Άρθρο του Φιλήμονα Καραμήτσου
Δεκ 25 |13:07 μμ
Μην γράψτε κάτι αρνητικό μέρες που είναι, μας έλεγε χτες το μεσημέρι αναγνώστρια. Κάπως να ξεφύγουμε από αυτό το κλίμα γύρω μας, ήταν η παράκλησή της. Τα κείμενα όμως δεν έχουν αρνητικό ή θετικό πρόσημο. Τα κείμενα περιγράφουν τον κόσμο γι’ αυτό και είναι κατά βάση αδύναμα. Κι αν πότε πότε καταφέρνουν και λειτουργούν σαν καρφιά πάνω στο φθαρτό σώμα της πραγματικότητας, είναι γιατί καταφέρνουν και αναδεικνύουν τις κρυφές πτυχές κάτω από την επίστρωση της αφέλειας, της ουδετερότητας και της δήθεν αμεριμνησίας που μας κατακλύζει.
Το βλέμμα
Η πιο σοκαριστική εικόνα που είδα χτες στο δρόμο ήταν μια γυναίκα που ζητιάνευε μπροστά στην παλιά στοά Μπίτα, έχοντας σε ένα καρότσι ένα μεγάλο παιδί- δεν ξέρω αν ήταν ανάπηρο- με ένα κολάρο στο λαιμό. Σκέφτηκα να πάρω την αστυνομία, αλλά σε τι θα ωφελούσε; Τι να λύσει η αστυνομία ή οι εισαγγελείς στους οποίους όλο και πιο συχνά προσφεύγουν οι Έλληνες; Εδώ έχουμε μπροστά μας μια καταφανή παραβίαση των δικαιωμάτων του παιδιού και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να στρέψουμε αλλού του βλέμμα μας.
Αλλά το βλέμμα μας συνηθίζει και στο τέλος αδρανοποιείται. Η οξύτητα των κακών εικόνων, μαλακώνει, συνηθίζουμε κι εμείς, γινόμαστε πιο ανεκτικοί, παραδινόμαστε. Οπότε το θέμα δεν είναι αν θα γράψουμε ή δεν θα γράψουμε για τους θλιβερούς καιρούς που περνάμε, αλλά πώς θα ζήσουμε, τι θα νιώσουμε, τι θα κάνουμε.
Αποκομμένα τα Χριστούγεννα από κάθε έννοια παράδοσης, υπάρχουν πια μόνο για να κάνουμε μια στάση στον εργάσιμο βίο. Αφημένα φέτος, επιπλέον, στην άκρη της εργάσιμης εβδομάδας μοιάζουν περισσότερο με ένα άχθος παρά με μία ανάσα.
Μόνη παρηγορία μια κάποια αίσθηση παύσης, ένας αέρας χρόνου που θα μας επιτρέψει να κλείσουμε τα κινητά, να γείρουμε στους ώμους των αγαπημένων μας, να χαϊδέψουμε τα γέλια των παιδιών.
Πρώτο βήμα
Θα υπάρξουν άλλες γιορτές στο μέλλον; Θα ζήσουμε ποτέ τις γιορτές που αξίζουμε; Ποιος να το ξέρει; Κάθε ερώτημα είναι πλέον λειψό, γιατί ξεκινάει με έναν δισταγμό. Αλλά τούτη η ηττοπάθεια και η γκριζάδα που είχε καλύψει χτες το πρωί τους ανεμοδαρμένους δρόμους γύρω από την πλατεία μας, δεν νικιέται ούτε με ευχές, ούτε καλοβαλμένες λέξεις. Για να βρούμε το δρόμο που θα πάρουμε θα πρέπει να τον πρωτοπατήσουμε… Να είμαστε εκεί που το νερό θα κυλάει όπως το ονειρευτήκαμε…
Η πιο σοκαριστική εικόνα που είδα χτες στο δρόμο ήταν μια γυναίκα που ζητιάνευε μπροστά στην παλιά στοά Μπίτα, έχοντας σε ένα καρότσι ένα μεγάλο παιδί- δεν ξέρω αν ήταν ανάπηρο- με ένα κολάρο στο λαιμό. Σκέφτηκα να πάρω την αστυνομία, αλλά σε τι θα ωφελούσε; Τι να λύσει η αστυνομία ή οι εισαγγελείς στους οποίους όλο και πιο συχνά προσφεύγουν οι Έλληνες; Εδώ έχουμε μπροστά μας μια καταφανή παραβίαση των δικαιωμάτων του παιδιού και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να στρέψουμε αλλού του βλέμμα μας.
Αλλά το βλέμμα μας συνηθίζει και στο τέλος αδρανοποιείται. Η οξύτητα των κακών εικόνων, μαλακώνει, συνηθίζουμε κι εμείς, γινόμαστε πιο ανεκτικοί, παραδινόμαστε. Οπότε το θέμα δεν είναι αν θα γράψουμε ή δεν θα γράψουμε για τους θλιβερούς καιρούς που περνάμε, αλλά πώς θα ζήσουμε, τι θα νιώσουμε, τι θα κάνουμε.
Αποκομμένα τα Χριστούγεννα από κάθε έννοια παράδοσης, υπάρχουν πια μόνο για να κάνουμε μια στάση στον εργάσιμο βίο. Αφημένα φέτος, επιπλέον, στην άκρη της εργάσιμης εβδομάδας μοιάζουν περισσότερο με ένα άχθος παρά με μία ανάσα.
Μόνη παρηγορία μια κάποια αίσθηση παύσης, ένας αέρας χρόνου που θα μας επιτρέψει να κλείσουμε τα κινητά, να γείρουμε στους ώμους των αγαπημένων μας, να χαϊδέψουμε τα γέλια των παιδιών.
Πρώτο βήμα
Θα υπάρξουν άλλες γιορτές στο μέλλον; Θα ζήσουμε ποτέ τις γιορτές που αξίζουμε; Ποιος να το ξέρει; Κάθε ερώτημα είναι πλέον λειψό, γιατί ξεκινάει με έναν δισταγμό. Αλλά τούτη η ηττοπάθεια και η γκριζάδα που είχε καλύψει χτες το πρωί τους ανεμοδαρμένους δρόμους γύρω από την πλατεία μας, δεν νικιέται ούτε με ευχές, ούτε καλοβαλμένες λέξεις. Για να βρούμε το δρόμο που θα πάρουμε θα πρέπει να τον πρωτοπατήσουμε… Να είμαστε εκεί που το νερό θα κυλάει όπως το ονειρευτήκαμε…
Δημοσιεύεται στις σημερινές Αποχρώσεις από την Ελευθερία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου