Μπορούμε να συνεχίσουμε να ελπίζουμε και να ονειρευόμαστε...

*της Γιούλης Θ. Καραγιάννη

..."Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου ... κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά..."

Αυτοί οι στίχοι μου ήρθαν στο μυαλό χθες ακούγοντας έναν αξιόλογο συνάδελφο να παρουσιάζει σε συνέντευξη του στο κανάλι της ΕΡΤ, την κατάσταση που επικρατεί στα δημόσια σχολεία, το Σεπτέμβρη του 2015. Κενά, απουσίες, αγωνία, αναστάτωση, αβεβαιότητα... Αυτές είναι μερικές από τις λέξεις, που ίσως μπορούν να αποτυπώσουν την πραγματική εικόνα.

Μετρώ μόλις 9 χρόνια στα δημόσια σχολεία. Ανήκω στη γενιά των 30 και ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω και να εξηγήσω γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Πάντα πίστευα ότι το υπέρτατο αγαθό και όλη η δομή μιας κοινωνίας πρέπει να στηρίζεται στην παιδεία της. Αναρωτιέμαι λοιπόν, ποιος είναι ο στόχος όλων αυτών των "δυνατών" που αποφασίζουν. Τι θέλουν να πετύχουν κρατώντας χιλιάδες εκπαιδευτικούς σε ομηρία; Τι θέλουν να πετύχουν κρατώντας πολλά σχολεία σε όλη τη χώρα κλειστά;

Μια κοινωνία που βγάζει απαίδευτους πολίτες, είναι μια κοινωνία ανίσχυρη. Ίσως αυτός να είναι ο στόχος! Άλλωστε και ο δικός μας κλάδος θεωρείται από πολλούς αδύναμος και γι' αυτό προσπαθούν με κάθε τρόπο να τον "χτυπήσουν"... Ξεχνούν όμως το πιο σημαντικό: Ο Δάσκαλος δίνει καθημερινά έναν αγώνα για να πλάσει, να εμπνεύσει και να γλυκάνει ψυχές παιδιών... Πόσο σπουδαίο και πόσο δύσκολο συνάμα!

Εγώ είμαι από αυτούς που πιστεύω στη δύναμη του κλάδου μας, πιστεύω σε αυτούς τους "πεισματάρηδες" εκπαιδευτικούς, πιστεύω στο συνδικαλισμό μας, πιστεύω στο ότι όλοι μαζί ενωμένοι μπορούμε να καταφέρουμε πολλά και να διεκδικήσουμε ακόμα περισσότερα.

Πρέπει να το κάνουμε! Για να μπορούμε να συνεχίσουμε να ελπίζουμε και να ονειρευόμαστε... Για να μπορούμε να συνεχίσουμε να κοιτάμε τους μαθητές μας στα μάτια... 

*Η Γιούλη Θ. Καραγιάννη είναι δασκάλα

ΠΗΓΗ:  http://oneiropagida2012.blogspot.gr/2015/09/blog-post_57.html