Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

…και όμως ακόμη δεν πιάσαμε πάτο…

Αφήνω για λίγο την ενασχόλησή μου με τον διαχειριστικό μικρόκοσμο της έναρξης εξαμήνου του  ΙΕΚ, αλλά και αυτό των εξετάσεων Πιστοποίησης για να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις σχετικά με τα τελευταία γεγονότα ενοποίησης οργανισμών και δη του Ινστιτούτου Διαρκούς Εκπαίδευσης Ενηλίκων.., ή του Εθνικού Οργανισμού Πιστοποίησης Προσόντων. κ.ο.κ .
Αν και μυημένος χρόνια τώρα στην πολιτική αρθρογραφία αδυνατώ όχι μόνο να «παρέμβω», αλλά και να παρακολουθήσω τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες στην Πατρίδα μας,. Και αυτό γιατί δεν θέλω να συνεισφέρω… σε μια ατέρμονη και ανώφελη, την ώρα των πράξεων,  ανάλυση για το πως φθάσαμε ως εδώ. Δεν μπορούσα όμως να μείνω απαθής στο πολύ προβληματισμένο βλέμμα του Γιώργου, ενός νεαρού Μηχανολόγου Μηχανικού που βρέθηκε αυτές τις μέρες μαζί μας στα Γιάννενα ως εντεταλμένος εκπρόσωπος του Οργανισμού για τις εξετάσεις Πιστοποίησης αποφοίτων των Ινστιτούτων Επαγγελματικής Κατάρτισης των γνωστών  μας Ι.Ε.Κ. .
Μάταιο ότι έκανα για να απαλύνω την ανησυχία του για το τι μέλλει γενέσθαι ως προς την συνέχιση της εργασιακής του σχέσης με τον κυοφορούμενο νέο οργανισμό.
Σε αυτή τη αν όχι δυσχερή, αλλά σίγουρα ανασφαλή θέση από ότι ξέρω είναι και άλλα παιδιά από τους παραπάνω οργανισμούς και όχι μόνο.
Πολύ άδικο για νέα παιδιά με σημαντικά προσόντα και πολύ μέλλον μπροστά στην διελκυστίνδα της εργασιακής εφεδρείας. Και όμως όλα θα ήταν διαφορετικά εάν ένα χρόνο πριν είχε στηθεί ένας ενιαίος οργανισμός που θα περιελάμβανε όλες τις δράσεις των υπό κατάργηση οργανισμών, με πλήρη αξιοποίηση όλων των στελεχών τους, και όχι πάλι με αποσπασμένους Εκπαιδευτικούς. Αντί αυτού είδαμε…οκτώ μήνες ήξεις αφίξεις…στο ΦΕΚ της ίδρυσης του Εθνικού Οργανισμού Πιστοποίησης Προσόντων,  ή την στενόμυαλη λογική των συσχετισμών και εξαιρέσεων (αν αληθεύουν αυτά που έμαθα για την «ύποπτη» εργασιακά πρωτοκαθεδρία του ΕΚΕΠΙΣ στην όλη διαδικασία συγχωνεύσεων).
Δυστυχώς δεν… καθαρίζουμε εμείς οι μεγαλύτεροι με μια απλή έκφραση συμπάθειας  ή με ένα συγνώμη, αφού με τις παραλείψεις μας  τις λάθος επιλογές μας ή με την μακαριότητά μας έχουμε υποθηκεύσει για τα καλά το μέλλον των παιδιών μας αλλά και αυτό των δικών τους παιδιών, Ίσως ήλθε η ώρα να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων αυτή τη ύστατη ώρα και σώσουμε ότι  τουλάχιστον σώζεται, και δεν εννοώ βεβαίως λογικές  του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
Παρότι  φύσει αισιόδοξος έχω την αίσθηση ότι οι πυλώνες που θα μας έβγαζαν στα σίγουρα από το τούνελ της κρίσης, όπως είναι ο παραγωγικός ιστός και η κοινωνική συνοχή είναι εντελώς ανύπαρκτοι. Σε αυτό αν προσθέσουμε  και  ένα συλλήβδην ανερμάτιστο αν όχι ανίκανο  «πολιτικό προσωπικό» που πορεύθηκε εδώ και χρόνια στο περίπου… δηλαδή στη λογική του βλέποντας και κάνοντας, ή σε αυτή ενός ανόητου και πολλάκις επικίνδυνου λαϊκισμού. Εύχομαι να μη φτάσαμε να βιώνουμε ένα εκρηκτικό μείγμα αναπόφευκτου του «μοιραίου».

Ευάγγελος Θεοδώρου
Δ/ντής Ι.Ε.Κ. Ιωαννίνων

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου