ΠΕΤΡΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
Ένα μήνα πριν κανείς δεν περίμενε ότι η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ και τα αυτοκρατορικά ποσοστά του (κυρίως στη διαφορά με τη ΝΔ) θα εξανεμίζονταν και οι προσεχείς εκλογές θα είχαν μεταβληθεί σε ένα σκληρό ντέρμπι. Όμως στην πολιτική (όπως και στη ζωή), όταν υπάρχουν ειδικές συνθήκες, τα πάντα μπορούν να αλλάξουν σε πολύ σύντομα χρονικά διαστήματα.
Βέβαια, στην όποια ανάλυση επιχειρούμε, θα πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας ότι οι αλλαγές που έλαβαν χώρα το τελευταίο διάστημα στα κόμματα και στο πολιτικό σύστημα ήταν τεκτονικές. Σταθερές που υπήρχαν στα κόμματα και γνώριζαν οι πολίτες τα τελευταία χρόνια άλλαξαν ή κατέρρευσαν. Έτσι τα πάντα μπορεί πια να είναι αναμενόμενα και τίποτα δεν είναι είναι ικανό να μας εκπλήσσει. Άλλωστε από τις εκλογές του 2012 και μετά οι εκπλήξεις στα αποτελέσματα διαδέχονται η μία την άλλη και η κοινή γνώμη μοιάζει με κινούμενη άμμο που δεν μπορεί να βρει πολιτικό φορέα για να ταυτιστεί, όπως στο παρελθόν. Για αυτό άλλωστε παρατηρούμε τους ψηφοφόρους να επιλέγουν τα one vote stand από τις σταθερές κομματικές ταυτίσεις.
Τι αλλαγές βίωσαν όμως τα κόμματα μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου; Ο ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα αντιπολίτευσης κλήθηκε να κυβερνήσει και για πρώτη φορά καλείται να απολογηθεί για την πολιτική που εφαρμόζει. Μετά από 5 χρόνια οξείας αντιμνημονιακής πολιτικής, ψήφισε το τρίτο μνημόνιο και εντέλει διασπάστηκε στο δρόμο προς τις κάλπες. Η Νέα Δημοκρατία άλλαξε αρχηγό, ο οποίος στην αρχή θεωρήθηκε μεταβατικός αλλά τελικά την οδηγεί στις εκλογές. Ταυτόχρονα προσπαθεί να μετατοπιστεί προς το κέντρο του άξονα Αριστεράς-Δεξιάς, εν αντιθέσει με την προηγούμενη ηγεσία της όπως όλοι θυμόμαστε. Το Ποτάμι είναι πλέον ένα κόμμα με κοινοβουλευτική παρουσία, δομή και συγκεκριμένες θέσεις, έχοντας όμως χάσει τη φρεσκάδα των πρώτων μηνών της ζωής του. Οι ΑΝΕΛ αντιμετωπίζουν και αυτοί τα ίδια θέματα με τον ΣΥΡΙΖΑ πλην της διάσπασης. Το ΠΑΣΟΚ κατεβαίνει τώρα μαζί με τη ΔΗΜΑΡ, δεν έχει το Κίνημα του Γιώργου Παπανδρέου ως ανταγωνιστή και έχει για αρχηγό ένα πιο φρέσκο πρόσωπο. Το παζλ των αλλαγών συμπληρώνεται από τα δύο επιπλέον κόμματα που διεκδικούν την είσοδο τους στη Βουλή. Η Λαϊκή Ενότητα του κ. Λαφαζάνη που σφυροκοπά από αριστερά τον ΣΥΡΙΖΑ και το κόμμα του κ. Λεβέντη. Η μόνη σταθερά του πολιτικού συστήματος παραμένει το ΚΚΕ. Δεκαετίες τώρα.
Παράλληλα, η κοινωνία, οι πολίτες, έχουν βιώσει τους τελευταίους μήνες πρωτόγνωρες καταστάσεις. Δημοψήφισμα, κλείσιμο τραπεζών, capital controls, ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία, είναι τα θέματα που άφησαν το στίγμα τους. Και για πρώτη φορά πηγαίνουν στις κάλπες με μισή καρδιά, χωρίς να μπορούμε να διακρίνουμε ενθουσιασμό σε κανένα στρατόπεδο. Πηγαίνουν στις κάλπες μην έχοντας καθαρό στο μυαλό τους το τι ακριβώς διακυβεύεται. Για πρώτη φορά άλλωστε απουσιάζει και η λέξη ελπίδα από τις καμπάνιες των κομμάτων. Είναι πιθανότατα γιατί απουσιάζει και από τις ζωές των ανθρώπων πια. Τα έχουμε δει –σχεδόν– όλα.
ΠΗΓΗ:
Ένα μήνα πριν κανείς δεν περίμενε ότι η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ και τα αυτοκρατορικά ποσοστά του (κυρίως στη διαφορά με τη ΝΔ) θα εξανεμίζονταν και οι προσεχείς εκλογές θα είχαν μεταβληθεί σε ένα σκληρό ντέρμπι. Όμως στην πολιτική (όπως και στη ζωή), όταν υπάρχουν ειδικές συνθήκες, τα πάντα μπορούν να αλλάξουν σε πολύ σύντομα χρονικά διαστήματα.
Βέβαια, στην όποια ανάλυση επιχειρούμε, θα πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας ότι οι αλλαγές που έλαβαν χώρα το τελευταίο διάστημα στα κόμματα και στο πολιτικό σύστημα ήταν τεκτονικές. Σταθερές που υπήρχαν στα κόμματα και γνώριζαν οι πολίτες τα τελευταία χρόνια άλλαξαν ή κατέρρευσαν. Έτσι τα πάντα μπορεί πια να είναι αναμενόμενα και τίποτα δεν είναι είναι ικανό να μας εκπλήσσει. Άλλωστε από τις εκλογές του 2012 και μετά οι εκπλήξεις στα αποτελέσματα διαδέχονται η μία την άλλη και η κοινή γνώμη μοιάζει με κινούμενη άμμο που δεν μπορεί να βρει πολιτικό φορέα για να ταυτιστεί, όπως στο παρελθόν. Για αυτό άλλωστε παρατηρούμε τους ψηφοφόρους να επιλέγουν τα one vote stand από τις σταθερές κομματικές ταυτίσεις.
Τι αλλαγές βίωσαν όμως τα κόμματα μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου; Ο ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα αντιπολίτευσης κλήθηκε να κυβερνήσει και για πρώτη φορά καλείται να απολογηθεί για την πολιτική που εφαρμόζει. Μετά από 5 χρόνια οξείας αντιμνημονιακής πολιτικής, ψήφισε το τρίτο μνημόνιο και εντέλει διασπάστηκε στο δρόμο προς τις κάλπες. Η Νέα Δημοκρατία άλλαξε αρχηγό, ο οποίος στην αρχή θεωρήθηκε μεταβατικός αλλά τελικά την οδηγεί στις εκλογές. Ταυτόχρονα προσπαθεί να μετατοπιστεί προς το κέντρο του άξονα Αριστεράς-Δεξιάς, εν αντιθέσει με την προηγούμενη ηγεσία της όπως όλοι θυμόμαστε. Το Ποτάμι είναι πλέον ένα κόμμα με κοινοβουλευτική παρουσία, δομή και συγκεκριμένες θέσεις, έχοντας όμως χάσει τη φρεσκάδα των πρώτων μηνών της ζωής του. Οι ΑΝΕΛ αντιμετωπίζουν και αυτοί τα ίδια θέματα με τον ΣΥΡΙΖΑ πλην της διάσπασης. Το ΠΑΣΟΚ κατεβαίνει τώρα μαζί με τη ΔΗΜΑΡ, δεν έχει το Κίνημα του Γιώργου Παπανδρέου ως ανταγωνιστή και έχει για αρχηγό ένα πιο φρέσκο πρόσωπο. Το παζλ των αλλαγών συμπληρώνεται από τα δύο επιπλέον κόμματα που διεκδικούν την είσοδο τους στη Βουλή. Η Λαϊκή Ενότητα του κ. Λαφαζάνη που σφυροκοπά από αριστερά τον ΣΥΡΙΖΑ και το κόμμα του κ. Λεβέντη. Η μόνη σταθερά του πολιτικού συστήματος παραμένει το ΚΚΕ. Δεκαετίες τώρα.
Παράλληλα, η κοινωνία, οι πολίτες, έχουν βιώσει τους τελευταίους μήνες πρωτόγνωρες καταστάσεις. Δημοψήφισμα, κλείσιμο τραπεζών, capital controls, ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία, είναι τα θέματα που άφησαν το στίγμα τους. Και για πρώτη φορά πηγαίνουν στις κάλπες με μισή καρδιά, χωρίς να μπορούμε να διακρίνουμε ενθουσιασμό σε κανένα στρατόπεδο. Πηγαίνουν στις κάλπες μην έχοντας καθαρό στο μυαλό τους το τι ακριβώς διακυβεύεται. Για πρώτη φορά άλλωστε απουσιάζει και η λέξη ελπίδα από τις καμπάνιες των κομμάτων. Είναι πιθανότατα γιατί απουσιάζει και από τις ζωές των ανθρώπων πια. Τα έχουμε δει –σχεδόν– όλα.
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου