Κυριακή, 11 Μάρτιος 2012
Του ΦΙΛΗΜΟΝΑ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ
Την Πέμπτη το βράδυ η ΝΕΤ και η κρατική τηλεόραση έδειξαν για μία ακόμα φορά τις μεγάλες δυνατότητες που έχει η ελληνική δημοσιογραφία, αλλά και τις ευκαιρίες που θα μπορούσε να έχει η ελληνική κοινωνία να αποκτήσει στέρεα γνώση για το τι είναι τελικά αυτή η επίθεση που δέχεται στο όνομα της κρίσης.
Η εκπομπή του Γιώργου Αυγερόπουλου Εξάντας είχε τίτλο «Μαθήματα από τους Βίκινγκς» και έδειξε το πώς αντιμετώπισε η Ισλανδία την οικονομική κρίση που ήταν το ίδιο σφοδρή όπως και στις χώρες του Νότου. Δύο πράγματα μπορούμε να κρατήσουμε. Το γεγονός ότι η κοινωνία ζήτησε και πήρε τον λόγο, αποφασίζοντας σε μεγάλο βαθμό το τι θα γίνει και κατά δεύτερο, ότι δόθηκε προτεραιότητα στη διασφάλιση του Κοινωνικού Κράτους που είχε αναπτυχθεί στο πλαίσιο του ευρύτερου σκανδιναβικού μοντέλου.
Άρνηση
Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι το μικρό κράτος δεν αρνήθηκε τη βοήθεια κι άλλωστε δεν θα μπορούσε να επιβιώσει χωρίς αυτήν τα τελευταία δύο χρόνια Τα σκανδιναβικά κράτη δάνεισαν στη χώρα 2,5 δισ. δολάρια, ενώ το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εμφανίστηκε μετά από 35 χρόνια στην Ευρώπη, όπως χαρακτηριστικά τονίστηκε για να δανείσει στην Ισλανδία 2,1 δισεκατομμύρια δολάρια.
Όμως οι κάτοικοι έπρεπε να απαντήσουν στο αν θα πληρώσουν τον δημόσιο δανεισμό και πώς. Κι επειδή ρωτήθηκαν είπαν ότι δεν μπορούν. Και οι απαντήσεις αυτές δόθηκαν με δημοψηφίσματα τα οποία προωθούσαν οι κυβερνήσεις και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Όλαφουρ Ράγκναρ. Όχι βέβαια, δεν έγιναν όλα ομαλά και χωρίς εντάσεις. Αλλά η εικόνα του Ισλανδού Προέδρου να μετέχει σε συνέλευση πολυκατοικίας ακόμα και επικοινωνιακό τρυκ να ήταν, απέχει πολύ από τις επικοινωνιακές τακτικές των Ελλήνων πολιτικών που περνάγαν και περνάνε ακόμα τις «δύσκολες ώρες» για τη σωτηρία της χώρας σε συσκέψεις μόνο με την τρόικα. Θυμάται κανείς έστω κι έναν πολιτικό να θέλησε να πάει να συμμετάσχει σε μία λαϊκή συνέλευση δύο χρόνια τώρα;
Σταυροδρόμι
Για την άρνηση των Ισλανδών να πληρώσουν τις τράπεζες, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τους, δήλωσε: "Φτάνεις σε αυτά τα σταυροδρόμια, όπου από τη μια πλευρά είναι οι απαιτήσεις των χρηματοπιστωτικών αγορών και από την άλλη είναι η δημοκρατική βούληση του κόσμου. Μπροστά σε με μια τέτοια επιλογή, η απάντησή μου ήταν και είναι ξεκάθαρη: Η δημοκρατική βούληση του κόσμου πρέπει να επικρατήσει!»
Κι ακόμα πιο εντυπωσιακά ο εκπρόσωπος του Δ.Ν.Τ. στην Ισλανδία, Φράνεκ Ροζβαντόβσκι (γιατί είπαμε, εγκαταστάθηκε κι εκεί το ΔΝΤ) δηλώνει «Είναι μάλλον αλήθεια ότι οι άνθρωποι της μεσαίας και εργατικής τάξης καταλήγουν να πληρώνουν δυσανάλογα το κόστος της κρίσης. Είναι ατυχές αλλά αυτό φαίνεται να συμβαίνει. Αλλά, δεν ήταν αυτή η περίπτωση της Ισλανδίας. Ένα από τα πράγματι αξιοσημείωτα στοιχεία αυτού του προγράμματος που οι αρχές σχεδίασαν και εφάρμοσαν, είναι ότι πήραν αρκετά μέτρα για να προστατέψουν το φτωχότερο μέρος του πληθυσμού, τη μεσαία τάξη και τους φτωχούς». Και καταλήγει: «Νομίζω πως αυτό ήταν ένα σημαντικό και σπουδαίο επίτευγμα των ισλανδικών αρχών. Στην περίοδο μετά την κρίση, η ανισότητα στην κατανομή εισοδήματος έχει γίνει, για την ακρίβεια, λιγότερη, παρά μεγαλύτερη».
Δείτε και σήμερα αν θέλετε το ντοκιμαντέρ στην ιστοσελίδα του Εξάντα www.exandasdocumentaries.com. Και μετά ας σκεφτούμε όλοι μαζί τι δεν κάναμε τόσο καιρό και τι μπορούμε να κάνουμε ακόμα. Όσο για την Ισλανδία, μετά τη Μπιοργκ μας έμαθε και τι είναι δημοκρατία.
Άρνηση
Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι το μικρό κράτος δεν αρνήθηκε τη βοήθεια κι άλλωστε δεν θα μπορούσε να επιβιώσει χωρίς αυτήν τα τελευταία δύο χρόνια Τα σκανδιναβικά κράτη δάνεισαν στη χώρα 2,5 δισ. δολάρια, ενώ το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εμφανίστηκε μετά από 35 χρόνια στην Ευρώπη, όπως χαρακτηριστικά τονίστηκε για να δανείσει στην Ισλανδία 2,1 δισεκατομμύρια δολάρια.
Όμως οι κάτοικοι έπρεπε να απαντήσουν στο αν θα πληρώσουν τον δημόσιο δανεισμό και πώς. Κι επειδή ρωτήθηκαν είπαν ότι δεν μπορούν. Και οι απαντήσεις αυτές δόθηκαν με δημοψηφίσματα τα οποία προωθούσαν οι κυβερνήσεις και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Όλαφουρ Ράγκναρ. Όχι βέβαια, δεν έγιναν όλα ομαλά και χωρίς εντάσεις. Αλλά η εικόνα του Ισλανδού Προέδρου να μετέχει σε συνέλευση πολυκατοικίας ακόμα και επικοινωνιακό τρυκ να ήταν, απέχει πολύ από τις επικοινωνιακές τακτικές των Ελλήνων πολιτικών που περνάγαν και περνάνε ακόμα τις «δύσκολες ώρες» για τη σωτηρία της χώρας σε συσκέψεις μόνο με την τρόικα. Θυμάται κανείς έστω κι έναν πολιτικό να θέλησε να πάει να συμμετάσχει σε μία λαϊκή συνέλευση δύο χρόνια τώρα;
Σταυροδρόμι
Για την άρνηση των Ισλανδών να πληρώσουν τις τράπεζες, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τους, δήλωσε: "Φτάνεις σε αυτά τα σταυροδρόμια, όπου από τη μια πλευρά είναι οι απαιτήσεις των χρηματοπιστωτικών αγορών και από την άλλη είναι η δημοκρατική βούληση του κόσμου. Μπροστά σε με μια τέτοια επιλογή, η απάντησή μου ήταν και είναι ξεκάθαρη: Η δημοκρατική βούληση του κόσμου πρέπει να επικρατήσει!»
Κι ακόμα πιο εντυπωσιακά ο εκπρόσωπος του Δ.Ν.Τ. στην Ισλανδία, Φράνεκ Ροζβαντόβσκι (γιατί είπαμε, εγκαταστάθηκε κι εκεί το ΔΝΤ) δηλώνει «Είναι μάλλον αλήθεια ότι οι άνθρωποι της μεσαίας και εργατικής τάξης καταλήγουν να πληρώνουν δυσανάλογα το κόστος της κρίσης. Είναι ατυχές αλλά αυτό φαίνεται να συμβαίνει. Αλλά, δεν ήταν αυτή η περίπτωση της Ισλανδίας. Ένα από τα πράγματι αξιοσημείωτα στοιχεία αυτού του προγράμματος που οι αρχές σχεδίασαν και εφάρμοσαν, είναι ότι πήραν αρκετά μέτρα για να προστατέψουν το φτωχότερο μέρος του πληθυσμού, τη μεσαία τάξη και τους φτωχούς». Και καταλήγει: «Νομίζω πως αυτό ήταν ένα σημαντικό και σπουδαίο επίτευγμα των ισλανδικών αρχών. Στην περίοδο μετά την κρίση, η ανισότητα στην κατανομή εισοδήματος έχει γίνει, για την ακρίβεια, λιγότερη, παρά μεγαλύτερη».
Δείτε και σήμερα αν θέλετε το ντοκιμαντέρ στην ιστοσελίδα του Εξάντα www.exandasdocumentaries.com. Και μετά ας σκεφτούμε όλοι μαζί τι δεν κάναμε τόσο καιρό και τι μπορούμε να κάνουμε ακόμα. Όσο για την Ισλανδία, μετά τη Μπιοργκ μας έμαθε και τι είναι δημοκρατία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου