Η κριτική που βασικά ασκήθηκε είναι ότι πρόκειται για ψίχουλα, αφού ο ελληνικός λαός έχει υποστεί τα πάνδεινα για να επιστραφούν τώρα στον έναν από τους δέκα 500 ευρώ, άντε και σε ορισμένες περιπτώσεις 800. Δηλαδή, ο αντίλογος είναι ότι θα έπρεπε να δοθούν περισσότερα σε περισσότερους. Γιατί μόνο οι ένστολοι, όχι γιατί οι ένστολοι.
Ακόμη και οι τυχεροί που θα πάρουν «δώρο Πάσχα» γνωρίζουν πως δεν σώζονται με αυτά και η κυβέρνηση το ξέρει, όμως κάνει αυτή την κίνηση σαν ένα κλείσιμο του ματιού, ότι ελάτε εδώ και θα υπάρξει συνέχεια, έρχονται κι άλλα στην πορεία, μπαίνουμε ξανά στον κύκλο των έκτακτων ενισχύσεων, που, αν τα πράγματα πάνε καλά, μπορεί να μονιμοποιηθούν. Είναι, άλλωστε, γνωστή η μέθοδος με την οποία αυξήθηκαν οι μισθοί τη δεκαετία προ χρεοκοπίας με έμμεσο τρόπο, μέσω επιδομάτων που έγιναν μέρος των τακτικών αποδοχών και τα οποία ήταν προσχηματικά, ένα κόλπο για μεγαλύτερες αμοιβές στο Δημόσιο χωρίς αυτό να δηλωθεί και να μη φτάσει στις Βρυξέλλες.
Σαν να μην πέρασε μια μέρα: Προεκλογική παροχολογία και επιδοματική πολιτική από την κυβέρνηση απέναντι σε με μια αντιπολίτευση που υπόσχεται μεγαλύτερη γενναιοδωρία και ακόμη πιο γερά μπόνους στους ψηφοφόρους όταν έρθει η ώρα της. Και στην άποψη -της Τρόικας!- ότι θα έπρεπε να γίνουν επιλογές αναπτυξιακού προσανατολισμού, η απάντηση είναι ότι οι δικαιούχοι της ανοιξιάτικης παροχής θα το ρίξουν στα ψώνια και στη διασκέδαση, επομένως θα τονωθεί η αγορά και θα κινηθεί χρήμα -αυτή είναι, εξάλλου, η μόνο ανάπτυξη που ξέρουν, κατανάλωση με δανεικά ή με κρατική επιδότηση.
Δεν είναι και πολύ δημοφιλές, πόσο μάλλον προεκλογικά, να πει κανείς ότι το πρωτογενές πλεόνασμα έχει προέλθει κυρίως από την υπεροφορολόγηση και τη μερική στάση πληρωμών του Δημοσίου, επίσης ότι ζητούμενο παραμένει η διάρκεια, δηλαδή η βιωσιμότητά του, και ότι σε κάθε περίπτωση νόημα έχουν οι διαρθρωτικές παρεμβάσεις και όχι τα προεκλογικά πυροτεχνήματα. Προφανώς προτεραιότητα πρέπει να έχουν οι άνεργοι, ειδικά οι μακροχρόνια άνεργοι, προφανώς είναι θέμα ηθικής τάξης να υποστηριχθούν όσοι βρίσκονται σε κατάσταση φτώχειας -εφόσον εντοπιστούν χωρίς λάθη- όμως και σε αυτές τις περιπτώσεις προέχει η απασχόληση και η πρόσβαση στο σύστημα υγείας, όχι μια βοήθεια χωρίς συνέχεια.
Τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ επαγγέλλοναι ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης για την υπέρβαση των μνημονίων και τώρα που τους δίνεται η ευκαιρία αποδεικνύεται ότι δεν έχουν να προτείνουν μια δημόσια επένδυση που να προσφέρει δουλειά, προοπτική και αξιοπρέπεια σε νέους ανθρώπους που αναζητούν διέξοδο στο εξωτερικό και στους γονείς τους που βγήκαν ξαφνικά από την αγορά εργασίας. Το μόνο που ξέρουν και μπορούν να κάνουν είναι να μοιράσουν τα λεφτά με την παραδοσιακή μέθοδο του παλαιοκομματισμού: Προεκλογικά, πελατειακά, εστιάζοντας σε συγκεκριμένα εκλογικά ακροατήρια, με υπερεπικοινωνία και κατασκευή εντυπώσεων, οπωσδήποτε με ιδιοκτησιακή αντίληψη για το δημόσιο χώρο.
Βρισκόμαστε ακριβώς εκεί όπου βρισκόμασταν όταν ξέσπασε η κρίση. Είναι απλώς μικρότερες οι οικονομικές δυνατότητες, αλλά η διάθεση του συστήματος εξουσίας για ψηφοθηρική “κοινωνική πολιτική” είναι ίδια, μπορεί και μεγαλύτερη. Κάναμε έναν κύκλο μέσα στον οποίο χάθηκε το 1/3 του ΑΕΠ, κοντεύει στο 30% η ανεργία, διαλύθηκε το στρεβλό κράτος πρόνοιας που είχαμε, υποχώρησε δραματικά η δημοκρατία, υποβαθμίστηκε ο κοινωνικός πολιτισμός, και όλα αυτά για να γυρίσουμε στο ίδιο σημείο, απ όπου έγινε το πήδημα στον γκρεμό της χρεοκοπίας. Εχοντας διατηρήσει, μάλιστα, την εθνική αλτική ικανότητα άφθαρτη.
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου