Οι καταραμένοι (La Caduta Degli Dei), Λουκίνο Βισκόντι, Ιταλία - Γερμανία, 1969, 156

Αφιέρωμα στον Ιταλικό Κινηματογράφο:
από τον Ιταλικό νεορεαλισμό στον σύγχρονο ιταλικό κινηματογράφο
Ώρα προβολών: 8.30 μ. μ.
Πολιτιστικός Πολυχώρος
«Δημήτρης Χατζής»
Είσοδος Ελεύθερη
 
Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου
Οι καταραμένοι (La Caduta Degli Dei), Λουκίνο Βισκόντι, Ιταλία - Γερμανία, 1969, 156

Σχετικά, ο ειδικός συνεργάτης του Πνευματικού Κέντρου, κινηματογραφιστής Παναγιώτης Κράββαρης αναφέρει:

Η οικογένεια Φον Έσενμπεκ διατηρεί τεράστια ισχύ και πλούτο χάρη στα χαλυβουργεία, τα ορυχεία και τις στρατιές των εργατών που διαθέτει στη Γερμανία των αρχών του ’30. Η κεφαλή της οικογένειας, ο βαρόνος Γιοακίμ φον Έσενμπεκ συγκεντρώνει την οικογένεια σε δείπνο για να ανακοινώσει την αλλαγή πολιτικής της εταιρείας, μπροστά στις ραγδαίες ιστορικές εξελίξεις που φέρνουν τους εθνικοσοσιαλιστές στην εξουσία, και ορίζει αντιπρόεδρο τον φιλοναζιστή βαρόνο Κονσταντίν, που θα κατευθύνει την παραγωγή στο να εξυπηρετεί περισσότερο τις ανάγκες του καθεστώτος σε πολεμικό εξοπλισμό. Ο εξάδελφος όμως Άσενμπαχ, ο οποίος είναι ανερχόμενο στέλεχος των ναζί, έχει άλλη άποψη για την αλλαγή της ιεραρχίας στους κόλπους των φον Έσενμπεκ: Ωθεί τον Φρίντριχ Μπρουκμαν, ένα υπερφιλόδοξο διευθύνον στέλεχος των εργοστασίων και μέλλοντα σύζυγο της βαρόνης Σοφί, να δολοφονήσει τον Γιοακίμ, ενοχοποιώντας τον νόμιμο διάδοχό του στην προεδρία και αντιναζιστή Χέρμπερτ, και με συνοπτικές διαδικασίες να αναλάβει ο ίδιος την ηγεσία της εταιρείας, παρ’ όλο που δεν είναι μέλος της οικογένειας. Ωστόσο αυτή η τυφλή φιλοδοξία για εξουσία δεν είναι αρκετή για τους ναζί, και ο τελευταίος νόμιμος διάδοχος της εταιρείας Μάρτιν, που είχε παραμεριστεί, γιος της Σοφί, ένας διαστροφικός νεαρός με κύρια απασχόληση την παρενδυσία και τη σεξουαλική αποπλάνηση μικρών κοριτσιών, επανατοποθετείται στην εταιρεία παραμερίζοντας βίαια τον Φρίντριχ, ο οποίος αποδείχτηκε ότι δεν ήταν αρκετά αδίστακτος και τυφλά υποταγμένος στο καθεστώς.
Ένα κεντρικό ιστορικό γεγονός που πραγματεύεται αυτή η σημαντική ταινία του Βισκόντι είναι τα γεγονότα της Νύχτας των Μεγάλων Μαχαιριών, κατά την οποία ο Χίτλερ δολοφονεί το 1934 την ηγεσία της SA (στην οποία ανήκε και ο βαρόνος Κονσταντίν), των ταγμάτων εφόδου, παραστρατιωτικού τμήματος των εθνικοσοσιαλιστών, που στήριξε το κόμμα μέχρι την ανάληψη της εξουσίας. Στους κόλπους των SA, που άρχισαν να γίνονται ενοχλητικοί όταν ζήτησαν μεγαλύτερο μερίδιο εξουσίας, ακολουθούνταν η ομοφυλοφιλία ως πρακτική, απότοκο μιας διαστροφικής ταύτισης μεταξύ των ανδρών της ομάδας, οι οποίοι, όπως θα έλεγε ο Θ. Λίποβατς, δρουν σαν παιδιά χωρίς γονείς, πέραν του Νόμου και της Διαφοράς. Δεν υπάρχει πατέρας, παρά μονάχα ο μεγάλος αδερφός, ο Χίτλερ.
Έτσι ο Βισκόντι, με εφαλτήριο ξανά την παρηκμασμένη αριστοκρατία στο κατώφλι αλλαγών της Ιστορίας, στην οποία αριστοκρατία διεισδύει ο εθνικοσοσιαλισμός αποδομώντας την ιεραρχία της, περιγράφει το πως η διαστροφή, η ανικανότητα και το έγκλημα βρίσκουν καταφύγιο στη ναζιστική ιδεολογία και πρακτική. Η προσωπική φιλοδοξία επιτρέπεται, αλλά μόνο στο βαθμό που θα αντικατασταθεί βαθμιαία από τον παραλογισμό και το κενό μίσος.