Με τη Βελόνα του διαβήτη

ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ*

Το ρολόι έχει ήδη χτυπήσει. Η καθαρή σκέψη, ο ορθολογισμός και ο ρεαλισμός σε νέα  λογική για την αναδιάρθρωση του κράτους, της πολιτικής ζωής απαντά στην πολλαπλή κρίση.

Η πατρίδα και η Ευρώπη βρέθηκαν και άλλοτε στην δίνη σύνθετων καταστάσεων και περιπετειών. Κατάφεραν να βγούν με πίστη σε αξίες, με ραχοκοκαλιά τις πολιτικές αξιοπρέπειας, κοινωνικών ιεραρχήσεων και πολιτισμού, με εμπνευσμένους ανθρώπους.

Δυστυχώς αποτελούμε ακραίο υπόδειγμα περιδίνησης, χωρίς όραμα, σε μια Ευρώπη που "παίζει" με την πολιτική διαχείριση (και δεν συνιστά πάντα πολιτική)  το "έργο:  νικητές και ηττημένοι" με χώρες και αγορές.

Μία αναδρομή στον τελευταίο χρόνο, στα μνημόνια, την ανεργία, τις συντάξεις, το αγροτικό εισόδημα ή τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα, την μετανάστευση των νέων επιστημόνων, την πρώτη κατοικία και τα δάνεια, την παιδεία, την υγεία, το κόστος ζωής, τον προϋπολογισμό, τις εκλογές, τις αντιπαραθέσεις, διαπιστώνει την κυλιόμενη "αφασία" και "καλποκαπηλεία", την αποκοπή από την εποικοδομητική αναμέτρηση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης υπέρ της χώρας. Αυτό ζούμε τις τελευταίες εβδομάδες και πάλι και εκτιμάται ότι θα ενταθεί το πρώτο τρίμηνο του νέου χρόνου.

Η δημόσια σφαίρα, οι πολιτικές και κοινωνικές σχέσεις,οι αντιθέσεις κατατάσσονται σε νόθο "μοντέλο".  Είναι μια "λάβα" που άλλοτε ρέει και άλλοτε "στερεοποιείται" δηλ. ένα άγονο έδαφος σε κάθε εκδοχή.

Η εργαλειοποίηση του Κράτους και των θεσμών για την προώθηση κομματικών σκοπών είναι το προϊόν ενός ανολοκλήρωτου καπιταλισμού. Αντικατοπτρίζει την ανεπάρκεια των συντηρητικών, φιλελεύθερων, σοσιαλδημοκρατών, "αριστερών, κεντρώων, δεξιών,"  να κατανοήσουν τη φύση και τον χαρακτήρα των προβλημάτων. Το τοπίο αυτό επιδεινώνουν οι νεοφιλελεύθερες νόρμες της τρόικας, όπου επικάθονται ως "ηφαιστειακή" τέφρα. 

Η κυκλική πολιτική αναποτελεσματικότητα και αναπαραγωγή της κρίσης μας φέρνουν μπροστά σε ακόμη πιο διαλυτικά δεδομένα. Το δέσιμο υγιούς σπονδυλικής στήλης στην κοινωνία και την χώρα απαιτεί ουσιαστικές πολιτικές προοπτικής.

Θεμελιώδες ζήτημα είναι μια σύγχρονη, ικανή,  παραγωγική διακυβέρνηση.  Από την μίξη του χυλού επιτηδείων διαχειριστών της εξουσίας, ειδικών χωρίς ειδικότητα, λόμπυ, παρασιτικών δυνάμεων, πρέπει να επιτύχουμε κυβερνησιμότητα με:

1. Σαφή οριοθέτηση της αρμοδιότητας και ευθύνης Λήψης  Αποφάσεων ανάμεσα στην πολιτική και την τεχνοκρατία, στην κυβέρνηση και την Δημόσια Διοίκηση για την εφαρμογή.

2. Συγκέντρωση και αποκέντρωση αρμοδιοτήτων με τρόπο που να συγκροτούν ανοιχτά συστήματα διακυβέρνησης αντί για κλειστά κυκλώματα εξουσίας, που δημιουργούν παραγωγικά και υπεύθυνα υποκείμενα.

Έτσι προάγεται η διαφάνεια και η ιδιότητα του πολίτη με συνείδηση των περίπλοκων και δύσκολων καταστάσεων. Κυριαρχεί το στοιχείο της ανόδου, το πρόταγμα της δικαιοσύνης, της ανάπτυξης, της καινοτομίας. Επέρχεται η “αποκόλληση” του πολίτη από την φαντασίωση για λύτρωση με μαγικό τρόπο και αντιμετωπίζονται και τα φασιστικά μορφώματα.

Εκτός από νέα συστήματα, θεσμούς και μεθόδους, απαιτείται και πανοραμική οπτική. Εδώ είναι και η πρόκληση της συνταγματικής αναθεώρησης με ιστορική αξία.

Από την μελαγχολία για την κατάσταση, να τολμήσουμε την φυγή με οδηγό τα λόγια του ποιητή- συγγραφέα Fernando Pessoa: «Όλα αξίζουν τον κόπο, αν η ψυχή δεν είναι μικρή»!

* Ο ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ Α.Δ.Ε.Δ.Υ.