία της αγοράς εργασίας το 35,6% του πληθυσμού το 2016 (3,8 εκατ. άνθρωποι) -με αντίστοιχο ποσοστό στην ΕΕ στο 23,4% κάτω από τα επίπεδα του 2008 που ήταν 23,7- είναι στον κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού. Και δυστυχώς μεγάλο το ποσοστό νέων και παιδιών, όπου είναι χαρακτηριστικό η μη βελτίωση στον τομέα της παιδείας όπως στις περισσότερες χώρες, με αποτέλεσμα να αυξάνεται το ποσοστό των μαθητών που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν στο σχολείο.

Οι πολίτες μπορεί στις έρευνες να καταγράφουν την αίσθηση -πάνω από 75%- ότι η χώρα πορεύεται σε λάθος κατεύθυνση αλλά η κινητικότητα στο πολιτικό ή κοινωνικό επίπεδο είναι, αν όχι ανύπαρκτη, σίγουρα κατώτερη των προκλήσεων. Και βέβαια αν δεν μετατραπεί η αίσθηση σε γνώση, συνείδηση και ενέργεια, κάτι που δεν εξαντλείται -ή δεν πρέπει- στο παιχνίδι των εκλογών και των ποσοστών, είναι πιθανό οι χθεσινές, σημερινές ελίτ ή παρόμοιας νοοτροπίας στο μέλλον να αναπαράγονται και μαζί τους οι αρνητικές και επώδυνες καταστάσεις.

Έτσι είτε «αυτά που γίνονται ή δεν γίνονται και θα γίνουν» στο γνωστό μότο του μικροδιπολισμού -που «εκλιπαρεί» ο ένας τον άλλον να πάψει να κάνει ή να κάνει-δεν αρκούν πια. Το επαναλαμβανόμενο: ναι, ναι ή όχι, όχι είναι «ρουλέτα» που πάντα η χώρα και ο λαός, η κοινωνία χάνουν. Κυρίως δεν συγκροτούν ενότητα, κοινωνικοπολιτική συμμαχία και δύναμη προόδου που περισσότερο από ποτέ χρειαζόμαστε σήμερα!

*Ο Σπύρος Παπασπύρος είναι πρώην Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ