Σύμφωνα με ανακοίνωση του
υπουργείου Παιδείας, που έγινε μετά «βαΐων και κλάδων», από τις 18
Νοεμβρίου εφαρμόζεται ένα «πιλοτικό πρόγραμμα ενίσχυσης διάρκειας τριών
μηνών σε 64 σχολεία και στηρίζει 11.000 μαθητές, αποκλείοντας έτσι τα
φαινόμενα προηγούμενων χρόνων με λιποθυμίες μαθητών από την ασιτία, αλλά
και σχολικών διαρροών, καθώς αρκετοί μαθητές βλέπουν ως "κίνητρο" της
παρουσίας τους στο σχολείο και το κολατσιό».
Σύμφωνα με την ίδια ανακοίνωση, το πρόγραμμα αυτό κατέστη δυνατό χάρη στην προσφορά της εταιρείας Γρηγόρης Μικρογεύματα που -σε συνεργασία με τις εταιρείες Καραμολέγκος, Αραμπατζής Ελληνική Ζύμη, Coca Cola 3 E και Optima με το τυρί Adoro Gouda- ανέλαβε το κόστος των πρώτων υλών, της παρασκευής και της διανομής του δεκατιανού.
Την ίδια στιγμή που πακτωλός χρημάτων ρέει για τις τράπεζες και πάλι «δεν υπάρχει σάλιο» για την εκπαίδευση και τις ανάγκες των μαθητών, το κράτος αποφασίζει να μην προσφέρει τις δομές και τις δαπάνες που δικαιούνται τα σχολεία και οι μαθητές, αλλά διαμεσολαβεί για να βρει τους χορηγούς που θα μας ελεήσουν!
Κι όμως. Πριν από περίπου έναν χρόνο, στις 4 Οκτωβρίου 2014, η «Αυγή» έγραφε:
«Είναι γεγονός πως με την πρακτική της αποδοχής χορηγιών, ουσιαστικά νομιμοποιούν τις νεοφιλελεύθερες μνημονιακές πολιτικές και ανοίγουν την κερκόπορτα για την είσοδο ιδιωτών και πολυεθνικών εταιρειών στον ευαίσθητο τομέα του σχολείου».
Από τότε φαίνεται, όμως, έβαλε πολύ νερό στο κρασί της.
Οι ίδιες οι μεγάλες εταιρείες που βάζουν λουκέτα σε μονάδες, απολύουν ή υπερεντατικοποιούν και ελαστικοποιούν τις σχέσεις εργασίας στα εργοστάσιά τους, τώρα «καταδεικνύουν» -κατά το υπουργείο- την «εγρήγορσή» τους να συμμετάσχουν σε «συνέργειες» και «συμπράξεις» στο όνομα της σίτισης των πεινασμένων μαθητών και να δώσουν απλόχερα τα «μικρογεύματά» τους...
Πριν, βέβαια, από αυτή την ενέργεια, έχουν υπάρξει κι άλλες ανάλογες. Οπως, για παράδειγμα, εκείνη του ιδρύματος Νιάρχου που έχει αναλάβει κατά το παρελθόν τη σίτιση μαθητών σε πολλά σχολεία της Δυτικής Αττικής, ενώ τον περασμένο Οκτώβριο ανακοίνωσε «νέα δωρεά» ύψους 2,5 εκατομμυρίων ευρώ για την υποστήριξη του προγράμματος «Διατροφή», για τη σίτιση και προώθηση υγιεινής διατροφής σε δημόσια σχολεία της χώρας.
Η κοινωνική πολιτική πλέον έχει... ιδιωτικοποιηθεί. Δεν σχεδιάζεται ούτε υλοποιείται από το κράτος με δικά του κονδύλια, αφού «λεφτά δεν υπάρχουν», αλλά πλέον έχει εκχωρηθεί στην ιδιωτική πρωτοβουλία, στις μεγάλες κερδοφόρες βιομηχανίες -κυρίως του κλάδου τροφίμων- που διαφημίζονται πιο άμεσα και πιο αποτελεσματικά, και βέβαια με... κοινωνικό πρόσημο. Ή σε κάποια ΕΣΠΑ-μάννα εξ ουρανού για όσους... προλάβουν και πάρουν.
Ομως τι θα γίνει με τους εκατοντάδες χιλιάδες άλλους μαθητές της Αττικής και όλης της χώρας που δεν θα ενταχθούν προφανώς στο «πρόγραμμα» κάποιας ιδιωτικής εταιρείας ή κάποιου αστικού «ιδρύματος»;
Με τι χρήματα θα μπει πετρέλαιο στα σχολεία όλης της χώρας; Για πόσους αρκούν οι ελεημοσύνες ή χορηγίες μεγάλων εταιρειών τροφίμων και καυσίμων;
«Οι “χορηγίες” των εταιρειών -θετικοί δείκτες στη νεοφιλελεύθερη “αξιολόγηση” του κ. Μητσοτάκη και της κυβέρνησης- χτίζουν το “νέο” μεταμοντέρνο σχολείο της αγοράς στα ερείπια του δημόσιου δωρεάν σχολείου».
Η αναφορά του εστίαζε σε μια ανάλογη «πρωτοβουλία» που την περίοδο εκείνη παρατηρήθηκε στη Θεσσαλονίκη.
Συγκεκριμένα, η πολυεθνική εταιρεία Coca Cola–3 Εψιλον, σε συνεργασία με πέντε «καλλικρατικούς» δήμους της Θεσσαλονίκης και με την υποστήριξη του Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Αρωγής, που συντονίζει ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων Βόρειας Ελλάδας, διοργάνωσε διαγωνισμό, με θέμα «Το σχολείο που θέλεις είναι στο χέρι σου», καλώντας τους πολίτες -μέσω διαδικτυακής σελίδας κοινωνικής δικτύωσης- να αναδείξουν το σχολείο που επιθυμούν να επισκευαστεί με δαπάνη της μέσα στο καλοκαίρι.
«Ο καθένας από μας, είτε είναι μαθητής, καθηγητής, γονιός είτε απλός πολίτης, μπορεί και πρέπει να έχει συμμετοχή! Γιατί εμείς επιλέγουμε το σχολείο που θα ανακαινιστεί! Είναι στο χέρι μας!», ήταν το... ενθαρρυντικό μήνυμα!
Η ίδια εταιρεία, ωστόσο, τον Οκτώβριο του 2013 έβαλε λουκέτο στο εργοστάσιό της στη Θεσσαλονίκη. Πέταξε στην ανεργία εκατοντάδες εργαζόμενους, μεταφέροντας το εργοστάσιό της στη Βουλγαρία, όπως δεκάδες άλλες επιχειρήσεις που βρήκαν εκεί φτηνότερους εργαζόμενους, αξιοποιώντας την «ελευθερία» κίνησης κεφαλαίων, στο πλαίσιο της συνθήκης του Μάαστριχτ της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Αυτό, βεβαίως, δεν την έκανε διστακτική στο να εμφανιστεί ως «κοινωνικά ευαίσθητη», μερεμετίζοντας κάποια σχολεία με την άδεια της Πολιτείας και τη βοήθεια πολλών δημάρχων.
Από την άλλη πλευρά, άμεση ήταν η αντίδραση των καθηγητών του Πειραιά στην «απαίτηση» εταιρείας της περιοχής να αναλάβει τα έξοδα του σχολείου, υπό τον όρο να δοθεί το 10% της επιφάνειας του σχολείου για τη διαφημιστική καμπάνια της!
Είναι φανερό ότι αυτού του τύπου τις «δραστηριότητες» πριμοδοτεί και επιβάλλει με τον τρόπο του ο κρατικός μηχανισμός.
Είναι επίσης φανερό ότι το δημόσιο σχολείο χρειάζεται μόνιμους κρατικούς πόρους και δεν μπορεί να στηρίζεται στη φιλανθρωπία μεγαλοχορηγών, για να λειτουργήσει.
Αλλά, όπως σωστά επισημαίνουν οι εκπαιδευτικοί, «τη λογική αυτή την αντιμετωπίσαμε από την κυβέρνηση στο ζήτημα της δωρεάν σίτισης και περίθαλψης των μαθητών. Απαιτήσαμε κρατική μέριμνα για τη σίτιση και την ιατρική περίθαλψη όλων των μαθητών μας και λάβαμε την ευγενική χορηγία εταιρείας γρήγορου φαγητού για μερικά σχολεία για μερικούς μήνες!».
Και αν κανείς νομίζει ότι αυτό δεν είναι μεθοδικά «κομμένο και ραμμένο», τότε αρκεί να διαβάσει τις επίσημες κατευθυντήριες οδηγίες για την αξιολόγηση των σχολικών μονάδων.
Πριν από ένα χρόνο περίπου, στην ιστοσελίδα του Παρατηρητηρίου της Αξιολόγησης του Εκπαιδευτικού Εργου, περιλαμβάνεται προς αποτίμηση μεταξύ άλλων δεικτών ποιότητας και ο εξής: «Διαχείριση και αξιοποίηση μέσων και πόρων του σχολείου».
Ο σκοπός και το αντικείμενο διερεύνησης και αποτίμησης του συγκεκριμένου δείκτη περιγράφεται από το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής:
«Με τον δείκτη αυτό επιχειρείται η αποτίμηση των πρακτικών του σχολείου που αφορούν τη διαχείριση των πόρων και την αξιοποίηση των μέσων της σχολικής μονάδας.
»Διαπιστώνονται θετικά στοιχεία, όπως η ιεράρχηση των αναγκών του σχολείου ανάλογα με τη σημασία τους και η ανάλογη κατανομή των διαθέσιμων πόρων, η συνεργασία του σχολείου με τοπικούς και άλλους φορείς για την εξεύρεση πρόσθετων μέσων ή πόρων, πρακτικές που υποστηρίζουν την ένταξη των ΤΠΕ στη λειτουργία του σχολείου κ.ά.».
Σύμφωνα με την ίδια ανακοίνωση, το πρόγραμμα αυτό κατέστη δυνατό χάρη στην προσφορά της εταιρείας Γρηγόρης Μικρογεύματα που -σε συνεργασία με τις εταιρείες Καραμολέγκος, Αραμπατζής Ελληνική Ζύμη, Coca Cola 3 E και Optima με το τυρί Adoro Gouda- ανέλαβε το κόστος των πρώτων υλών, της παρασκευής και της διανομής του δεκατιανού.
Την ίδια στιγμή που πακτωλός χρημάτων ρέει για τις τράπεζες και πάλι «δεν υπάρχει σάλιο» για την εκπαίδευση και τις ανάγκες των μαθητών, το κράτος αποφασίζει να μην προσφέρει τις δομές και τις δαπάνες που δικαιούνται τα σχολεία και οι μαθητές, αλλά διαμεσολαβεί για να βρει τους χορηγούς που θα μας ελεήσουν!
Κι όμως. Πριν από περίπου έναν χρόνο, στις 4 Οκτωβρίου 2014, η «Αυγή» έγραφε:
«Είναι γεγονός πως με την πρακτική της αποδοχής χορηγιών, ουσιαστικά νομιμοποιούν τις νεοφιλελεύθερες μνημονιακές πολιτικές και ανοίγουν την κερκόπορτα για την είσοδο ιδιωτών και πολυεθνικών εταιρειών στον ευαίσθητο τομέα του σχολείου».
Από τότε φαίνεται, όμως, έβαλε πολύ νερό στο κρασί της.
Πάμφθηνη διαφήμιση
Η λεγόμενη «Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη» δεν αποτελεί τίποτε παραπάνω από έναν πολύ έξυπνο και «χιλιοπαιγμένο» τρόπο των μεγάλων εταιρειών να κάνουν διαφήμιση των προϊόντων και των δραστηριοτήτων τους με πολύ χαμηλό κόστος, και μάλιστα μια διαφήμιση με πολλαπλασιαστική δύναμη.Οι ίδιες οι μεγάλες εταιρείες που βάζουν λουκέτα σε μονάδες, απολύουν ή υπερεντατικοποιούν και ελαστικοποιούν τις σχέσεις εργασίας στα εργοστάσιά τους, τώρα «καταδεικνύουν» -κατά το υπουργείο- την «εγρήγορσή» τους να συμμετάσχουν σε «συνέργειες» και «συμπράξεις» στο όνομα της σίτισης των πεινασμένων μαθητών και να δώσουν απλόχερα τα «μικρογεύματά» τους...
Πριν, βέβαια, από αυτή την ενέργεια, έχουν υπάρξει κι άλλες ανάλογες. Οπως, για παράδειγμα, εκείνη του ιδρύματος Νιάρχου που έχει αναλάβει κατά το παρελθόν τη σίτιση μαθητών σε πολλά σχολεία της Δυτικής Αττικής, ενώ τον περασμένο Οκτώβριο ανακοίνωσε «νέα δωρεά» ύψους 2,5 εκατομμυρίων ευρώ για την υποστήριξη του προγράμματος «Διατροφή», για τη σίτιση και προώθηση υγιεινής διατροφής σε δημόσια σχολεία της χώρας.
Η κοινωνική πολιτική πλέον έχει... ιδιωτικοποιηθεί. Δεν σχεδιάζεται ούτε υλοποιείται από το κράτος με δικά του κονδύλια, αφού «λεφτά δεν υπάρχουν», αλλά πλέον έχει εκχωρηθεί στην ιδιωτική πρωτοβουλία, στις μεγάλες κερδοφόρες βιομηχανίες -κυρίως του κλάδου τροφίμων- που διαφημίζονται πιο άμεσα και πιο αποτελεσματικά, και βέβαια με... κοινωνικό πρόσημο. Ή σε κάποια ΕΣΠΑ-μάννα εξ ουρανού για όσους... προλάβουν και πάρουν.
Ομως τι θα γίνει με τους εκατοντάδες χιλιάδες άλλους μαθητές της Αττικής και όλης της χώρας που δεν θα ενταχθούν προφανώς στο «πρόγραμμα» κάποιας ιδιωτικής εταιρείας ή κάποιου αστικού «ιδρύματος»;
Με τι χρήματα θα μπει πετρέλαιο στα σχολεία όλης της χώρας; Για πόσους αρκούν οι ελεημοσύνες ή χορηγίες μεγάλων εταιρειών τροφίμων και καυσίμων;
Το παζλ των χορηγιών
Πριν από περίπου ένα χρόνο, στις 24/7/2014, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Αμανατίδης (τότε αξιωματική αντιπολίτευση), σε άρθρο του με τίτλο «Οι χορηγίες των εταιρειών εισβάλλουν στα σχολεία», παρατηρούσε:«Οι “χορηγίες” των εταιρειών -θετικοί δείκτες στη νεοφιλελεύθερη “αξιολόγηση” του κ. Μητσοτάκη και της κυβέρνησης- χτίζουν το “νέο” μεταμοντέρνο σχολείο της αγοράς στα ερείπια του δημόσιου δωρεάν σχολείου».
Η αναφορά του εστίαζε σε μια ανάλογη «πρωτοβουλία» που την περίοδο εκείνη παρατηρήθηκε στη Θεσσαλονίκη.
Συγκεκριμένα, η πολυεθνική εταιρεία Coca Cola–3 Εψιλον, σε συνεργασία με πέντε «καλλικρατικούς» δήμους της Θεσσαλονίκης και με την υποστήριξη του Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Αρωγής, που συντονίζει ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων Βόρειας Ελλάδας, διοργάνωσε διαγωνισμό, με θέμα «Το σχολείο που θέλεις είναι στο χέρι σου», καλώντας τους πολίτες -μέσω διαδικτυακής σελίδας κοινωνικής δικτύωσης- να αναδείξουν το σχολείο που επιθυμούν να επισκευαστεί με δαπάνη της μέσα στο καλοκαίρι.
«Ο καθένας από μας, είτε είναι μαθητής, καθηγητής, γονιός είτε απλός πολίτης, μπορεί και πρέπει να έχει συμμετοχή! Γιατί εμείς επιλέγουμε το σχολείο που θα ανακαινιστεί! Είναι στο χέρι μας!», ήταν το... ενθαρρυντικό μήνυμα!
Η ίδια εταιρεία, ωστόσο, τον Οκτώβριο του 2013 έβαλε λουκέτο στο εργοστάσιό της στη Θεσσαλονίκη. Πέταξε στην ανεργία εκατοντάδες εργαζόμενους, μεταφέροντας το εργοστάσιό της στη Βουλγαρία, όπως δεκάδες άλλες επιχειρήσεις που βρήκαν εκεί φτηνότερους εργαζόμενους, αξιοποιώντας την «ελευθερία» κίνησης κεφαλαίων, στο πλαίσιο της συνθήκης του Μάαστριχτ της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Αυτό, βεβαίως, δεν την έκανε διστακτική στο να εμφανιστεί ως «κοινωνικά ευαίσθητη», μερεμετίζοντας κάποια σχολεία με την άδεια της Πολιτείας και τη βοήθεια πολλών δημάρχων.
Στην «αγορά»
Πλέον το φαινόμενο των χορηγών παίρνει διαστάσεις, με αρκετούς Συλλόγους Γονέων και διευθυντών να βγαίνουν στην «αγορά», καθώς αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα στην κάλυψη βασικών λειτουργικών εξόδων.Από την άλλη πλευρά, άμεση ήταν η αντίδραση των καθηγητών του Πειραιά στην «απαίτηση» εταιρείας της περιοχής να αναλάβει τα έξοδα του σχολείου, υπό τον όρο να δοθεί το 10% της επιφάνειας του σχολείου για τη διαφημιστική καμπάνια της!
Είναι φανερό ότι αυτού του τύπου τις «δραστηριότητες» πριμοδοτεί και επιβάλλει με τον τρόπο του ο κρατικός μηχανισμός.
Είναι επίσης φανερό ότι το δημόσιο σχολείο χρειάζεται μόνιμους κρατικούς πόρους και δεν μπορεί να στηρίζεται στη φιλανθρωπία μεγαλοχορηγών, για να λειτουργήσει.
Αλλά, όπως σωστά επισημαίνουν οι εκπαιδευτικοί, «τη λογική αυτή την αντιμετωπίσαμε από την κυβέρνηση στο ζήτημα της δωρεάν σίτισης και περίθαλψης των μαθητών. Απαιτήσαμε κρατική μέριμνα για τη σίτιση και την ιατρική περίθαλψη όλων των μαθητών μας και λάβαμε την ευγενική χορηγία εταιρείας γρήγορου φαγητού για μερικά σχολεία για μερικούς μήνες!».
«Κομμένο και ραμμένο»
Είναι σαφές ότι πολιτικές που οδηγούν στην υποκατάσταση των υποχρεώσεων του κράτους από «ιδιωτικές πρωτοβουλίες», «φιλανθρωπίες» και «χορηγίες» παραδίδουν βήμα βήμα το σχολείο στις δυνάμεις της αγοράς και του κέρδους.Και αν κανείς νομίζει ότι αυτό δεν είναι μεθοδικά «κομμένο και ραμμένο», τότε αρκεί να διαβάσει τις επίσημες κατευθυντήριες οδηγίες για την αξιολόγηση των σχολικών μονάδων.
Πριν από ένα χρόνο περίπου, στην ιστοσελίδα του Παρατηρητηρίου της Αξιολόγησης του Εκπαιδευτικού Εργου, περιλαμβάνεται προς αποτίμηση μεταξύ άλλων δεικτών ποιότητας και ο εξής: «Διαχείριση και αξιοποίηση μέσων και πόρων του σχολείου».
Ο σκοπός και το αντικείμενο διερεύνησης και αποτίμησης του συγκεκριμένου δείκτη περιγράφεται από το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής:
«Με τον δείκτη αυτό επιχειρείται η αποτίμηση των πρακτικών του σχολείου που αφορούν τη διαχείριση των πόρων και την αξιοποίηση των μέσων της σχολικής μονάδας.
»Διαπιστώνονται θετικά στοιχεία, όπως η ιεράρχηση των αναγκών του σχολείου ανάλογα με τη σημασία τους και η ανάλογη κατανομή των διαθέσιμων πόρων, η συνεργασία του σχολείου με τοπικούς και άλλους φορείς για την εξεύρεση πρόσθετων μέσων ή πόρων, πρακτικές που υποστηρίζουν την ένταξη των ΤΠΕ στη λειτουργία του σχολείου κ.ά.».
ΠΗΓΗ: 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου