Η Αριστερά βρίσκει τον Χριστό

Ο σύντροφος Παπαδημούλης και οι διασκεδαστικές βιβλικές αναφορές του ήταν μόνο η αρχή

Μάνος Βουλαρίνος

Ο σύντροφος Παπαδημούλης και οι διασκεδαστικές βιβλικές αναφορές του ήταν μόνο η αρχή ενός χριστιανικού κύματος που φαίνεται να σαρώνει τις γνήσια αριστερές ψυχές καθώς πολλοί σύντροφοι φαίνεται να ανακάλυψαν τον Ιησού Χριστό και με τον ζήλο του νεοφώτιστου υμνούν τη ζωή, τη δράση και το κήρυγμά του. Είναι τέτοιο το αριστερό πάθος για τον Εσταυρωμένο που νομίζω πως λίγο απέχουμε από τη μέρα που κάποιος σύντροφος θα γράψει στα σοβαρά ότι ο φερόμενος ως υιός του Θεού ήταν στην πραγματικότητα ένας προφήτης με αποστολή να προετοιμάσει την ανθρωπότητα για τον ερχομό του πραγματικού Θεού, Καρόλου Μαρξ.
Σε πολλούς αυτή η στροφή
στον χριστιανισμό και η απόπειρα δικαίωσης μέσα από τις Γραφές μοιάζει κάπως παράξενη, κυρίως επειδή αυτοί που στρίβουν είναι θαυμαστές και υπερασπιστές δικατοριών που, πέρα από το κυνήγι που εξαπέλυσαν σε κάθε ιδέα που δεν ταυτίζονταν απολύτως με τη δική τους, κυνήγησαν και οποιαδήποτε θρησκευτική-μεταφυσική πίστη και εκδήλωση. Στην πραγματικότητα η στροφή αυτή όχι απλώς είναι απολύτως φυσιολογική, αλλά δεν είναι καν στροφή.
Βλέπετε, οι πραγματικοί αριστεροί είναι περισσότερο πιστοί παρά ιδεολόγοι. Οι πραγματικοί αριστεροί πιστεύουν με τον ζήλο του θρήσκου, πέρα από κάθε λογική, πέρα από κάθε ένδειξη της πραγματικότητας, πέρα από κάθε απόδειξη. Παρότι όλες οι απόπειρες εφαρμογής της βασικής τους ιδέας απέτυχαν παταγωδώς, εκείνοι συνεχίζουν να την πιστεύουν και να την κηρύττουν με το πάθος ιεροκύρηκα που δεν σταματά να φωνάζει ότι η Γη είναι μερικών χιλιάδων ετών ακόμα κι όταν κάθε επιστημονική ανακάλυψη αποδεικνύει το αντίθετο.
Η πραγματική Αριστερά δεν είναι χώρος ιδεολογικός, αλλά μια θρησκεία που έχει όλα τα γνωρίσματα των θρησκειών. Έχει προφήτες, έχει αγίους, έχει μάρτυρες, έχει απίστους που δεν είναι απλώς άνθρωποι με διαφορετική άποψη αλλά εχθροί, έχει προσμονή ενός άλλου κόσμού που θα ξεφυτρώσει μέσα από τις στάχτες του παλιού και – όπως κάθε θρησκεία – αδιαφορία για οποιαδήποτε διάψευση.
Σκεφτείτε έναν πραγματικό αριστερό και μια θεούσα. Η θεούσα προκειμένου να επιχειρηματολογήσει παραπέμπει σε εδάφια της Βίβλου και ο αριστερός (που την κοροϊδεύει) παραπέμπει σε αποσπάσματα από τα έργα του Μαρξ και τα χρησιμοποιεί ως αξιωματικές αλήθειες. Η θεούσα προσκυνάει σκηνώματα και ο αριστερός (παρόλο που την κοροϊδεύει) ανυπομονεί να πάει στη Μόσχα να προσκυνήσει το ταριχευμένο σώμα του Λένιν. Η θεούσα έχει στο σπίτι της εικονοστάσι και ο αριστερός (που τη θεωρεί γραφική) έχει αφίσα του Τσε, προτομή του Μαρξ, μπλουζάκι με τον Μάο κι ένα καπέλο του Κόκκινου Στρατού με το σφυροδρέπανο που αγόρασε σε κάποιο προσκύνημα σε χώρα του ανατολικού μπλοκ. Η θεούσα πάει τακτικά στην εκκλησία και ο αριστερός (που όλα αυτά του φαίνονται αντιδραστικά) πάει τακτικά σε συγκεντρώσεις που έχουν το ίδιο αποτέλεσμα που έχουν και οι τελετές στις οποίες πάει η θεούσα: κανένα πέρα από την τόνωση της ψυχικής ευφορίας όσων συμμετέχουν. Η θεούσα πιστεύει σε έναν Θεό του οποίου τον λόγο ισχυρίζονται πως γνήσια εκφράζουν οι Καθολικοί, οι Ορθόδοξοι, οι Ιεχωβάδες, οι Προτεστάντες, οι Μορμόνοι κλπ και ο αριστερός (που όλα αυτά τα αναγνωρίζει ως παιχνίδια εξουσίας) πιστεύει στον Μαρξ του οποίου τη σκέψη ισχυρίζονται πως γνήσια εκφράζουν οι Λενινιστές, οι Τροτσκιστές, οι Σταλινικοί, οι Μαοϊκοί κλπ. Η θεούσα είναι πιστή μιας θρησκείας στο όνομα της οποίας και για το καλό του Ανθρώπου έχουν σφαγιαστεί εκατομμύρια άνθρωποι και ο αριστερός είναι πιστός μιας ιδέας στο όνομα της οποίας και για το καλό του Ανθρώπου έχουν σφαγιαστεί εκατομμύρια άνθρωποι.            
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, η μετάβαση από την περιγραφή της θρησκείας ως «το όπιο των λαών» στις παραπομπές στα Ευαγγέλια είναι πολύ εύκολη γιατί η απόσταση που χωρίζει τα δύο σημεία είναι μηδαμινή. Γιατί η πραγματική Αριστερά, πολύ περισσότερο από πολιτικός χώρος, είναι ο χώρος ικανοποίησης εκείνων των συνανθρώπων οι οποίοι, ενώ είναι σκεπτικιστές απέναντι στο μεταφυσικό, δεν έχουν ακόμα ξεπεράσει την ανάγκη να πιστέψουν πέρα από κάθε λογική και κρίση σε κάτι πιο μεγάλο και δυνατό από αυτούς. Και μπράβο τους.
Υ.Γ. Δεν αναφέρθηκα στην απόπειρα να αποδοθεί συγκεκριμένη ιδεολογία στον Ιησού μέσα από τα Ευαγγέλια γιατί μου παραφαίνεται παιδική (και άρα κάπως θλιβερή όταν γίνεται από μεγάλους ανθρώπους). Οι αντιφάσεις των Ευαγγελίων είναι τόσο μεγάλες που για κάθε «επαναστατική» επίθεση στους εμπόρους στον ναό, υπάρχει και μια παρότρυνση για υποταγή στην κρατική εξουσία όπως αυτή του «απόδοτε τα Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ». Γενικά η χρήση των – συχνά γεμάτων σοφία - θρησκευτικών κειμένων ως πηγή αποδεικτικών στοιχείων, καλό είναι να αποφεύγεται με τον ίδιο τρόπο που αποφεύγεται η χρήση των – επίσης γεμάτων σοφία – μύθων του Αισώπου ως απόδειξη της ικανότητας των ζώων να μιλούν. 

ΠΗΓΗ: