Πρώτα αποσύρθηκαν τα τρόλεϊ από
την Πατησίων, έπειτα έκλεισε το ταχυδρομείο στην οδό Ζαΐμη. Το κράτος
ολοκληρώνει την αποχώρησή του από την περιοχή των Εξαρχείων. Τα γεγονότα
είναι γνωστά, όπως γνωστές είναι και οι πολιτικές επιλογές που
βρίσκονται πίσω τους.
Τα Εξάρχεια είναι ένα ακόμη δείγμα απόσυρσης του
κράτους. Οι υπηρεσίες που πρέπει να βρίσκονται κοντά στον πολίτη, τον
εγκαταλείπουν ανυπεράσπιστο στη βία, στην τρομοκρατία και την ανομία. Οι
κάτοικοι και οι επαγγελματίες της περιοχής θα πρέπει να τα βγάλουν πέρα
μόνοι τους. Όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα θα φύγουν. Η εξέλιξη
θα είναι η πλήρης μετατροπή της γειτονιάς σε γκέτο.
Τα Εξάρχεια δεν είναι τα μόνα. Ανάλογη ήταν η
αντίδραση του κράτους στην κατάληψη του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης για
τη διοργάνωση του no border camp, παρά τη ρητή αντίθεση των
πανεπιστημιακών αρχών. Ο πρύτανης του ΑΠΘ, Περικλής Μήτκας, δήλωσε στο
protothema.gr: «Σε καμιά άλλη χώρα από την Αμερική και την Κίνα έως και
τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες δεν θα μπορούσε να γίνει παρόμοια κίνηση,
δηλαδή δεν θα ήταν δυνατό κάποιοι άγνωστοι να κατασκηνώσουν σε
πανεπιστημιακό χώρο, χωρίς κανένας να αντιδράσει, και απλά όλοι να
παρακολουθούν τα τεκταινόμενα».
Ο βασικός εταίρος του κυβερνητικού σχήματος, ο
ΣΥΡΙΖΑ, πάντα εξέφραζε την πίστη του στο δημόσιο πανεπιστήμιο. Μια πίστη
που ήταν τόσο μεγάλη, ώστε να τον κάνει να είναι αντίθετος στην ίδρυση
ιδιωτικών πανεπιστημίων. Το γεγονός ότι σε όλο τον κόσμο λειτουργούν
επιτυχημένα δημόσια ΑΕΙ δίπλα σε πανεπιστήμια που ανήκουν σε ιδιώτες ή
σε μη κερδοσκοπικά ιδρύματα δεν λέει τίποτε στους ...υπερασπιστές του
δημόσιου χαρακτήρα των πανεπιστημίων.
Όπως δεν τους λέει τίποτε και η μαζική μετανάστευση
φοιτητών και διδασκόντων σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, πολλά εκ των
οποίων είναι ιδιωτικά. Πιστεύουν προφανώς ότι η πτωχευμένη Ελλάδα έχει
την πολυτέλεια να αρνείται μια οικονομική δραστηριότητα και να παραχωρεί
οικειοθελώς πλούτο σε άλλες χώρες.
Αφού λοιπόν σώζουν το πανεπιστήμιο από τη δήθεν απειλή
των
ιδιωτών, το παραδίδουν αμόλυντο στα χέρια των καταληψιών-καταστροφέων.
Τίποτε δεν είναι πρωτοφανές. Το έργο έχει ανέβει δεκάδες φορές και η
κατάληξη ήταν πάντα θλιβερή. Πολύτιμες υποδομές αποτέλεσαν στόχο κλοπών
και βανδαλισμών, με ευθύνη όχι μόνο εκείνων που κατέστρεφαν, αλλά και
όσων –παραβαίνοντας τα καθήκοντά τους– επέτρεπαν τις καταστροφές.
Η κατάσταση στα πανεπιστήμια είναι ενδεικτική για
την ιδιότυπη ταυτότητα του ελληνικού κρατισμού. Ο ελληνικός κρατισμός
βλέπει με καχυποψία τις ιδιωτικές επενδύσεις και την ανάπτυξη που αυτές
μπορούν να φέρουν, αλλά παραδίδεται αμαχητί σε ιδιωτικές επιδιώξεις που
αντιστρατεύονται το δημόσιο συμφέρον. Αρκεί να ονομάζονται προοδευτικές.
Με διαφορετικά χαρακτηριστικά, αλλά με την ίδια λογική, έγινε
και παράδοση του κράτους σε συντεχνίες και ομάδες συμφερόντων, πάντα σε
βάρος της πλειονότητας των πολιτών. Ενώ σε όλα τα ανεπτυγμένα κράτη
έχουμε ποιοτικές δημόσιες υπηρεσίες, εδώ είχαμε καταχρεωμένους δημόσιους
οργανισμούς, με μηδαμινή προσφορά, όπως ο ΟΣΕ, να λειτουργούν με μέσες
ετήσιες αμοιβές του προσωπικού γύρω στις 50.000 ευρώ.
Και στα Εξάρχεια και στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
βλέπουμε την υποχώρηση της κρατικής εξουσίας μπροστά σε ομάδες που
θέλουν να επιβάλουν τη δική τους εξουσία. Με τη μόνη διαφορά ότι η
εξουσία του κράτους είναι νόμιμη και λογοδοτεί, ενώ η εξουσία των ομάδων
στηρίζεται στην παράνομη βία, τις απειλές και την τρομοκρατία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αναγκασμένος να δείχνει ανοχή στις
καταστροφές και την ανομία για να προστατεύσει αυτό που θεωρεί αριστερή
ταυτότητα, διατηρώντας έτσι και τις εσωκομματικές ισορροπίες. Θέλει να
πει ότι μπορεί να εφαρμόζουμε όσα με τόση ένταση καταγγέλλαμε, μπορεί η
λιτότητα που επιβάλλουμε να είναι μεγαλύτερη από πριν, άλλα εμείς δεν
ξεπουλάμε την αριστερή μας ψυχή. Απόδειξη: αφήνουμε ανενόχλητο όποιον
θέλει, στο όνομα της επανάστασης, να ασκεί βία και να καταστρέφει.
Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στην εξουσία τα
διλήμματα έγιναν επιτακτικά. Από τη μια πλευρά έμπαιναν οι ζωές των
πολιτών, οι δουλειές τους, η ανάπτυξη, η προστασία του δημόσιου
συμφέροντος. Από την άλλη έμπαιναν οι ιδεοληψίες, η διαχείριση των τόσων
ψεμάτων που είχαν πει, οι εσωκομματικές ισορροπίες, η εξυπηρέτηση των
πελατών. Και πάντα στη ζυγαριά το συμφέρον των λίγων νικούσε το συμφέρον
των πολλών. Με αυτές τις προτεραιότητες έγινε η διαπραγμάτευση, έτσι
φθάσαμε στο δημοψήφισμα, έτσι θυσιάστηκε η ανάπτυξη.
Από παλιά το ελληνικό πολιτικό σύστημα ήταν επιρρεπές στη
θυσία του δημοσίου συμφέροντος για μικροκομματικές επιδιώξεις, ώσπου ο
έλεγχος χάθηκε εντελώς και φθάσαμε στη χρεοκοπία. Όμως αυτή ήταν η μία
όψη των πραγμάτων. Η άλλη όψη ήταν οι στρατηγικές επιλογές πολιτικών
ηγετών που έκαναν την Ελλάδα μια ευημερούσα δημοκρατική χώρα.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει όλα τα κακά του παλιού
πολιτικού συστήματος, χωρίς κανένα από τα καλά του. Βλέπει μόνο τα
μικροσυμφέροντα που πρέπει να εξυπηρετήσει, χωρίς να νοιάζεται για την
κατεύθυνση της χώρας. Μοντέλο Εξαρχείων σε όλη την κοινωνία. Εξάρχεια
παντού!
ΠΗΓΗ:
