Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2019

Έχουμε εθνική μελαγχολία;

Του Νίκου Τσούλια*

     «Ο θεσμός του Κοινοβουλίου ευτελίζεται καθημερινά από το ύφος και το ήθος αυτών που το μόνο που έχουν να προσφέρουν είναι η χυδαιότητα της χειραγώγησης συνειδήσεων και του τακτικισμού. Δυστυχώς εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πρωταγωνιστές τύπου Πολάκη αλλά δεν έχει και το μονοπώλιο. Υπάρχουν διάλογοι που φέρνουν εθνική μελαγχολία».

     Αυτό το σχόλιο του καλού φίλου Δ. Δόγκα μου έδωσε την ιδέα για το παρόν άρθρο, γιατί ενστερνίζομαι απόλυτα το χαρακτηρισμό που δίνει στη σημερινή ιστορική συγκυρία της χώρας μας. Ναι έχουμε εθνική μελαγχολία γιατί…

     Δεν πιστεύουμε στην εθνική και στην κοινωνική συνεννόηση. Διχαστήκαμε γιατί κάποιοι αυτοπροσδιορίστηκαν ως «απελευθερωτές» και βάφτισαν τους αντιπάλους τους ως «προδότες». Και οι «μάζες» επέλεξαν την οδό της συνομωσιολογίας και της σωτηριολογίας. Και ποιοι ήταν οι εκλεκτοί και σωτήρες; Η τριάδα της αθλιότητας (οι δύο πρώτες μάλιστα από κοινού!), ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., οι ΑΝ.ΕΛ. και η «Χρυσή Αυγή»! Αυτά τα κόμματα είναι και οι μόνο κερδισμένοι από την κρίση! Δηλαδή οι δημαγωγικές, οι ακροδεξιές και οι φασιστικές δυνάμεις. Ένα τοξικό πολιτικό σύστημα επέλεξε ο λαός για την πιο δύσκολη περίοδο της μεταπολίτευσης!
     Δεν εμπιστευόμαστε τις δημιουργικές δυνάμεις μας και δεν τις αναδεικνύουμε. Αντίθετα εμπιστευτήκαμε ό,τι επί δεκαετίες είχαμε στο περιθώριο της πολιτικής ζωής. Με ποια κριτήρια κρίναμε ότι η τριάδα της αθλιότητας (και πιο ειδικά το σχήμα ΣΥΖΑΝΕΛ) μπορεί να διαμορφώσει συνθήκες υπέρβασης της κρίσης; Με το απόλυτα επιπόλαιο κριτήριο ότι ευθύνεται ΜΟΝΟ το ΠΑ.ΣΟ.Κ. για την κρίση! Και εδώ παγιδευτήκαμε, γιατί μια τέτοια ερμηνεία δεν αντιστοιχεί στην απλή και ωμή πραγματικότητα. Και είναι πασίγνωστη διαπίστωση ότι αν δεν κατανοείς την πραγματικότητα, τότε πολύ απλά θα σε εκδικηθεί.
     Και έτσι μετά από 10 περίπου χρόνια βαθιάς και γενικής κρίσης είμαστε ακόμα σε αχαρτογράφητα νερά. Δεν ξέρουμε που βρισκόμαστε ούτε και που πηγαίνουμε. Αντιληφθήκαμε πολύ αργά ότι τα γεγονότα δεν μας περιλαμβάνουν, γιατί πολύ απλά δεν ερμηνεύσαμε και δεν ερμηνεύουμε ορθολογικά την πραγματικότητα. Αντί για αναγνώριση της πραγματικότητας τοποθετούμε στη θέση της το λαϊκισμό, το παραμύθιασμα, τις φαντασιώσεις.
Και τώρα τι; Μέχρι το 2060 θα έχουμε επιτήρηση. Αυτή είναι η μεγάλη επιτυχία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Να ποια ήταν η «ελπίδα που ερχόταν», ένας εφιάλτης. Και δεν έχουμε αλλεπάλληλες ήττες με τα τρία διαδοχικά μνημόνια και με το τέταρτο μακράς διαρκείας μισού περίπου αιώνα. Έχουμε ήττα στρατηγικής σημασίας και σε ένα εθνικό ζήτημα, στο Μακεδονικό. Οι απελευθερωτές Τσίπρας και Καμμένος (ναι και αυτός) οδήγησαν την Ελλάδα σε ταπεινωτική ήττα με λογική υποτέλειας στις στρατηγικές επιλογές του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της Γερμανίας, με μοναδικό όφελος τα συγχαρητήρια της Μέρκελ και του Τραμπ και την ενδεχόμενη υποψηφιότητα του Τσίπρα για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. Αυτό κι αν είναι η απόλυτος τραγέλαφος.
     Αλλά τι νοιάζει τους ευκαιριακούς αρχηγούς στη διακυβέρνηση της χώρας ποια θα είναι η εικόνα μας για τις επόμενες δεκαετίες, για τα αιματηρά πλεονάσματα, για την ασφυξία της οικονομίας; Και ποιοι θα απολογηθούν αργότερα όταν το όνομα «Μακεδόνες» θα αναφέρεται ΜΟΝΟ στους κατοίκους της Βόρειας Μακεδονίας και δεν θα συνδέεται με τους δικούς μας Μακεδόνες; Ναι, έχουμε μπροστά μας μια συνεχή εθνική μελαγχολία. Γιατί το ιστορικό όνομα των Μακεδόνων, που ήταν μόνο Έλληνες και όχι Σλάβοι, θα το καρπωθούν αποκλειστικά αυτοί που δεν είχαν καμιά απολύτως σχέση παρά μόνο το γεγονός ότι κατοίκησαν από μια χρονική περίοδο και μετά στην ευρεία γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας! Κάναμε μέγα λάθος. Θεωρούσαμε ότι η Υποτέλεια ήταν χαρακτηριστικό της δεξιάς παράταξης των παλιότερων δεκαετιών. Πιαστήκαμε αφελείς γιατί η σύγχρονη Υποτέλεια εκφράστηκε απόλυτα από το δημαγωγικό (αντιιμπεριαλιστικό!!!) κόμμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
     Δεν έχουμε κάποιο σχέδιο για το μέλλον μας. Γιατί εξακολουθούμε να μην συνειδητοποιούμε τόσο τα αίτια της κρίσης όσο και το ποιες πολιτικές δυνάμεις μπορούν να συνεργήσουν στο ξεπέρασμα της κρίσης. Τώρα και για τα επόμενα άμεσα χρόνια θα ζήσουμε έναν διχασμό μεταξύ ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και Ν.Δ. και μάλιστα με πρακτική τσαμπουκά, όπως την έχει καθιερώσει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ο κ. Τσίπρας και ο κ. Πολάκης. Τώρα ακόμα και η «Χρυσή Αυγή» μείωσε τις απειλές στη Βουλή. Τώρα έχουμε άλλο αστέρι – τσαμπουκά.
     Ναι, έχουμε εθνική μελαγχολία, γιατί δεν έχουμε ακόμα επιλέξει τον μόνο ορθολογικό δρόμο, αυτόν της εθνικής συνεννόησης, στον οποίο επιμένει το ΚΙΝ.ΑΛ.
*Ο Νίκος Τσούλιας είναι πρώην πρόεδρος της ΟΛΜΕ 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου