Επειδή υπάρχουν και έρχονται οι γενιές των 20 και 30!

ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ*

Μακριά από την "λάμψη" των κυβερνητικών, αντικυβερνητικών και αγωνιστικών πλευρών της ΔΕΘ βρίσκονται τα συμβαίνοντα ζωής των πολιτών και των νέων.

Εκτός από τον ΕΝΦΙΑ,  την υπερ-φορολόγηση και τα πρόσφατα της "πολιτικής ψυχοπαθολογίας", υπάρχουν οι νέοι και οι νέες 20, 30, 40 χρόνων που αναζητούν ένα καθαρό σκίτσο για το μέλλον τους.
Ολόκληρες γενιές που μεγάλωσαν και πορεύονται με την λιτότητα, την ανεργία, την αδυναμία του οικογενειακού προυπολογισμού για τα 90-120 Ευρώ στον λογαριασμό της παρέας για μια ολιγοήμερη απόδραση σε ένα νησί. Τώρα ποιοί και πότε, πώς, με ποιά εργασία πρόκειται να στηρίξουν τις σημερινές συντάξεις και οι ίδιοι που να ελπίζουν για τις δικές τους; Στο πολιτικό πεδίο η ιστορία "γράφεται" και με το ότι έπρεπε να γίνει και δεν έγινε. Από τότε που οι γονείς έβρισκαν στο γραμματοκιβώτιό επιστολές τραπεζών που τους καλούσαν  με μια απλή υπογραφή να πάρουν κάποιες χιλιάδες ευρώ μέχρι τα σημερινά "κόκκινα" υπάρχει και  υπερχρέωση "ενόχων" στην αντίληψη των νέων.

Η κρίση πύκνωσε το χρόνο και πλήθος γεγονότων εναλλάσσονται λές και πρόκειται για ταινίες μικρού μήκους. Οι νέοι άνθρωποι προσπαθούν να ονειρευτούν με συμπίεση υποχρεώσεων, των δικών τους αγωνιών ή των γονιών σε μια δύσκολη καθημερινότητα που αφαιρούν περιθώριο στο όνειρο να διαρκέσει. Άλλωστε είναι κυρίως αυτοί που σηκώνουν την εξοντωτική και  απίστευτη υπέρ-αλυσίδα -κάθε είδους, που δηλώνονται για 4ωρα ενώ δουλεύουν 8ωρα, σε μια εποχή που η ανεργία των φίλων τους  χρησιμοποιείται ως κόπτης διεκδίκησης δικαιωμάτων. Σε μια χώρα που τρόικα έχει διαλύσει και υποκαταστήσει τον επιτελικό, ρυθμιστικό ρόλο του κράτους και αρκετοί των εργοδοτών έχουν μπερδέψει το κέρδος με την παραγωγή, την επιχειρηματικότητα και την τήρηση στην πράξη της εργατικής νομοθεσίας. Έτσι τα προσωρινά των ρυθμίσεων από την φορολογία έως την μερική απασχόληση έγιναν μόνιμα.

Και τώρα στη ΔΕΘ: μεταρρυθμίσεις  και πάλι στα εργασιακά κλπ., αλλά η  απλήρωτη εργασία δεν αποζημιώνεται με διατάξεις ούτε με την μιντιακή ρητορική για την επιχειρηματικότητα των νέων. Στην ΝΔ θυμήθηκαν την "τσέπη" του λαού αλλά επί των σοβαρών στην κρίση της εργασίας τίποτα. Καμμιά πρόταση πως η γενιά των 350 ευρώ μπορεί να γίνει των 700. Τώρα με την διεύρυνση της ατζέντας από την κυβέρνηση -παιδεία, δημόσια διοίκηση, κοινωνική οικονομία κλπ- αναδεικνύεται η επιδερμικότητα και η ένδεια της αξιωματικής ΝΔ. Με "τρύπιες" πολιτικές και κούφιες εξαγγελίες περί επενδύσεων ή ανάπτυξης δεν πετυχαίνεται ο ικανός ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ -4,5%- για την έξοδο απο τον πάτο του βαρελιού με τις υπογραφές για "υπέρογκα" πλεονάσματα, τις οποίες η ΝΔ δεν αμφισβητεί. Η ίδια η ιστορία διδάσκει ότι γράφεται  και από  όσα δεν γίνονται, και με αυστηρό "πόιντ σύστεμ", και τότε γίνεται  εντυπωσιακά αποκαλυπτική. Στην ΔΕΘ επιχειρείται να "συμβασιοποιιηθεί" το οριστικό χαμήλωμα των προσδοκιών, και ειδικά των νέων γενιών, μια διαχωριστική των "κάτω" και των "μεσαίων που επικρέμονται" με ασκήσεις μικρού δικομματισμού για κοντινή ή παρατεταμένη προεκλογική περίοδο. Όμως οι στίχοι του τραγουδιού του Αλκίνοου:  "Μικρός ορκίστηκα το κόσμο να αλλάξω, μα στα σαράντα μου είμαι ο κόσμος, πού να ψάξω για τον ένοχο;" δεν είναι παντός καιρού. Ούτε κατεστημένο είναι οι 40ρηδες και αρκετοί ούτε εγκατεστημένοι στην χώρα.

Φαίνεται όμως ότι οι κρατούντες  πολιτικά και οικονομικά ξεχνούν ότι "τίποτε δεν είναι ισόβιο". Όταν οι συνθήκες αλλάζουν τόσο γρήγορα και δεν αφήνουν χώρο για το όνειρο τότε η αναζήτηση νοήματος ζωής γίνεται κύμα. Όταν είναι συνεχείς οι αποτυχίες για δρόμο στο μέλλον ή οι νέες  γενιές συναντούν τοίχους, βρίσκουν τρόπο  και ανοίγουν το δρόμο!

*Ο Σπύρος Παπασπύρος είνια πρώην Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ