Του Παναγιώτη Παναγιώτου
Η τελευταία Σύνοδος Κορυφής ήταν ο χώρος εκδήλωσης μιας ισχυρής πολιτικής βούλησης των Ευρωπαίων ηγετών (έστω και καθυστερημένα), για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης χρέους και για τον περιορισμό της εξάπλωσης και της μετάδοσης στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ισως τους "ξύπνησε" ο "σπινθήρας" που άναψε στην Ιταλία, σε συνδυασμό με το "συσσωρευμένο" αδιέξοδο του μεγάλου ελληνικού χρέους, που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να "τινάξει στον αέρα" το "σκάφος" της ευρωζώνης. Η αδυναμία μας έγινε τελικά το πιο πειστικό επιχείρημα προς τους δανειστές μας...
Ηταν προφανές ότι κανένα πρόγραμμα εξυγίανσης της ελληνικής οικονομίας δεν μπορούσε να προχωρήσει σ' ένα περιβάλλον ανασφάλειας και αβεβαιότητας ως προς την εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους, που γινόταν μάλιστα συνεχώς αντικείμενο ενός ανελέητου κερδοσκοπικού παιχνιδιού από τις επιθετικές κεφαλαιαγορές.
Η απόφαση επιλύει τις δανειακές ανάγκες της χώρας μέχρι να μπορέσει να βγει στις αγορές.
Καθιστά βιωσιμότερο το χρέος μέσω μείωσης και ελάφρυνσης του κόστους πληρωμής, σε συνδυασμό με μια εκτεταμένη "χρονική διασπορά" της αποπληρωμής των δανείων. Είναι μια σοβαρή ελάφρυνση και "ανάσα".
Ενισχύεται ο λειτουργικός και παρεμβατικός χαρακτήρας του Μηχανισμού Στήριξης (EFSF), που γίνεται σταδιακά το "πρόπλασμα" ενός, ας πούμε, ευρωπαϊκού οργανισμού διαχείρισης χρέους. Πράγμα πολύ σημαντικό. Από την άλλη κατάφεραν, τελικά, οι Γερμανοί να εμπλέξουν τον "ιδιωτικό τομέα" σε μια ισορροπημένη εθελοντική και ελεγχόμενη "αναδιάρθρωση χρέους", που είναι πρωτοφανής, με την ενεργή συμμετοχή όλων των κορυφαίων Ευρωπαίων τραπεζιτών! Αυτό, αν πάει καλά μέχρι τέλους, θα είναι ένα "καινούργιο μονοπάτι" στην αντιμετώπιση των κρίσεων χρέους, έστω κι αν προεξοφλείται ότι είναι εξαιρετικό μέτρο και θα ισχύσει άπαξ και μόνον για την περίπτωση της Ελλάδας.
Επίσης με ένα πακέτο ενίσχυσης της κεφαλαιακής επάρκειας των ελληνικών τραπεζών της τάξης των 35 δισ. στην αναμενόμενη περίπτωση που τα ελληνικά ομόλογα αξιολογηθούν με τον βαθμό της "επιλεκτικής χρεοκοπίας", δόθηκε μια σαφώς πολιτική απάντηση από τους ηγέτες της Ευρώπης στους οίκους αξιολόγησης.
Τέλος, επιβεβαιώθηκε η πρόθεση της Κομισιόν μέσω αναδιάταξης των κοινοτικών κονδυλίων και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, να κινητοποιηθούν πόροι για μια σοβαρή αναπτυξιακή βοήθεια προς την Ελλάδα, με τη μορφή ενός ευρωπαϊκού "Μάρσαλ πλαν", όπως είπε χαρακτηριστικά ο Μπαρόζο.
Είναι προφανές ότι έχουμε μπροστά μας ένα αρκετά ολοκληρωμένο σχέδιο υποστήριξης της Ελλάδας. Προφανώς δεν λύνει όλα τα θέματα. Ομως πρόκειται για ένα πλαίσιο που αμβλύνει τις αβεβαιότητες που μας ταλάνιζαν σε σημαντικό βαθμό, επιτρέποντας στη χώρα να ασχοληθεί σοβαρά με το δύσκολο εσωτερικό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμά της.
Είναι σαφές επίσης ότι τίποτα δεν μας "χαρίζεται". Ολα δίνονται έναντι καθόλου ευκαταφρόνητων "ανταλλαγμάτων" και "εγγυήσεων". Το θέμα είναι ότι με την απόφαση της Συνόδου Κορυφής, παρότι η πλήρης αποτίμηση του "νέου πακέτου στήριξης" χρειάζεται χρόνο "ωρίμανσης" και αρκετές ακόμα "διευκρινίσεις", μπαίναμε με μεγαλύτερη ασφάλεια σε μια μακρά πορεία με σημαντικές και άδηλες ακόμα πλευρές.
Από την άλλη πλευρά, δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας ότι με "καταλύτη" την περίπτωση της Ελλάδας, σταδιακά, η ΕΕ κάνει βήματα προς μια άλλης ποιότητας ευρωπαϊκή διακυβέρνηση. Χτίζεται "πολιτικά" και λιγότερο, είναι αλήθεια, θεσμικά ένα άλλο κοινό ευρωπαϊκό σπίτι, με νέες "οικογενειακές λειτουργίες". Δεν είναι δε τυχαίο που το ΔΝΤ αρχίζει με... ελαφρά πηδαματάκια να αποχωρεί από την ευρωζώνη, χωρίς πολλές ευρωπαϊκές αντιρρήσεις.
panpan@pegasus.gr
Η τελευταία Σύνοδος Κορυφής ήταν ο χώρος εκδήλωσης μιας ισχυρής πολιτικής βούλησης των Ευρωπαίων ηγετών (έστω και καθυστερημένα), για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης χρέους και για τον περιορισμό της εξάπλωσης και της μετάδοσης στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ισως τους "ξύπνησε" ο "σπινθήρας" που άναψε στην Ιταλία, σε συνδυασμό με το "συσσωρευμένο" αδιέξοδο του μεγάλου ελληνικού χρέους, που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να "τινάξει στον αέρα" το "σκάφος" της ευρωζώνης. Η αδυναμία μας έγινε τελικά το πιο πειστικό επιχείρημα προς τους δανειστές μας...
Ηταν προφανές ότι κανένα πρόγραμμα εξυγίανσης της ελληνικής οικονομίας δεν μπορούσε να προχωρήσει σ' ένα περιβάλλον ανασφάλειας και αβεβαιότητας ως προς την εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους, που γινόταν μάλιστα συνεχώς αντικείμενο ενός ανελέητου κερδοσκοπικού παιχνιδιού από τις επιθετικές κεφαλαιαγορές.
Η απόφαση επιλύει τις δανειακές ανάγκες της χώρας μέχρι να μπορέσει να βγει στις αγορές.
Καθιστά βιωσιμότερο το χρέος μέσω μείωσης και ελάφρυνσης του κόστους πληρωμής, σε συνδυασμό με μια εκτεταμένη "χρονική διασπορά" της αποπληρωμής των δανείων. Είναι μια σοβαρή ελάφρυνση και "ανάσα".
Ενισχύεται ο λειτουργικός και παρεμβατικός χαρακτήρας του Μηχανισμού Στήριξης (EFSF), που γίνεται σταδιακά το "πρόπλασμα" ενός, ας πούμε, ευρωπαϊκού οργανισμού διαχείρισης χρέους. Πράγμα πολύ σημαντικό. Από την άλλη κατάφεραν, τελικά, οι Γερμανοί να εμπλέξουν τον "ιδιωτικό τομέα" σε μια ισορροπημένη εθελοντική και ελεγχόμενη "αναδιάρθρωση χρέους", που είναι πρωτοφανής, με την ενεργή συμμετοχή όλων των κορυφαίων Ευρωπαίων τραπεζιτών! Αυτό, αν πάει καλά μέχρι τέλους, θα είναι ένα "καινούργιο μονοπάτι" στην αντιμετώπιση των κρίσεων χρέους, έστω κι αν προεξοφλείται ότι είναι εξαιρετικό μέτρο και θα ισχύσει άπαξ και μόνον για την περίπτωση της Ελλάδας.
Επίσης με ένα πακέτο ενίσχυσης της κεφαλαιακής επάρκειας των ελληνικών τραπεζών της τάξης των 35 δισ. στην αναμενόμενη περίπτωση που τα ελληνικά ομόλογα αξιολογηθούν με τον βαθμό της "επιλεκτικής χρεοκοπίας", δόθηκε μια σαφώς πολιτική απάντηση από τους ηγέτες της Ευρώπης στους οίκους αξιολόγησης.
Τέλος, επιβεβαιώθηκε η πρόθεση της Κομισιόν μέσω αναδιάταξης των κοινοτικών κονδυλίων και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, να κινητοποιηθούν πόροι για μια σοβαρή αναπτυξιακή βοήθεια προς την Ελλάδα, με τη μορφή ενός ευρωπαϊκού "Μάρσαλ πλαν", όπως είπε χαρακτηριστικά ο Μπαρόζο.
Είναι προφανές ότι έχουμε μπροστά μας ένα αρκετά ολοκληρωμένο σχέδιο υποστήριξης της Ελλάδας. Προφανώς δεν λύνει όλα τα θέματα. Ομως πρόκειται για ένα πλαίσιο που αμβλύνει τις αβεβαιότητες που μας ταλάνιζαν σε σημαντικό βαθμό, επιτρέποντας στη χώρα να ασχοληθεί σοβαρά με το δύσκολο εσωτερικό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμά της.
Είναι σαφές επίσης ότι τίποτα δεν μας "χαρίζεται". Ολα δίνονται έναντι καθόλου ευκαταφρόνητων "ανταλλαγμάτων" και "εγγυήσεων". Το θέμα είναι ότι με την απόφαση της Συνόδου Κορυφής, παρότι η πλήρης αποτίμηση του "νέου πακέτου στήριξης" χρειάζεται χρόνο "ωρίμανσης" και αρκετές ακόμα "διευκρινίσεις", μπαίναμε με μεγαλύτερη ασφάλεια σε μια μακρά πορεία με σημαντικές και άδηλες ακόμα πλευρές.
Από την άλλη πλευρά, δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας ότι με "καταλύτη" την περίπτωση της Ελλάδας, σταδιακά, η ΕΕ κάνει βήματα προς μια άλλης ποιότητας ευρωπαϊκή διακυβέρνηση. Χτίζεται "πολιτικά" και λιγότερο, είναι αλήθεια, θεσμικά ένα άλλο κοινό ευρωπαϊκό σπίτι, με νέες "οικογενειακές λειτουργίες". Δεν είναι δε τυχαίο που το ΔΝΤ αρχίζει με... ελαφρά πηδαματάκια να αποχωρεί από την ευρωζώνη, χωρίς πολλές ευρωπαϊκές αντιρρήσεις.
panpan@pegasus.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου