TOY ΣΠΥΡΟY ΠΑΠΑΣΠΥΡΟY*
Με τις εικόνες, τις εμπειρίες, την γνώση, τους προβληματισμούς των
έως τώρα γεγονότων και βιωμάτων στην αυγή του νέου χρόνου ίσως πρέπει να
κοιτάξουμε πιο βαθειά την πορεία της ανθρωπότητας, την στάση και το
νόημα, την αξία που δημιουργούμε στην ζωή.
Μπορεί τις μέρες αυτές επί του «συνολικού» απολογισμού της χώρας,
της Ευρώπης, του κόσμου να παρακολουθήσαμε ή να ακούσαμε πολλά. Ωστόσο
δύσκολα αναγνωρίζονται στην πραγματικότητα και αντικειμενικά θετικά
βήματα. Από την οικονομική κρίση, την διακυβέρνηση,
τον πόλεμο, την τρομοκρατία, την κλιματική αλλαγή και τις φυσικές
καταστροφές, την ύπαρξη ανελεύθερων και σκοταδιστικών καθεστώτων μέχρι
τις πλαστικές «πολιτοκο-εμπορικές» χρήσεις ιδεολογιών ή την κουλτούρα
των σκουριασμένων συμπεριφορών και έως την επανεμφάνιση
τόσο ωμά του «δίκαιου» των ισχυρών στις διεθνείς ή διακρατικές σχέσεις
αβίαστα προκύπτει το ερώτημα: που πάμε; Αν και τι μπορούμε να κάνουμε;
Γιατί η επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο δεν αποτελεί το όπλο για ένα
καλύτερο και ειρηνικό μέλλον στον πλανήτη;
Είναι θέματα των «ειδικών», των «πολιτικών» ή των διανοούμενων που
σιωπούν αν -στην πραγματικότητα- δεν συμβάλλουν δίνοντας ιδεολογικό
άλλοθι στην κυριαρχία τέτοιων συστημάτων ή περιμένουμε κάποιος «σοφούς»
να κατηφορίσουν από την Ακρόπολη και κάθε Ακρόπολη
του κόσμου; Καθαρές και απλές κουβέντες: οι λύσεις δημιουργούνται,
εφευρίσκονται, εφαρμόζονται από ανθρώπους. Επομένως άνθρωποι
αναζητούνται με σαφή θέση, ειλικρίνεια, ηθική και δυνατή πρόθεση.
Υπάρχουν; Προφανώς αλλά μακριά από μεγαλοστομίες ή κρίσεις
«μεγαλο-σωτήρων».
Είναι παντού, στην διπλανή πόρτα, την θέση εργασίας και την επόμενη
βάρδια, στους άνεργους και κυρίως στους νέους. Όσο όμως το ζητούμενο
είναι να «ακουμπήσουμε» αντί να απλώσουμε και να ενώσουμε χέρια, δηλαδή
να προσπαθήσουμε διαφορετικά, τόσο οι χρήσιμοι
και αθόρυβοι άνθρωποι θα «χάνονται» και «αιώνια» θα ψάχνονται.
Ο χρόνος αφηγείται -όσο κι αν είναι δέσμιος- και δείχνει το νόημα
της ιστορίας των ανθρώπων και, σε ένα ιδιότυπο ημερολόγιο προκλήσεων,
δυνατοτήτων και ευκαιριών, επιζητά την δύναμη και την ανθεκτικότητα των
κοινωνιών ως βασική προϋπόθεση επιβίωσης αυτών
στο μέλλον. Τα πολιτικά αφηγήματα ή τα face news σε θεατρική ή άλλη
μορφή σε μια δημοκρατία με τόσο προβληματική την αυτονομία της πολιτικής
αλλά και του κράτους από συμφέροντα, η οποία έχει επιπλέον καταστεί
ευάλωτη σε «ολοκληρωτικές» συμπεριφορές, και εξαρτημένα
ΜΜΕ είναι δύσκολο να γραφεί με αλήθεια η ιστορία.
Ωστόσο και ανοιχτά μυαλά και φωτισμένοι, ικανοί άνθρωποι υπάρχουν
και επειδή η έξοδος από την κρίση και την παρακμή δεν προκύπτει από τον
«γόρδιο» δεσμό της διελκυστίνδας παρελθόντος και μέλλοντος στο
καθηλωμένο παρόν, ή με μόνο τα κατά και τις αντιθέσεις,
ας σκεφτούμε απλά και πιο αγνά αφού τα «πονηρά» δεν έφεραν λύσεις και
ας σηκωθούμε ως κοινωνία για να κάνουμε ξεχωριστό το ταξίδι την
καινούρια χρονιά.
Γιατί αν σε κάτι πρέπει να γυρίσουμε στα παλιά χρόνια είναι η
ενέργεια των ανθρώπων, η επίγνωση ότι η μάχη για την αντιμετώπιση των
δυσκολιών και των προβλημάτων είναι μέρος του παιχνιδιού της ζωής. Η
εφευρετικότητα που μπορεί να πορευτεί μαζί με τον
ρεαλισμό γιατί τροφοδοτεί τη δημιουργία, ο σαφής προσανατολισμός στην
εργασία -και όχι στο life style- επειδή αυτή αποτελεί προϋπόθεση και
στερεή βάση για το μέλλον. Και αυτό πρέπει τώρα να το αποφασίσουμε όσο
κι αν είναι δύσκολο να αλλάξουν νοοτροπίες και
να αναπτυχθούν συνειδήσεις στην πράξη και όχι τα λόγια!
*Ο Σπύρος Παπασπύρος είναι πρώην Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου