Η ΑΙΜΑΤΗΡΗ ΚΑΙ
ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΝΤΩΣΗΣ ΑΠΟ ΚΕΝΤΡΑ ΠΑΡΑΕΞΟΥΣΙΑΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΝ
ΕΠΙΣΗΜΟ ΚΡΑΤΙΚΟ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ, ΑΚΤΙΒΙΣΤΩΝ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΑΝ
ΚΙΝΔΥΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΕΣΤΗΚΥΙΑ ΤΑΞΗ
Δυστυχώς, η δημοκρατική Ελλάδα πλήρωνε
το γεγονός ότι ποτέ δεν τιμωρήθηκαν οι δωσίλογοι της Κατοχής, η κύρια
πηγή προσπορισμού των μετεμφυλιακών παρακρατικών
Ενας υφηγητής Πανεπιστημίου, ένας
φημισμένος βαλκανιονίκης αθλητής, που κάποτε τις νίκες του ζητωκραύγασε
ακόμα και ο εθνικός εσμός που αργότερα τον σκότωσε
Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις, όπως δείχνει η νεότερη ιστορία της
χώρας, όπου κέντρα παραεξουσίας αλλά και ανεξέλεγκτες σφαίρες του
επίσημου κατασταλτικού μηχανισμού του κράτους στοχοποιούν, όχι τους
πλέον δεδηλωμένους εχθρούς του, αλλά εκείνους που με τη στάση τους
απειλούν να διευρύνουν την κοινωνική αντίδραση εναντίον του. Κάποτε
φτάνουν μέχρι του σημείου να διαπράξουν ακόμη και ωμές δολοφονίες εις
βάρος τους και μάλιστα σε δημόσια θέα με σκοπό το μαζικό εκφοβισμό.
Και αυτό γίνεται γιατί οι «στόχοι» αυτοί, ακολουθώντας διαφορετικούς δρόμους πολιτικής λειτουργίας, απευθύνονται σε αποδέκτες τους οποίους οι καταπιεστικοί μηχανισμοί δεν μπορούν να χειριστούν, όντας ιδιόμορφοι ως προς τα κοινωνικά και πολιτικά τους χαρακτηριστικά. Οι νέοι μιας γειτονιάς, οι μαθητές και οι φοιτητές, ο εργάτης που δοκιμάζεται στην αγορά εργασίας, η νοικοκυρά που διαχειρίζεται όπως όπως το φτωχό οικογενειακό προϋπολογισμό, ο καθημερινός άνθρωπος που χάνει το σπίτι του και αγωνιά για το μέλλον.
Αυτούς τους ανθρώπους επηρεάζει ένας ράπερ -μουσικός που τραγουδούσε κατά του φασισμού (Π. Φύσσας), έναν βαλκανιονίκης και προβεβλημένος γιατρός που μιλούσε για την ειρήνη (Γ. Λαμπράκη), ένας φοιτητής που συγκέντρωνε υπογραφές κατά της χρήσης των πυρηνικών στα 1951 (Νίκος Νικηφορίδης), ένας νέος που μοίραζε προκηρύξεις της ΕΔΑ στη Θεσσαλονίκη το 1961, ο Στέφανος Βελδεμίρης, ή οργάνωνε μαχητικές διαδηλώσεις στην Αθήνα το 1965 (Σωτήρης Πέτρουλας), αλλά και ένας δημοσιογράφος, όπως ο Τζορτζ Πολκ, που δολοφονήθηκε στις 16 Μαΐου 1948, τη στιγμή που προσπαθούσε να αποκαλύψει τι συνέβαινε πραγματικά με τον εμφύλιο πόλεμο, ή ένας νεολαίος, ο Γιάννης Χαλκίδης, στις 5 Σεπτεμβρίου του 1967, που έφαγε δύο σφαίρες στην πλάτη γιατί ανατίναξε έναν στύλο της ΔΕΗ και για λίγα λεπτά ματαίωσε τα εγκαίνια της ΔΕΘ στη Θεσσαλονίκη. Αυτοί ήταν κάποιοι από τους ανθρώπους που έβγαλε από τη μέση το «καθεστώς».
Το κοινό τους σημείο, η αποφασιστικότητα και ο δυναμισμός τους, η ανυποχώρητη στάση τους έναντι ενός κλίματος διάχυτης πολιτικής τρομοκρατίας, και σε πολλές περιπτώσεις η απουσία κάλυψης ενός συμπαγούς κομματικού μηχανισμού. Ισως και η δυνατότητά τους να απευθύνονται σε ένα ευρύτερο κοινό, η πολυεπίπεδη σχέση τους με την κοινωνία -όχι πάντα μέσω των επίσημων πολιτικών διαύλων- με κύριο προσδιοριστικό στοιχείο την προσωπική τους πράξη, το αίσθημα κοινωνικής ευθύνης, την ανάγκη τους για συλλογική προσφορά.