Κυριακές στο Πανί
Κύκλος: Μοντέρνοι καιροί
Ώρα έναρξης: 8:30 μ.μ.
Ώρα έναρξης: 8:30 μ.μ.
Πολιτιστικός Πολυχώρος Παλιά Σφαγεία
Είσοδος Ελεύθερη
Κυριακή 2 Δεκεμβρίου, Ο Κλέφτης των Ποδηλάτων (Ladri di Biciclette), Βιτόριο Ντε Σίκα, Ιταλία, 1948, 93 λεπτά.
«Ο Αντόνιο ξεκινά να δουλεύει σαν αφισοκολλητής αλλά την πρώτη μέρα της
δουλειάς του κλέβουν το ποδήλατο. Μετά από μια άκαρπη επίσκεψη στο
αστυνομικό τμήμα ξεκινά μαζί με το γιό του Μπρούνο μια αναζήτηση –
οδύσσεια στους δρόμους της μεταπολεμικής Ρώμης που θα τον φέρει σε ένα
άσυλο αστέγων, στο σπίτι ενός μέντιουμ, σε μια κακόφημη συνοικία όπου οι
γείτονες υπερασπίζονται τον κλέφτη…
Ένα από το πλέον χαρακτηριστικά δείγματα του ιταλικού νεορεαλισμού, ο «Κλέφτης Ποδηλάτων» εντυπωσιάζει ακόμη και σήμερα από πολλαπλές γωνίες. Η πολυδιαφημισμένη χρήση μη επαγγελματιών ηθοποιών σε μια κατεξοχήν ταινία χαρακτήρων δημιουργεί κατά κάποιο τρόπο σχολή φυσικής ερμηνείας (ή μη-ερμηνείας) σε ένα μέσο που είχε ήδη κορεστεί από την θεατρικότητα. Παρομοίως το γύρισμα σε φυσικούς χώρους δανείζεται μια ντοκιμαντερίστικη αισθητική παρουσιάζοντας ρεαλιστικά πότε μια πόλη φάντασμα, πότε μια πόλη – απειλή και πότε μια πόλη σε γοητευτική παρακμή με τους άδειους δρόμους και τα μνημεία της Ρώμης να στέκονται σαν σιωπηλοί μάρτυρες της ιστορίας.
Η αναφορά στην πόλη δεν είναι τυχαία. Πρόκειται, ίσως, για τον κύριο πρωταγωνιστή της ταινίας. Ο Αντόνιο ξεκινά να ψάχνει τον κλέφτη και έρχεται σε σύγκρουση με τον κοινωνικό ιστό της Ρώμης όπου το «δίκιο» είναι σχετικό και όπου προσπαθώντας στο τέλος να αρπάξει και αυτός αυθαίρετα ένα κομμάτι, όπως ακριβώς άρπαξαν το δικό του, σχεδόν λυντσάρεται από ένα ανώνυμο πλήθος.
Ο Βιτόριο Ντε Σίκα μετά την εμπορική αποτυχία του – εξαιρετικού – «Sciuscia» ρίσκαρε χρηματοδοτώντας ο ίδιος τον «Κλέφτη» ενώ στο σενάριο (βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα του Λουίτζι Μπαρτολίνι) επιστρατεύεται μια άλλη εικονική φιγούρα του Ιταλικού Νεορεαλισμού ο Τσέζαρε Ζαβατίνι».
Χρήστος Παπαδόπουλος
Ένα από το πλέον χαρακτηριστικά δείγματα του ιταλικού νεορεαλισμού, ο «Κλέφτης Ποδηλάτων» εντυπωσιάζει ακόμη και σήμερα από πολλαπλές γωνίες. Η πολυδιαφημισμένη χρήση μη επαγγελματιών ηθοποιών σε μια κατεξοχήν ταινία χαρακτήρων δημιουργεί κατά κάποιο τρόπο σχολή φυσικής ερμηνείας (ή μη-ερμηνείας) σε ένα μέσο που είχε ήδη κορεστεί από την θεατρικότητα. Παρομοίως το γύρισμα σε φυσικούς χώρους δανείζεται μια ντοκιμαντερίστικη αισθητική παρουσιάζοντας ρεαλιστικά πότε μια πόλη φάντασμα, πότε μια πόλη – απειλή και πότε μια πόλη σε γοητευτική παρακμή με τους άδειους δρόμους και τα μνημεία της Ρώμης να στέκονται σαν σιωπηλοί μάρτυρες της ιστορίας.
Η αναφορά στην πόλη δεν είναι τυχαία. Πρόκειται, ίσως, για τον κύριο πρωταγωνιστή της ταινίας. Ο Αντόνιο ξεκινά να ψάχνει τον κλέφτη και έρχεται σε σύγκρουση με τον κοινωνικό ιστό της Ρώμης όπου το «δίκιο» είναι σχετικό και όπου προσπαθώντας στο τέλος να αρπάξει και αυτός αυθαίρετα ένα κομμάτι, όπως ακριβώς άρπαξαν το δικό του, σχεδόν λυντσάρεται από ένα ανώνυμο πλήθος.
Ο Βιτόριο Ντε Σίκα μετά την εμπορική αποτυχία του – εξαιρετικού – «Sciuscia» ρίσκαρε χρηματοδοτώντας ο ίδιος τον «Κλέφτη» ενώ στο σενάριο (βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα του Λουίτζι Μπαρτολίνι) επιστρατεύεται μια άλλη εικονική φιγούρα του Ιταλικού Νεορεαλισμού ο Τσέζαρε Ζαβατίνι».
Χρήστος Παπαδόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου