Κύκλος: Μοντέρνοι καιροί
Ώρα έναρξης: 8:30 μ.μ.
Ώρα έναρξης: 8:30 μ.μ.
Πολιτιστικός Πολυχώρος Παλιά Σφαγεία
Είσοδος Ελεύθερη
Είσοδος Ελεύθερη
Κυριακή 27 Ιανουαρίου, Η Ωραία της Ημέρας (Belle De Jour), Λουίς Μπουνιουέλ, Γαλλία, 1967, 101 λεπτά
Σχετικά με την ταινία αναφέρει ο Παναγιώτης Κράββαρης:
«Η όμορφη αλλά ψυχρή Severine είναι παντρεμένη με τον «συμβατικά
γοητευτικό» Pierre, έναν πετυχημένο χειρουργό, που την αγαπά και τη
θαυμάζει αλλά δεν μπορεί να συμμετέχει στις πλούσιες ερωτικές
φαντασιώσεις στις οποίες αυτή επιδίδεται σχεδόν καταναγκαστικά στην
καθημερινότητά της. Ο γάμος της δεν μπορεί να την ικανοποιήσει
σεξουαλικά, όσο κι αν ανταλλάσσει διαρκή παγωμένα «σ’ αγαπώ» με τον
σύζυγό της. Όταν ο κοινός τους φίλος Henri μιλά για τις εμπειρίες του ως
πελάτης σε οίκους ανοχής σε διαμερίσματα του Παρισιού, στα οποία
εκδίδονται γυναίκες της διπλανής πόρτας, η Severine θα ανακαλύψει μια
καινούργια πρώτη ύλη για τις φαντασιώσεις της, και γρήγορα θα καταλήξει η
ίδια να εκδίδεται σε έναν τέτοιο οίκο ανοχής, αλλά μόνο τα πρωινά, όταν
ο άντρας της λείπει στη δουλειά. Γι’ αυτό και θα αποκτήσει το
προσωνύμιο «Η ωραία της ημέρας». Όταν ένας από τους πολλούς πελάτες της,
ο βίαιος γκάνγκστερ Marcel την ερωτευτεί, θα προσπαθήσει να την
διεκδικήσει από τον άντρα της.
Σε μια ταινία για τη γυναικεία επιθυμία και τον ερωτισμό της αστικής τάξης, στην οποία δεν υπάρχει ούτε ένα πλάνο γυμνού, η διαστροφή και ο φετιχισμός χαρακτηρίζουν τη σεξουαλικότητα των αστών, και υπονομεύουν την απόλαυση της γενετήσιας πράξης που οδηγεί στην ενηλικίωση και την ανεξαρτησία από την καταπίεση των κοινωνικών ορμών της καθημερινότητας. Παρ’ όλα αυτά ο Bunuel σαρκάζει παρά καταγγέλλει, αποδεχόμενος και ταυτιζόμενος εν μέρει με αυτόν τον κόσμο των φετίχ και του ερεθισμού από μεμονωμένες αισθήσεις, όπως π.χ. την ακοή. Πάντα συνεπής στην παράδοση του σουρεαλισμού, ειρωνεύεται την ιδέα της ελευθερίας του ανθρώπου, και εξετάζει κατά πόσο ασυνείδητες και κοινωνικά επίκτητες συμπεριφορές του επιτρέπουν να δρα ανεξάρτητα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο παιχνιδιάρικου κυνισμού, είναι λογικό η ταινία αυτή να γίνεται πιο δημοφιλής στα τέλη του 60, στα ανερχόμενα τότε κινήματα που μεταξύ άλλων ασκούσαν σκληρή κριτική στην παρηκμασμένη αστική ηθική.
Πέρα όμως από την υποκρισία των μεσοαστών, ο Bunuel θίγει την αινιγματική φύση της γυναικείας επιθυμίας, που είναι ίσως de facto διαστροφική, και ως εκ τούτου άπληστη και ανικανοποίητη συγχρόνως».
Σε μια ταινία για τη γυναικεία επιθυμία και τον ερωτισμό της αστικής τάξης, στην οποία δεν υπάρχει ούτε ένα πλάνο γυμνού, η διαστροφή και ο φετιχισμός χαρακτηρίζουν τη σεξουαλικότητα των αστών, και υπονομεύουν την απόλαυση της γενετήσιας πράξης που οδηγεί στην ενηλικίωση και την ανεξαρτησία από την καταπίεση των κοινωνικών ορμών της καθημερινότητας. Παρ’ όλα αυτά ο Bunuel σαρκάζει παρά καταγγέλλει, αποδεχόμενος και ταυτιζόμενος εν μέρει με αυτόν τον κόσμο των φετίχ και του ερεθισμού από μεμονωμένες αισθήσεις, όπως π.χ. την ακοή. Πάντα συνεπής στην παράδοση του σουρεαλισμού, ειρωνεύεται την ιδέα της ελευθερίας του ανθρώπου, και εξετάζει κατά πόσο ασυνείδητες και κοινωνικά επίκτητες συμπεριφορές του επιτρέπουν να δρα ανεξάρτητα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο παιχνιδιάρικου κυνισμού, είναι λογικό η ταινία αυτή να γίνεται πιο δημοφιλής στα τέλη του 60, στα ανερχόμενα τότε κινήματα που μεταξύ άλλων ασκούσαν σκληρή κριτική στην παρηκμασμένη αστική ηθική.
Πέρα όμως από την υποκρισία των μεσοαστών, ο Bunuel θίγει την αινιγματική φύση της γυναικείας επιθυμίας, που είναι ίσως de facto διαστροφική, και ως εκ τούτου άπληστη και ανικανοποίητη συγχρόνως».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου