Θα συμφωνήσω ότι η φορολογία στα ακίνητα είναι υψηλή.
Είναι όμως υψηλός ο ΕΝΦΙΑ γιατί έρχεται να προστεθεί σε άλλους υψηλούς
φόρους (έμμεσους και άμεσους, φανερούς και υπέρ τρίτων), καθώς και στην
υψηλή ανεργία.
Επίσης, θα συμφωνήσω ότι θα πρέπει να γίνουν ρυθμίσεις
των οφειλών προς το Δημόσιο, επιμήκυνση του χρόνου και μείωση του
επιτοκίου της αποπληρωμής, στο πλαίσιο της γενικότερης ρύθμισης του
κρατικού χρέους
Αλλά αυτά που ακούω, είτε από λαϊκιστές, είτε από δήθεν μεταρρυθμιστές, ότι δηλαδή «όποιο ακίνητο δεν παράγει εισόδημα δεν πρέπει να φορολογείται κι επειδή κληρονομήσαμε ακίνητα σε ακριβές περιοχές δεν θα πρέπει να φορολογηθούν, εάν δεν υπάρχουν τα αντίστοιχα εισοδήματα», μας πάει πίσω σε άλλες εποχές.
Μας πάει πίσω στην φεουδαρχία, τότε που οι ευγενείς κληρονομούσαν εκτάσεις, τις οποίες δεν καλλιεργούσαν και τις οποίες ούτε πωλούσαν σε αγρότες ή αστούς (τεχνίτες, εμπόρους και λόγιους) για εκμετάλλευση. Αλλά, όλα αυτά τα θέματα λύθηκαν με την Γαλλική Επανάσταση και στην αστική δημοκρατία που ζούμε φορολογούνται οι έχοντες και οι κατέχοντες (σε όλες τις χώρες της Δύσης)
Γιατί στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, ένα σημαντικό θέμα είναι η «αργούσα» περιουσία του δημοσίου, αλλά ένα εξίσου μεγάλο θέμα είναι η «αργούσα» περιουσία του ιδιωτικού τομέα (λόγω πολλών κληρονόμων, μικρού αναξιοποίητου αγροτικού κλήρου κλπ.).
Και είναι ξεκάθαρη αδικία, γιατί μέχρι τώρα στην Ελλάδα ενώ φορολογούσαν και το τελευταίο τετραγωνικό ηλεκτροδοτούμενης, εντός σχεδίου κτισμένης επιφάνειας, έμεναν εκτός φορολόγησης, οικόπεδα κι άλλες εκτάσεις (εντός κι εκτός σχεδίου), καθώς και μη ηλεκτροδοτούμενα κτίσματα. Έτσι μία γκαρσονιέρα στο Πέραμα πλήρωνε φόρο, ενώ αντιθέτως χιλιάδες αγροτικά ή ακαλλιέργητα στρέμματα ή ένα στρέμμα σε κεντρικό σημείο στα ακριβά και μη προάστια δεν πλήρωνε.
Θα επαναλάβω, ότι η φορολογία στο ακίνητο, σε συνδυασμό με όλους τους άλλους φόρους, είναι δυσβάστακτη και πρέπει να μειωθεί. Για να μειωθεί όμως η φορολογία των ακινήτων, αυτό προϋποθέτει τη μείωση του κράτους, αλλά και τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης.
Αυτό σημαίνει ότι στα κρατικά έσοδα πρέπει να συμμετέχουν όλοι, έχοντες και κατέχοντες (και οι ΜΚΟ, η εκκλησία, τα ΝΠΙΔ). Με αυτό τον τρόπο, όλα τα ακίνητα πρέπει να φορολογούνται με μικρό ή μεγάλο φόρο ανάλογα την αξία τους.
Αφήνω εκτός το θέμα των αντικειμενικών αξιών γιατί τον φορολογούμενο ενδιαφέρει πρωτίστως το τελικό οικονομικό αποτέλεσμα, δηλαδή τον ενδιαφέρει τι φόρο θα πληρώσει. Το αν θα γίνει μέσω της μείωσης των αντικειμενικών ή της μείωσης της φορολογίας είναι δευτερεύον.
Μία ρεαλιστική λύση θα ήταν στον τωρινό ΕΝΦΙΑ να καταργούσαν τη διπλή φορολόγηση για «αντικειμενικές» αξίες άνω των 300.000 ευρώ (που μόνο αντικειμενικές δεν είναι), όπως είχε αρχικά σχεδιαστεί.
Σε δεύτερη φάση, ο νέος φόρος αντικαθιστούσε όλους τους πρόσθετους φόρους που επιβαρύνουν το ακίνητο (συμπεριλαμβανομένων των δημοτικών τελών).
Τέλος, το σύνολο των κρατικών εσόδων από αυτό το φόρο ανά Δήμο ή περιφέρεια, θα αντικαθιστούσε την κρατική επιχορήγηση προς τους αντίστοιχους Δήμους ή περιφέρειες. Σε αυτή την περίπτωση, θα είχαμε μία εξαιρετικά θετική, σημαντική διαρθρωτική αλλαγή.
Επίσης, οι παραπάνω αλλαγές θα κινητοποιούσαν την αγορά των ακινήτων, γιατί ιδιοκτήτες και υποψήφιοι αγοραστές θα ήξεραν τι φόρος θα αναλογεί σε κάθε ακίνητο και δεν θα τιμωρούνταν οι επενδύσεις στο ακίνητο, με αποτέλεσμα να πολλαπλασιαστούν οι συναλλαγές και σταδιακά, να επανακάμψουν οι τιμές των ακινήτων.
Αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα την επανεκκίνηση της οικονομικής δραστηριότητας γύρω από τα ακίνητα, στα οποία εκτός των άλλων δραστηριοποιούνται περί τα 150 επαγγέλματα.
Οι επιπτώσεις θα ήταν πολύ θετικές στην αύξηση της απασχόλησης καθώς και του Εθνικού Εγχώριου Προϊόντος. Το ζήτημα γίνεται ακόμα πιο σοβαρό εάν αναλογιστούμε, ότι κατά το 2ο τρίμηνο του 2014, το ελληνικό ΑΕΠ διατηρήθηκε περίπου σταθερό (-0,2%) σε σχέση με το αντίστοιχο 2ο τρίμηνο του 2013, όταν η αγορά των ακίνητων να συνεχίζει την πτωτική της πορεία.
Γίνεται αντιληπτό ποιά θα ήταν η αύξηση του ΑΕΠ, η κατάσταση στην απασχόληση, στην ιδιωτική κατανάλωση, στην παραγωγή και στη γενικότερη ρευστότητα της αγοράς κατά το 2ο τρίμηνο του 2014, εάν οι επενδύσεις σε κατασκευές ή ανακατασκευές κατοικιών, βρίσκονταν σε φάση σταθεροποίησης ή μικρής ανόδου;
Αλλά αυτά που ακούω, είτε από λαϊκιστές, είτε από δήθεν μεταρρυθμιστές, ότι δηλαδή «όποιο ακίνητο δεν παράγει εισόδημα δεν πρέπει να φορολογείται κι επειδή κληρονομήσαμε ακίνητα σε ακριβές περιοχές δεν θα πρέπει να φορολογηθούν, εάν δεν υπάρχουν τα αντίστοιχα εισοδήματα», μας πάει πίσω σε άλλες εποχές.
Μας πάει πίσω στην φεουδαρχία, τότε που οι ευγενείς κληρονομούσαν εκτάσεις, τις οποίες δεν καλλιεργούσαν και τις οποίες ούτε πωλούσαν σε αγρότες ή αστούς (τεχνίτες, εμπόρους και λόγιους) για εκμετάλλευση. Αλλά, όλα αυτά τα θέματα λύθηκαν με την Γαλλική Επανάσταση και στην αστική δημοκρατία που ζούμε φορολογούνται οι έχοντες και οι κατέχοντες (σε όλες τις χώρες της Δύσης)
Γιατί στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, ένα σημαντικό θέμα είναι η «αργούσα» περιουσία του δημοσίου, αλλά ένα εξίσου μεγάλο θέμα είναι η «αργούσα» περιουσία του ιδιωτικού τομέα (λόγω πολλών κληρονόμων, μικρού αναξιοποίητου αγροτικού κλήρου κλπ.).
Και είναι ξεκάθαρη αδικία, γιατί μέχρι τώρα στην Ελλάδα ενώ φορολογούσαν και το τελευταίο τετραγωνικό ηλεκτροδοτούμενης, εντός σχεδίου κτισμένης επιφάνειας, έμεναν εκτός φορολόγησης, οικόπεδα κι άλλες εκτάσεις (εντός κι εκτός σχεδίου), καθώς και μη ηλεκτροδοτούμενα κτίσματα. Έτσι μία γκαρσονιέρα στο Πέραμα πλήρωνε φόρο, ενώ αντιθέτως χιλιάδες αγροτικά ή ακαλλιέργητα στρέμματα ή ένα στρέμμα σε κεντρικό σημείο στα ακριβά και μη προάστια δεν πλήρωνε.
Θα επαναλάβω, ότι η φορολογία στο ακίνητο, σε συνδυασμό με όλους τους άλλους φόρους, είναι δυσβάστακτη και πρέπει να μειωθεί. Για να μειωθεί όμως η φορολογία των ακινήτων, αυτό προϋποθέτει τη μείωση του κράτους, αλλά και τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης.
Αυτό σημαίνει ότι στα κρατικά έσοδα πρέπει να συμμετέχουν όλοι, έχοντες και κατέχοντες (και οι ΜΚΟ, η εκκλησία, τα ΝΠΙΔ). Με αυτό τον τρόπο, όλα τα ακίνητα πρέπει να φορολογούνται με μικρό ή μεγάλο φόρο ανάλογα την αξία τους.
Αφήνω εκτός το θέμα των αντικειμενικών αξιών γιατί τον φορολογούμενο ενδιαφέρει πρωτίστως το τελικό οικονομικό αποτέλεσμα, δηλαδή τον ενδιαφέρει τι φόρο θα πληρώσει. Το αν θα γίνει μέσω της μείωσης των αντικειμενικών ή της μείωσης της φορολογίας είναι δευτερεύον.
Μία ρεαλιστική λύση θα ήταν στον τωρινό ΕΝΦΙΑ να καταργούσαν τη διπλή φορολόγηση για «αντικειμενικές» αξίες άνω των 300.000 ευρώ (που μόνο αντικειμενικές δεν είναι), όπως είχε αρχικά σχεδιαστεί.
Σε δεύτερη φάση, ο νέος φόρος αντικαθιστούσε όλους τους πρόσθετους φόρους που επιβαρύνουν το ακίνητο (συμπεριλαμβανομένων των δημοτικών τελών).
Τέλος, το σύνολο των κρατικών εσόδων από αυτό το φόρο ανά Δήμο ή περιφέρεια, θα αντικαθιστούσε την κρατική επιχορήγηση προς τους αντίστοιχους Δήμους ή περιφέρειες. Σε αυτή την περίπτωση, θα είχαμε μία εξαιρετικά θετική, σημαντική διαρθρωτική αλλαγή.
Επίσης, οι παραπάνω αλλαγές θα κινητοποιούσαν την αγορά των ακινήτων, γιατί ιδιοκτήτες και υποψήφιοι αγοραστές θα ήξεραν τι φόρος θα αναλογεί σε κάθε ακίνητο και δεν θα τιμωρούνταν οι επενδύσεις στο ακίνητο, με αποτέλεσμα να πολλαπλασιαστούν οι συναλλαγές και σταδιακά, να επανακάμψουν οι τιμές των ακινήτων.
Αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα την επανεκκίνηση της οικονομικής δραστηριότητας γύρω από τα ακίνητα, στα οποία εκτός των άλλων δραστηριοποιούνται περί τα 150 επαγγέλματα.
Οι επιπτώσεις θα ήταν πολύ θετικές στην αύξηση της απασχόλησης καθώς και του Εθνικού Εγχώριου Προϊόντος. Το ζήτημα γίνεται ακόμα πιο σοβαρό εάν αναλογιστούμε, ότι κατά το 2ο τρίμηνο του 2014, το ελληνικό ΑΕΠ διατηρήθηκε περίπου σταθερό (-0,2%) σε σχέση με το αντίστοιχο 2ο τρίμηνο του 2013, όταν η αγορά των ακίνητων να συνεχίζει την πτωτική της πορεία.
Γίνεται αντιληπτό ποιά θα ήταν η αύξηση του ΑΕΠ, η κατάσταση στην απασχόληση, στην ιδιωτική κατανάλωση, στην παραγωγή και στη γενικότερη ρευστότητα της αγοράς κατά το 2ο τρίμηνο του 2014, εάν οι επενδύσεις σε κατασκευές ή ανακατασκευές κατοικιών, βρίσκονταν σε φάση σταθεροποίησης ή μικρής ανόδου;
ΠΓΗΓ: 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου