Κάνοντας ζάπινγκ έπεσα τυχαία πάνω στην Λιάνα Κανέλλη, που με την γνωστή της παραληρηματική ρητορεία κατακεραύνωνε τους πάντες για τον δήθεν σφαγιασμό των μαθητών στις πανελλήνιες εξετάσεις, έφθασε ακόμη με περισσή αμετροέπεια να ισχυριστεί ότι κατ’ εντολή Υπουργού βάλανε δύσκολα θέματα γιατί θέλουν λέει να αλλάξουν το σύστημα των εξετάσεων.
Και που το ξέρεις εσύ λαλίστατη βουλευτή του Κ.Κ.Ε. ότι ήταν δύσκολα; Κάποιοι προφανώς πιο ειδικοί σε ενημέρωσαν για τον βαθμό δυσκολίας τους. Μόνο που «ξέχασαν» να σε ενημερώσουν, αν και μπορούσες να το καταλάβεις μόνη σου ευφυέστατη είσαι, ότι οι καθηγητές δεν «υποκύπτουν» σε τέτοιου είδους εντολές, αλλά και κάτι ακόμη είτε «εύκολα» είτε «δύσκολα» θέματα λίγη σημασία έχει ως προς το επιθυμητό αποτέλεσμα, αφού ούτως ή άλλως δεν υπάρχει προκαθορισμένος βαθμός προσβασιμότητας στις διάφορες σχολές, αλλά αυτό καθορίζεται κάθε φορά από την επίδοση των μαθητών,
Και αυτό το γνωρίζει καλύτερα από όλους ο κάθε υποψήφιος, όπως επίσης ότι στην μία και στη άλλη περίπτωση σημασία έχει όχι το πόσο ψηλά έφθασε σε επιδόσεις, αλλά κυρίως πόσοι τον έχουν υποσκελίσει σε αυτές.
Δυστυχώς οι μαθητές μας δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο την βαρβαρότητα των πανελληνίων εξετάσεων αλλά είναι αναγκασμένοι να ακούνε και τους διάφορους «σχολιαστές» ειδικούς και μη, αλλά και κάθε λογής παρατρεχάμενους να αναλύουν τα πως και τα γιατί…, έμποράκοι όλοι τους ενός συναισθηματικού λαϊκισμού με θύματα παιδικές ψυχές. Και πώς να είναι διαφορετικά όταν γονείς, εκπαιδευτικοί, πρωτοσέλιδα εφημερίδων, βιώνουν με πρωτόγνωρη ένταση την όλη διαδικασία των εξετάσεων…. μοιάζει να σταματάει ο χρόνος… ένας παραλογισμός στις πλάτες των άμοιρων παιδιών που νοιώθουν ότι δεν ανταγωνίζονται, μόνο για τους εαυτούς τους.
Εσχάτως είχαμε και εξόφθαλμα φαινόμενα αντιγραφών, δεν με εκπλήσσουν. Αίσθησή μου είναι ότι κατά καιρούς συνέβαιναν και θα συμβαίνουν τέτοια γεγονότα, είτε γίνονται αντιληπτά είτε όχι, εξάλλου ποτέ δεν έλλειψε η ευρηματικότητα κάποιων υποψηφίων σε θέματα αντιγραφής που εύκολα ή δύσκολα κάποιες φορές θα διαπέρασε την στεγανότητα του όλου συστήματος των εξετάσεων πόσο μάλλον σήμερα με την τεχνολογία σε πλήρη δράση. Είναι μια αναπόφευκτη παθογένεια του θεσμού των πανελληνίων εξετάσεων, αλλά και κάθε γραπτών εξετάσεων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αλλοιώνει την αξιοπιστία τους. Καμία σχέση με αυτό που βίωσα την εποχή όταν ήμουν υποψήφιος το 1980 με την ολική διαρροή (αλήστου μνήμης υπόθεση Ράμμου πανελλαδικά, Μακρίδη τοπικά).
Και ενόσω συμβαίνουν αυτά την περασμένη Τρίτη συνεδρίασαν τα νεοεκλεγμένα μέλη του Δ.Σ. της Ε.Λ.Μ.Ε., όπως αυτά προέκυψαν από τις αρχαιρεσίες του κλάδου. Κύριο θέμα η νέα δομή του Δ.Σ., δεν ξέρω τι καινούριο έφεραν αυτές οι εκλογές, εκείνο που ξέρω είναι ότι το σώμα 890 εκλογέων «επιβράβευσε» για ακόμη μια φορά τους «εστεμμένους» από όλες ανεξαιρέτως τις παρατάξεις!, αφού βέβαια φρόντισαν οι ίδιοι να ηγηθούν σε αυτή την πανστρατιά «παλαιών» και «νέων» υποψήφιων με έπαθλο που ακόμη αναζητείται και ίσως δεν βρεθεί ποτέ. Τώρα το σύνθημα «εμπειρία» και «ανανέωση» μαζί για την «νίκη» γιατί έγειρε τόσο μονόπατα προς την μεριά της «εμπειρίας» θα σας γελάσω.
Η αλήθεια είναι ότι όταν τόλμησα στην παράταξή μου (ΠΑΣΚ) να προτείνω την πλήρη ανανέωση σε πρόσωπα με ότι αυτό συνεπάγεται εκλογικά, έμεινα εντελώς μόνος. Πίστευα και πιστεύω ότι χρειάζεται ένα σοκ το συνδικαλιστικό κίνημα για να βγει από την προγραμματική και κυρίως την οργανωτική παρακμή, ένα πρώτο βήμα θα ήταν τα φρέσκια πρόσωπα. Δυστυχώς για ακόμα μια φορά τα τόσα νέα παιδιά που κόσμησαν όλα τα ψηφοδέλτια αποτέλεσαν απλά και μόνο το άλλοθι της ανανέωσης.
Το χειρότερο είναι ότι οι περισσότεροι από τους «εστεμμένους» θα αποχωρήσουν μόλις τελειώσουν οι διεργασίες για τη σύνθεση του προεδρείου, αφήνοντας στους «διεκπεραιωτές» την λάντζα.
Μπήκαν για να καθαρίσουν την μπουγάδα και μετά πάλι στο εύκολο παιγνίδι και την ασφάλεια που τους προσφέρει το φουλαρισμένο ευρετήριο επαφών της κάρτας sim του κινητού τους. Δεν τους αδικώ όμως έτσι τους μάθανε οι ψηφοφόροι, είτε γιατί τους ανέχονται, είτε γιατί ξεπληρώνουν την όποια ενοχή τους εξαιτίας της αποχή τους από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων (συνελεύσεις), κάποιοι βεβαίως με το αζημίωτο πάντα σε ένα αλισβερίσι μικροδιευκολύνσεων στα διάφορα πόστα ΠΥΣΔΕ, ΑΠΥΣΔΕ, ΚΥΣΔΕ.
Τώρα τι σόι προεδρείο θα προκύψει ολίγο ενδιαφέρει. Το πιθανότερο ένα άθροισμα σύγκλισης προσωπικών στρατηγικών και παζαρέματος τι μου δίνεις τι σου δίνω και άλλες τέτοιες ομορφιές, εξάλλου η ιδεολογική αποφλοίωση δεν επιτρέπει κάτι περισσότερο. Εκτός αν η έκπληξη γίνει στη βάση ενός «αντιμνημονιακού» μοντέλου, να το δούμε και αυτό και μη χειρότερα.
Τις προάλλες συνάντησα σε γνωστό κοινό μας στέκι εξέχοντα παράγοντα αριστερής παράταξης που είναι κατά κάποιο τρόπο ρυθμιστής των συσχετισμών στο Δ.Σ. όταν μεταξύ σοβαρού και αστείου του πρότεινα να με στηρίξει για Πρόεδρο με Αντιπρόεδρο υποψήφια του συνδυασμού του. Η απάντηση με μια μικρή δόση αλαζονείας ήταν «…τι μπορείτε να κάνετε εσείς…», «…αν όχι περισσότερα από σας… σίγουρα πάντως μια τρύπα στο νερό σαν και αυτή που κάνατε εσείς 25 χρόνια τώρα…» αγαπητέ μου συνάδελφε.
Δεν με ενοχλούν αυτά ίσα ίσα που τα βρίσκω χαριτωμένα, εκείνο που με εξοργίζει είναι ότι ένα συνδικαλιστικό κίνημα πορεύεται χρόνια τώρα ακουμπώντας ή και πιλατεύοντας την πιο παθογόνα πλευρά του εκπαιδευτικού. Δεν είναι δυνατόν φίλοι μου «εστεμμένοι» συνδικαλιστές το προφίλ του εκπαιδευτικού ,να είναι ενός φοβικού εργαζόμενου που από ανασφάλεια θα πρέπει να αρνείται σχεδόν τα πάντα, όπως την οποιαδήποτε αξιολόγηση, ή τις συνενώσεις σχολείων, όπου διαπιστωμένα θα πρέπει να γίνουν, ή ακόμη και την συζήτηση για το νέο σχολείο, που γενικώς αρνείται. Είναι ένα προφίλ που όχι μόνο δεν του αρμόζει, αλλά τον προσβάλει κιόλας. Επιτέλους ας αναδειχθεί η υπερήφανη πλευρά του ανθρώπου και κυρίως του Δασκάλου, που ασκεί ένα κοινωνικό λειτούργημα, και δεν κάνει μια εργασιακή αγγαρεία σε μια «εκπαιδευτική φάμπρικα».
Βαγγέλης Θεοδώρου
Καθηγητής πληροφορικής
Δ/ντής Ι.Ε.Κ. Ιωαννίνων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου